Tubing in Vang Vieng

In de namiddag kwam ik met de bus in Vang Vieng aan, of tis te zeggen, aan de busterminal 2km van het centrum. Ik negeerde de tuktuk chauffeurs en begon te wandelen met mijn rugzak. Een beetje training is goed voor de fysiek, dacht ik. Maar het was heet, mijn zak woog zwaar en een kerel op een motorfiets sprak me aan om me naar zijn nieuw pension te brengen, waar hij me een kamer kon geven voor 50000 kip. Ik besloot dan maar om van die gratis lift te profiteren. Nadat ik de kamer geinspecteerd had, besloot ik eerst nog een aantal andere plaatsen uit te checken om te vergelijken, maar de eerste optie was prijs/kwaliteit de beste. Ik had een heel grote kamer met twee bedden en een eigen badkamer en alles was splinternieuw. De verdieping erboven moest eigenlijk nog afgewerkt worden, maar dat gebeurde niet op het moment dat ik er verbleef dus geen lawaai en ik was echt wel content met zo'n grote propere kamer voor mij alleen :-)

Vang Vieng zelf bleek meer een "backpacker"oord vooral gevuld met Britse party people en in de bars kon je "happy" menus vragen, waarbij happy dan betekent dat er wat drugs in je drankje of je pizza zit, waardoor je je dan meer happy zou moeten voelen... Ook markant voor Vang Vieng waren de bars met kussens waarin je kon gaan liggen als een patattenzak om continu de Amerikaanse serie Friends te bekijken. Ideaal dus om je verstand op nul te krijgen of te houden, maar minder ideaal als je geinteresseerd bent in de plaatselijke cultuur...

Waarvoor ik dan naar Vang Vieng gekomen ben? Voor de karstlandschappen en omdat ik van water hou en wilde gaan tuben. Tubing betekent dat je je laat afglijden op de rivier op een oude tractor(binnen)band. In Vang Vieng is het enorm gecommercialiseerd en Vang Vieng is vrij bekend en berucht bij de backpackers in Zuid-Oost-Azie door de tubing en wat er bij komt kijken... Op zich is er niet zoveel speciaal aan dat tubing, maar je moet weten dat wanneer je in het water in die band hangt, je de ene bar met luide muziek na de andere passeert en aangezien je ofwel met vrienden gaat, ofwel met anderen in de praat gaat, blijf je sowieso in een aantal van die bars wel een tijdje plakken. Bovendien krijg je in elke bar ook een gratis borreltje whisky. Maar de drank is niet de enige reden waarom je zou stoppen bij de bars... Daarnaast zijn er ter hoogte van elke bar platforms vanwaar je aan een trapeze kunt slingeren en je dan in het water kunt laten plonsen. Sommigen zijn misschien wel bijna 10m hoog! In plaats van slingeren kun je ook met een katrol langs een kabel naar beneden zoeven. Als je tot het einde gaat, is het wel nog een redelijke klap wanneer de boel opeens stopt. Als je je lichaam dan met je benen achteruit krult, dan maak je sowieso een achterwaartse gestrekte salto door die plotse stop! Ik heb die slingers en katrollen talloze keren gedaan en ben ook meerdere keren van een 8tal meter of zo gewoon naar beneden gesprongen toen er een van die toestellen kapot was. Altijd fun! Er was zelfs nog een grote glijbaan. Voor mij persoonlijk was dit eigenlijk de enige reden om te gaan tuben, omdat ik graag zo'n waterdingen uitprobeer, want dat drinken interesseert me toch niet veel. Foto's heb ik er wel niet van, omdat ik mijn camera liever niet meenam in dat watergedoe. Verder kwam ik nog een Nederlander en een Vlaming tegen en we bleven samen wat plakken aan de bars en uiteindelijk was ik toch ook wat aangeschoten op het einde, maar het viel vrij goed mee in vergelijking met sommige anderen die ik gezien heb. Ik denk dat ik vier of vijf pinten achterover gekapt had in een uur of zeven (maar 1 Beerlao komt overeen met 2.5 jupiler) en dan nog een gratis borrel of vijf. Maar ik had van heel die dag enkel een belegd broodje 's morgens gegeten en bijna geen water gedronken en met dat warme weer was dat eigenlijk niet zo goed. Dus 's avonds was ik dan vrij moe en ben ik vroeg gaan slapen, maar ik sliep niet al te goed en de volgende dag besloot ik dan om nog een dagje langer te blijven om te recupereren.

Ik dacht er dan aan om een fiets te huren en een paar grotten en de karstlandschappen in de omgeving te gaan bezichtigen. Maar toen ik rond ging vragen voor een fiets bleek het 10000 kip voor een gewone fiets te zijn en 30000 kip voor een mountainbike. Maar het was al 14u30 en om 18u moest ik die fiets al terug brengen, dus besloot ik maar om te proberen af te dingen en een mountainbike voor 10000 kip te vragen, met het argument dat het maar voor een aantal uurtjes was. Ik vroeg het in een aantal plaatsen, maar ze hadden er geen oren naar. 30000 kip was 30000 kip en verder geen uitleg. Ze staan daar nog liever tot het einde van de dag met 7 mountainbikes zonder iets aan mij te verdienen, dan dat ze akkoord gaan met iets minder. Typisch in Lao zo bleek in mijn algemene ervaringen. De meeste Laotianen hebben geen benul van zaken doen en ze beseffen niet dat als ze vriendelijk en klantgericht zijn, dat ze meer klanten zullen lokken door de mond-aan-mondreclame van de toeristen... Dus dacht ik bij mezelf, ze kunnen hun dertigduizend kiekens in hun hol draaien en ik zal wel wandelen ;-) Dus ik stak de rivier over en ging een beetje wandelen tot het laat werd en ik ging een grotje gaan bezoeken en liep wat tussen de rijstvelden en karstlandschappen en op zich was dat niets om "wow" te zeggen, maar het was wel mooi en rustig. Tijdens het regenseizoen vermoed ik dat het wel veel mooier moet zijn als de rijstvelden groen zijn en onder water staan. Ook was er een waas van mist te bespeuren rond de karstheuvels, die in het regenseizoen misschien vaker verdwijnt na een regenbui.

