Van Lanzhou naar Chengdu

Vrijdagmorgen kwam ik dan in Lanzhou aan, een lelijke industriestad. Ik moest naar het toilet en aangezien ik het niet had zien zitten om in de trein te gaan, ben ik een hotel binnengestapt en daar hadden ze een Westers proper toilet. Maar het duurde even voor ze hiervoor de sleutel vonden. Hierna ging ik op zoek naar een geldautomaat en daarna nam ik een taxi naar het busstation tien km verder, waar ik te laat was voor de bus naar Xiahe. Even een notitie over geld afhalen in China: dit is veel gemakkelijker dan in Japan en Korea. Overal vind je geldautomaten die internationale kaarten aanvaarden en dat is een plezierige ervaring. Eigenlijk is het gek, maar soms heb ik de indruk dat ik in China op elke hoek van de straat (in de steden) een bank tegenkom. Zoveel grote banken... China moet vast en zeker het land van het grote kapitaal zijn ;-) Maar enfin, eens aangekomen in het busstation en met mijn bagage zoals gewoonlijk door de veiligheidsscanner gepasseerd, had ik wat problemen met de communicatie. Het stak me wat tegen en ik wond me wat op, maar uiteindelijk was er een Chinees meisje die wat Engels kon en die me kwam helpen. Ik moest twee kopieen van mijn reispas en visa afgeven om een busticket te kunnen kopen, omdat ze de buitenlanders die dat gebied binnengaan willen controleren. Tot begin november, zo vernam ik later, was dat gebied afgesloten voor buitenlanders, nog vanwege de onlusten die er geweest waren in Lhasa. Het meisje ging de kopieen maken voor mij en ze wilde zelfs geen geld terug ervoor. De volgende bus vertrok pas om 14u en ik moest wachten tot 11u om een busticket te kunnen kopen, dus ik ging iets eten en dat meisje vergezelde me. Haar moeder was landbouwster en haar vader truckchauffeur en zij studeerde toerisme en Engels geloof ik, maar ze had wat moeite met mijn Engels. Ze toonde me nadien haar school, vlakbij een chemische fabriek ook, en ik speelde een beetje pingpong met een oudere dame. De Chinezen zijn allemaal verschrikkelijk goed in pingpong, dus veel bakte ik er niet van. Nadien ging ik nog een keer gaan eten en dan rond 14u nam ik de bus en nam ik afscheid van dat meisje. De busrit naar Xiahe was best wel interessant. Qua landschap was het niet zo bijzonder, maar er waren overal dorpjes met moslims en moskeeen en minaretten en de buschauffeur moest de hele tijd toeteren om die mensen uit de weg te krijgen. De moslims in China zijn normaal gezien van het Hui ras, en ze dragen een wit hoedje. Ik had er eigenlijk eens een foto van moeten nemen, maar heb dat tot nog toe niet gedaan. Uiteindelijk kwam ik dan rond de avond in Xiahe aan. Xiahe was redelijk koud en gelegen op 2950. Het is vooral bekend door het Tibetaanse Labrang klooster, een van de belangrijkste kloosters voor het Tibetaanse buddhisme buiten Lhasa. Ik nam dan voor een yuan een taxi naar Overseas Tibetan Hotel, wat me aangeraden was door Iain. Ik wilde er een bed op een slaapzaal, maar ze wilden me dat niet geven omdat er veel nomaden verbleven op dat moment omdat er morgen een speciale dag was en omdat ze me niet samen met de nomaden wilden steken (of mss omdat ze gewoon meer wilden verdienen, ik weet het niet. De kerel van het hotel was een Nepalees, bleek nadien, en ik had zo wat het gevoel van valse vriendelijkheid en vals glimlachen, hetgeen ik bij Indiers ook al gehad heb. Misschien moet ik wat meer Indiers en Nepalezen ontmoeten om mijn gedacht te veranderen, maar tot nu toe kan ik het niet helpen, maar heb ik een idee van kleine, glimlachende mannetjes, die erg geslepen zijn.) Eerst vroegen ze dan honderd yuan per nacht voor een kamer!!! Dat was eigenlijk al de helft van de prijs die vermeld stond, maar eigenlijk had ik hen een bed op een slaapzaal gevraagd en niet een kamer voor mezelf, dus ging ik zoveel zeker niet betalen. Uiteindelijk heb ik kunnen afdingen naar nog eens de helft, vijfig yuan. Ik had de indruk dat die Nepalees me wilde slecht doen voelen omdat ik afbood, ik weet het niet. Bij Chinezen heb ik zoiets nooit echt ervaren. Ik kan het niet helpen, maar moest niet te veel hebben van dat manneke, zelfs niet als hij dan "slaap lekker" zegt, omdat hij wat Nederlands geleerd had van de vorige jaren omdat er veel Nederlanders daar verbleven zijn. Het verschil tussen echte vriendelijkheid en gespeelde vriendelijkheid merk je toch vind ik. De kamer was wel mooi en heel ruim en ik had mijn eigen badkamer en er was verwarming en een elektrisch verwarmde onderlegger op het bed. 's Avonds ben ik dan een lekkere pizza gaan eten in Tsewong Cafe en dan kwam ik nog wat anderen tegen en zijn we naar twee Tibetaanse bars wat pintjes gaan drinken. Die bars waren vrij luidruchtig. Er werd in het Tibetaans gezongen in de micro, maar het volume stond oorverdovend luid. Op het einde gingen we nog bij wat Tibetaanse studenten zitten, die al redelijk zat waren en hielpen we hen wat om hun bier op te krijgen.

