Van China naar Laos

Het werd tijd om nog eens van land te veranderen, dus besloot ik de internationale bus van Kunming naar Vientiane, tot in Luang Prabang in Laos te nemen. Ik wist op dat moment nog niets van Laos en ik dacht dat ik aan de landgrens maar een 15 dagen visum zou krijgen, zoals in de reisgidsen vermeld stond, maar dat bleek sinds kort veranderd te zijn tot 30 dagen. Had ik op voorhand meer geweten, dan had ik de bus tot de eerste stad over de grens genomen, om vandaar het noorden van Laos te verkennen, maar na een busrit van ongeveer 30 uur had ik nadien niet veel goesting meer om terug naar het noorden te gaan en heb ik dat, mss jammer genoeg, overgeslagen. De busrit viel eigenlijk anders best mee. Het was een typische Chinese slaapbus, dus met bedjes van 1m70 lang. aan de linkerkant ligt men met twee naast elkaar als de bus vol is en aan de rechterkant alleen en de bedden staan in twee verdiepingen. De bus was niet helemaal vol. We waren met vier westerlingen (een jong Nederlands koppel Hendrik en Martine, een oudere Canadees, George en mezelf) en de anderen waren Chinezen en Laotianen. Het toeval wilde dat ik George een aantal dagen voordien al even kort gesproken had op het perron in Chengdu, omdat we toen dezelfde trein naar Kunming hebben genomen. Om 17u Chinese tijd vertrok de bus. Het was op het gemak, met veel plaspauzes en rond 8u de volgende dag stonden we aan de grens, net voordat die open ging. Aan de grens moesten we eerst uitstappen en een stempel krijgen van de Chinezen, waarna we weer een km op de bus zaten en dan bij de Laotiaanse douane terecht kwamen. Het visum kostte 35 dollar en alles ging vrij vlot. Ongelofelijk wel hoeveel verschillende stempels je kreeg voor dat visum! Juist over de grens pikte de bus dan nog een vijftal andere reizigers op, vier Italianen en een Duitser, maar die waren niet al te sociaal vond ik. Rond de middag stopte de bus in een dorpje om te eten, maar bleek dat je daar met dollars niet terecht kon. Enkel met Laotiaanse kip of Thaise Bath was het te doen... Ik kreeg wat Bath van George in ruil voor dollars en kocht er een netje mandarijnen en een fles water mee. Verder kreeg ik nog een boterham met pindakaas van het Nederlandse koppel. Na de lange eetpauze (welkom tot het ritme van Laos!), waren we weer onderweg, maar rond een uur of vijf, zes, kregen we een panne. Bleek dat een roulement van een of andere poelie het begeven had. Het was wel aangenaam te constateren dat er niet te veel muggen zaten. Als dat overal in Laos zo zou worden, zat het wel snor. Er was een petanque veldje en sommige Laotianen speelden er petanque, een typische bezigheid hier, ongetwijfeld ingevoerd door de Franse koloniale macht hier. Na een tweetal uur was het uiteindelijk gefikst!

Rond 22u stopten we dan aan een restaurant vlak voor Luang Prabang waar we allemaal dezelfde schotel te verorberen kregen. Ik was uitgehongerd, dus dat deed deugd! Omstreeks 23u30 Chinese tijd, of 22u30 Laotiaanse tijd, kwamen we dan aan in Luang Prabang, war we meteen met onze eerste tuktuk chauffeurs af te rekenen kregen. Ze vroegen eerst 10000 kip per persoon (1 euro) om ons naar de rivier te brengen waar de pensions waren, maar na een wegloopmaneuvre werd dat bedrag al gauw gehalveerd. Voor twee Chinezen, George en mijzelf was dat ok, dus zaten we al snel op de tuktuk, maar de anderen, vooral onder impuls van de Duitser, wilden er liever een ingewikkeld spelletje van maken om uiteindelijk 10 eurocent per persoon minder te betalen. Dt vond ik eerlijk gezegd er net te veel aan, na een busrit van 30 uur ;-)

Onze tuktuk bracht ons naar een kleine rivier, terwijl de andere tuktuk naar de Mekong iets verderop ging. Alles bleek toch duurder en toeristischer dan verwacht te worden, vooral als je voordien van verschillende anderen van die Indianenverhalen gehoord hebt dat ze een kamer voor een halve dollar per nacht hadden. Maar dat was dan verschillende jaren geleden en niet in Luang Prabang... In Luang Prabang bleken de goedkoopste kamers, zonder eigen badkamer, 60000 kip per nacht te kosten, maar ze hadden die avond alleen nog een kamer met prive badkamer voor 100000 kip en ze wilden niets van hun prijs doen (wat typisch Laotiaans ook bleek te zijn...) Uiteindelijk besloten George en ik maar om een kamer te delen. Er zijn toch twee aparte bedden en dat is elk 5 euro per nacht uitgespaard. We wilden nog eens een avondwandelingetje maken vooraleer het slapengaan, maar dat bleek onmogelijk te zijn! Het was 23u30 en het pension was op dat uur gesloten en alle gasten moesten binnen blijven, want in Laos, zo kwamen we te weten, is er een avondklok en sluit alles tussen 23u en 23u30 en moet iedereen na 24u binnen blijven (strikt genomen ehum...)