Luang Prabang

Luang Prabang bleek al snel warm, te warm, te zijn, zodat het moeilijk was om niet lui, te lui, te worden. Uiteindelijk ben ik er een week gebleven, wat achteraf gezien wat tijdverspilling geweest is, maar het is er zo warm en je bent moe en slaapt niet zo goed en je blijft nog een nacht en nog een nacht en ... tot je opeens zegt: Ik moet verder! Ik deelde telkens de kamer met George, maar vanaf de derde dag schakelden we over op een kamer van 60000 kip. Nadeel was wel dat ik telkens wakker werd smorgens vroeg van anderen die luid babbelend aan het ontbijten waren. Zelf was ik immers nog niet gewoon aan de Laotiaanse gewoonte om vroeg op te staan... De eerste dag ging ik op zoek naar een gekopieerde reisgids, mar toen ik na een tijdje rondvragen alleen maar op originele en dus veel duurdere versies stootte, kocht ik uiteindelijk een originele gids, om 's avonds van George te horen dat hij een gekopieerde, goedkopere versie had zien staan in een of andere kunstgalerij!

Luang Prabang was de oude koloniale hoofdstad van Laos, met heel veel gebouwen uit het Franse verleden en heel veel tempels ook (de laatste ben ik wel al wat beu gezien, ook al zijn ze nders dan die in de landen waar ik totnutoe geweest ben). Luang Prabang is Unesco Werelderfgoed en enorm toeristisch. Vaak heb je de indruk dat er meer toeristen dan Laotianen zijn! Het is er vol met pensions, restaurants, winkels ... Maar op de een of andere manier toch nog relaxerend. 's Avonds ging ik er meestal iets eten op de avondmarkt, waar er een aantal kraampjes met eten waren. Zo maakte ik kennis met oa een gebarbecuede lokale vis, spring rolls, en koekjes gemaakt van rijst en kokosmelk. Er waren ook tal van kramen met allerhande souvenirs en traditionele kleding, maar het enige kraampje waar ik iets gekocht heb, was waar ze een soort rijstwijn verkochten ;-) en Lao Lao, de zelfgestookte typische Laotiaanse sterkedrank van rond de 45 graden alcohol. In sommige flessen stak er ook een slang, maar daar moet ik niet te veel van weten, want als iedereen dat koopt, zijn er binnenkort geen slangen meer... Verder waren er tal van kraampjes waar ze fruit shakes verkochten. Er stonden tal van plastic bekertjes naast elkaar uitgestald, met de stukjes gesneden fruit erin en voor 5000 kip mixten ze dat dn voor jou en ze deden er wat kokosmelk en water bij. Die fruit shakes vond ik echt wel heerlijk en beter en voordeliger dan al de andere fruit shakes die ik verder in Laos zou tegenkomen. In het algemeen vond ik dat ze er elders veel te veel ijs in deden. Ik heb liever fruit dan ijs... Verder kocht ik er ook dikwijls een sandwich met groenten en kip voor 10000 kip, wat ook best smakelijk en vullend was. Het brood is niet slecht, toch iets van goed dat de Fransen hier gedaan hebben ;-) In Frankrijk vind ik de baguette toch eerlijk gezegd nog stukken van mensen beter... Goede koffie kennen ze in ieder geval hier wel en ze produceren die ook zelf in Laos. Vaak heb ik koffie met melk gedronken, al dan niet heet of met ijsblokjes koud gemaakt. De melk die je krijgt is dan wel gecondenseerde melk, dikker dan gewone melk en enorm zoet, van hetgeen je bij ons in tubes kunt kopen in de supermarkt en dan op je boterham kunt smeren. Een ander typisch gerecht hier is noedelsoep met stukjes kip, rund, varken of wat er beschikbaar is. Je krijgt er dan meestal een bord met wat blaadjes sla, wat munttakjes, wat stukjes limoen en eventueel andere bladgroenten bij. Ook Papaya salade is iets typisch hier. Ze kloppen dunne splinters van de papaya met een mes en doen er dan wat olie, limoensap en een paar pepers bij en stampen dat dan wat door elkaar in een kom. Ze doen er dikwijls ook wat vispatee of zoiets bij, een soort pasta gemaakt van visafval denk ik. Het stinkt alleszins.

Er zaten redelijk veel Japanners in het pension waar ik was, omdat het in een reisgids voor Japanse backpackers stond. Het heette Cold River Guesthouse en dat was geen slechte naam, want ik vond de mensen die het open hieldenniet al te warm of bijzonder vriendelijk.