Bijna al de reizigers daar gaan naar toeristenbars om tussen de andere toeristen te zitten, dus besloot ik eens iets anders te proberen en ik ging naar een bar/club langs de hoofdweg. Ik stapte binnen, ging een pintje kopen en al vlug kwamen er wat lokale jongeren me wenken om bij hun te komen zitten en samen te drinken. De muziek was barslecht, maar het was wel eens een ervaring, want ik was de enige westerling in die bar. Toch wel opmerkelijk als je langs de straat soms het gevoel hebt dat er meer reizigers verblijven dan dat er lokale bevolking is. Aan een andere tafel stond er nog een groepje met een kerel wiens verjaardag het juist die dag was en hij was ook wel vriendelijk en gaf me een stukje van zijn taart! Ze apprecieren het waarschijnlijk dat je eens de moeite doet om tot bij hen te komen, terwijl al de anderen juist in hun eigen groepje van reizigers blijven. Ook denk ik dat ze soms rare dingen van de westerlingen moeten denken. Zo zag ik een paar keer zatte kerels in hun zwembroek op straat gaan liggen. Echt wel beschamend. Of toen ik er de eerste dag kwam, zag ik een dikke berta die net uit het water kwam met een wit tshirt en geen beha eronder. Liet weinig aan de verbeelding over ehum... Zelfs vrouwen die in bikini rondlopen of zo gaan zwemmen is niet de norm voor de laotianen (laotiaanse vrouwen dragen een sarong om te baden, een soort grote doek die onder en bovenlichaam bedekt en als je hun cultuur wil respecteren zou je eigenlijk op zijn minst een badpak of tshirt boven de bikini moeten dragen als vrouw) en als ze bepaalde reizigers elkaar in het openbaar zien kussen, dan denk ik dat de Laotianen ook wel eens hun ogen uitwrijven ;-)

Qua eten was Vang Vieng ook een toeristenval. Ik at er dikwijls een belegd broodje voor 10000 kip. Als ik naar een restaurant ging, dan kostte het me minimaal rond de 15000 kip, tenzij ik de noedelsoep at, en ik moest vaak twee keer bestellen of naar twee verschillende restaurants gaan om mijn honger te stillen, want de porties waren niet echt groot. Eigenlijk heb ik in Laos niet te veel traditioneel gegeten, maar eerder veel gewokte rijst met kip of rund, omdat dat haast het enige onder de 2 euro was en verder denk ik dat ze ook niet zo'n uitgebreide keuken hebben. Het zijn in het algemeen meer simpele mensen, die zelf hun eigen groenten kweken en dingen op de markt kopen en dan thuis eten. Er is geen cultuur om goedkoop uit te gaan eten, zoals in andere Aziatische landen zoals China of Korea of Japan bvb. Ik zou de keuken in Laos eigenlijk eerder een jager-visser-verzamelaar-keuken durven noemen.

In Vang Vieng kwam ik verder weer opnieuw dezelfde reizigers tegen en net op de dag dat ik ging vertrekken naar Vientiane, toen ik om 9u 's morgens, buiten op een tafeltje voor mijn pension, een belegd broodje aan het verorberen was, kwam ik George opnieuw tegen! Wat een toeval! De cirkel was rond ;-) We babbelden wat en deelden onze ervaringen en ik toonde mijn pension en we wensten elkaar een goede reis en rond tien uur stond ik op de hoofdweg met mijn rugzak, met mijn duim in de lucht. Ik was het toeristencircus wat beu en dacht om eens voor wat meer onvoorspelbaarheid te zorgen en te proberen te liften. Uiteindelijk stopte er na 15 minuten of zo een kleine vrachtwagen met wat mensen achterin (een lange afstandstuktuk zeg maar), een soort Laotiaans publiek transport en ik besloot dan maar hiermee mee te gaan. Het kostte maar 30000 kip om naar Vientiane te reizen en ik zat tussen de lokale bevolking, dus dat was wat ik wilde. Er waren ook nog twee andere reizigers die opstapten, maar zoveel heb ik niet met hen gebabbeld. We moesten nog een lokale tuktuk van 10000 kip per persoon nemen (de lokale tuktuks zijn duur in vergelijking met de langeafstandstuktuks. 10000 kip is veel geld als je bedenkt dat je er dikwijls met acht op zit voor mss maximaal 10km terwijl het van Vang Vieng naar Vientiane toch 150km voor 30000 kip was!) Enfin, in de namiddag stonden we in het centrum van Vientiane!