Van Laos naar Cambodia

1 Maart 2009... 's Morgens stond ik vroeg op zodat ik nog kon ontbijten voordat ik met de boot terug naar de oever van de Mekong ging. Telkens je iets bestelde om te eten of een drankje nam, moest je het opschrijven in een schriftje met je bungalownummer. Voordat je vertrok werd de rekening dan gemaakt en moest je alles in een keer betalen. Ik vond dat wel een gemakkelijk systeem. Maar toen ik het controleerde, had hij bijna vier euro te veel gerekend. Hij had vier nachten in plaats van drie aangerekend en dan nog naar boven afgerond. Op zich zou ik die prijs wel nog fair gevonden hebben, want het eten was heel goedkoop en hoewel het geen restaurant was, stonden ze wel altijd klaar om te koken voor de gasten. Maar juist is juist, dacht ik, dus liet ik het maar verbeteren. Bovendien had ik het al voordien wat uitgerekend zodat ik net toekwam met mijn Laotiaans geld. Ik wou immers van mijn laatste Laotiaanse kip af geraken.

Een keer overgezet, kocht ik nog een drankje met mijn allerlaatste kips en dan zat ik een vijftiental km achteraan op een trage motorfiets richting Voenkham ofte grens met Cambodia, met mijn grote rugzak horizontaal gelegd op de motorfiets, voor de benen van de bestuurder. Ik maakte dus meteen kennis met het meest typische vervoersmiddel in Cambodia! Overal zou ik er immers motorfietsen zien met drie, vier en een enkele keer zelfs vijf mensen (2 volwassen en drie kindjes) erop. Grappend zeggen ze wel dat je er met zes op kan, nl. drie zwangere vrouwen achter elkaar ;-) De motorfiets was redelijk oud, zonder werkende kilometerteller, maar de kerel was wel cool met zijn doek rond zijn hoofd gespannen en zijn donkere zonnebril. Zo was ook zijn motorfiets, met een grote sticker van Obama, de Amerikaanse president, vooraan erop gekleefd. Hij dropte me af aan de Laotiaanse grens en betaalde een kerel met een pickup om mij naar Stung Treng in het noorden van Cambodia te brengen.

Ik moest de douanier aan de grens 2 dollar (het was weekendtarief dus 2 ipv 1) betalen voor de stempel. Geld voor in de pocket! Ik betaalde maar maakte er wel een opmerking over en dan keek hij weg uit schaamte. Ze verdienen wel te weinig die mannen, maar principieel ben ik ertegen. Maar tja, ik wilde geen last hebben en het was maar 2 dollar en geen 15 of zo... Toen moesten we een uurtje wachten totdat er wat meer volk voor in de pickup was opgedaagd en dan zei een kerel al grappend dat ik 10 dollar meer moest betalen. Ik liet me wat gaan en werd wat boos en vroeg of dat de Aziatische trots was... Welkom in (S)cambodia, dacht ik... Maar het was wellicht grappend bedoeld (tenzij je zo stom bent om "OK" te zeggen) en dus maakte ik me wellicht belachelijk door mijn stem te verheffen... Maar who cares? Met hun idiote "gezichtsverlies" ;-) Als westerling moet ik me er immers niets van aantrekken... Heb ik trouwens wel een gezicht? Tja, volgens mij zijn het in de westerse cultuur immers de mensen die zich niets aantrekken van wat anderen denken die de sterksten zijn en dat idee spreekt me wel meer aan... Voor het visa moest ik uiteindelijk 21 dollar ophoesten ipv de officiele 20 dollar, maar dat was nog minder dan de 35 dollar die het me zou gekost hebben als ik het via een reisagentschap voordien had geregeld. Daarna was het nog 1 dollar voor de stempel aan de Cambodiaanse grens en ik was het land binnen, in een pickup op weg naar Stung Treng. Dat was immers de dichtstbijzijnde stad over de grens en had nog geen enkel idee waar ik nadien naartoe wilde gaan. Wilde alleen niet de fout maken om direct ver het land in te gaan en dan iets aan me voorbij laten gaan wat ik nog wilde zien.

De bus in Stung Treng dropte ons vlak voor een plaatsje naast de Mekong waar al een aantal backpackers zaten te eten. De meesten gingen een paar uur later naar Kratie met de bus. Ik bladerde wat in een tweedehands Lonely Planet Cambodia die er lag en uiteindelijk besloot ik om verder te reizen naar Noord-Oost-Cambodia, naar Ban Lung, de hoofdstad (al is dat in dit geval een heel zware uitdrukking) van de provincie Ratanakiri. Het bleek dat de bus niet daar vertrok, maar een tiental km daarvandaan en dus had ik geen andere keus dan het ticket via een ticketbureau naast het restaurant te kopen. Ze vroegen 10 dollar eerst, maar ik wist hoeveel een Amerikaanse had betaald om van Don Det naar daar te geraken en toen ik dat zei (verminderd met twee dollar), dan kreeg ik het ticket voor 8 dollar ;-) Later hoorde ik nog van iemand anders dat hij het voor 7 dollar gekregen had.

Na een paar uur vlammen over stoffige steengruisweg kwamen we in Ban Lung aan. Ik zou de eerste twee nachten een kamer delen met een amerikaanse voor 10 dollar in het Tribal hotel, een groot complex. Achteraf gezien is het wel een dure kamer geweest, maar twas wel een deftige kamer en met westers toilet en twas maar vijf dollar voor elk van ons. Enfin, ik sliep er wel nog redelijk goed want we hadden elk aparte bedden ;-)