Een van de eerste dagen zijn we met een aantal mensen van het pension met een tuktuk naar de Kuang Si waterval geweest. In de weg ernaartoe werden we een half uur vergiftigd door de uitlaatgassen van detuktuk... Ik heb me dan op de terugweg meer voorin geplaatst. De waterval was heel mooi en exotisch. Het water had een exotische lichtblauwe kleur en in de poelen onderaan kon je zwemmen en van een boom met een touw in het water slingeren. Of van een kleinere waterval een drietal meter naar beneden springen. Ik ben er een andere dag nog eens opnieuw naartoe geweest, ditmaal met Jorg en Harry, twee Duitsers die ik de dag ervoren tijdens het poolen had ontmoet. Ik kwam ze terug tegen op hun Honda 250cc cross motos toen ze op zoek waren naar een pension en ik sprong achterop en leidde ze tot mijn pension. Een heel kleine rit, alleen klote dat de politie ons stopte omdat we in de verkeerde richting reden. Jammer dat er geen bordje stond... Het begon bij 150000 kip per motorfiets en 30000 kip omdat ik geen helm droeg, maar uiteindelijk werd het 70000 kip per motorfiets en was de helm ok omdat ik zei dat ze de anderen die passeerden zonder helm dan ook maar moesten doen stoppen.

Voor de motorfietsen hadden ze 25 dollar per dag betaald, in Vientiane. Ze hadden ze voor een week gehuurd en er geen problemen mee gehad. In Luang Prabang vroegen ze echte schurkenprijzen voor de huur van een 100cc bromfiets: 20 dollar per dag! En dan hebben ze nog geen licentie om te verhuren en zit er geen enkele verzekering of niets bij. Het beste wat ik in Luang Prabang kon vinden waren Russische Minsk 125cc motorfietsen voor 20 dollar bij een Duitser, die een licentie ervoor had en dan was je ook verzekerd, maar dat is nog altijd veel voor zo'n oude bakken. Ik kwam daar op een middag toevallig terecht omdat ik de kleinere rivier al zwemmend was overgestoken. Ik heb er wel maar een keer in gezwommen, want de dag nadien zag mijn shit er geel uit. Enfin, ik ben dan achterop bij Harry op de motorfiets geklommen en we zijn een grot gaan bezoeken en opnieuw dezelfde waterval. Dit keer zijn we eerst tot boven de waterval gewandeld en hebben we nadien gezwommen, wanneer bijna alle toeristen al vertrokken waren. Het werd een leuke dag.

In Luang Prabang bleek er nog veel meer aan de hand te zijn, dan wat het oog ziet. 's Avonds waren er jongere kerels die je aanspraken of je geen marihuana, opium of heroine wilde kopen en als de tuktuk rijders je niet aanspraken met psstt... marihuana, dan was het met psstt...ladies of psstt...wanna fuck. Nu moet je weten dat het verboden is voor een buitenlander om seks te hebben met een Laotiaanse waar je niet getrouwd mee bent en Luang Prabang is een erg toeristisch trekpaardje en werelderfgoed, dus moet het allemaal nog veel verdokener gebeuren. Blijkbaar zijn er ergens buiten de stad bordelen, waar de tuktuk rijders je dan 's avonds naar toe kunnen brengen en waar je dan er een meisje (of wie weet een jongen...) kunt uitpikken. Als je dan 's avonds een dikke Duitser met een moustache alleen in zo''n tuktuk ziet kruipen, dan weet je al hoe laat het is... Aan de andere kant zul je hem niet handje in handje zien over straat lopen met een jonge lokale schoonheid zoals in Thailand. Toch allemaal duistere zaakjes daar in Luang Prabang, vooral als je weet dat het meisje waar je een souvenir aan koopt, enkele uren later misschien in zo'n bar op een andere manier geld verdient... Zo herinner ik me dat ik met George over de avondmarkt liep en dat we het verdacht vonden dat er een jong meisje zich aan het opmaken en schminken was net voordat ze haar boel ging inpakken...

In Luang Prabang ben ik verder nogeen aantal andere reizigers terug tegen het lijf gelopen, oa Anthony en Alicia, en Marchal, die ik in Kunming ontmoet had en zelfs een kerel die vier maand geleden in Korea, in Busan, in hetzelfde jeugdherberg-appartement als ik verbleef.