Zaterdag ging ik dan het klooster bezoeken. Rond 10 starten de tours normaal. Er waren nog vier kerels die de tour gingen nemen op dat moment, twee Canadezen en twee Zwitsers. Er was een monnik die Engels kon die ons de rondleiding gaf. Zoveel heb ik er niet van onthouden. Er waren verschillende zalen voor verschillende studies en veel fotootjes van een of andere lama's en er was die dag heel veel volk in de tempel die briefjes van een yuan achterlieten of jakboter. Die dag was de verjaardag van de dood van de stichter van de gele hoeden sekte, als ik me goed herinner, en daardoor was er extra veel volk. Nadien zijn we nog een wandelingetje op de berg gaan doen en dan savonds hebben we wat gedronken.

Zondag zag ik de politie vanuit mijn hotelraam op de hoek van de straat staan. Precies oproerpolitie. Tschijnt dat het naar aanleiding van een proces was tegen sommige locals rond de gebeurtenissen in verband met Tibet. Verder heb ik een wandeling gedaan in de omgeving van Xiahe, lekker op het gemak, en mooie fotootjes getrokken.

Maandag heb ik dan de bus naar Langmusi genomen. Ik was echt verbaasd van de schoonheid van het landschap. Het was een ware streling voor het oog en een van de mooiste landschappen dat ik tot nu toe gezien heb. Ik wil zeker nog terug gaan. De weg doorsneed enorm uitgestrekte graslanden, een plateau in een lichte komvorm omringd met bergen, met kilometersverre uitzichten. De graslanden waren deels besneeuwd en ook de weg lag wit en hier en daar waren grote kuddes jaks. Fantastische rit! Eens in Langmusi ben ik samen met een Chinese vrouw die in Duitsland woont op zoek gegaan naar een hotel. We hadden besloten om een kamer te delen. De eerste twee plaatsen waren eigenlijk gesloten, maar we konden wel een kamer krijgen, maar het ging eigenlijk een shit zijn en we zouden de enigen zijn die daar verbleven. Toen ging zij alleen eens gaan kijken naar een ander hotel, met de gedachte dat het ook goedkoper zou zijn als ze mijn westers gezicht niet zouden zien en daar leek het goed te zijn. Uiteindelijk hadden we een kamer voor 30 yuan elk met een mooi uitzicht op de bergen en met de verwarming op volle bak (veel pensions daar hadden geen verwarming...) Later bleek het toch geen zo'n goede keuze geweest te zijn, want ik heb bijna niet kunnen slapen omdat er chinezen tot laat in de nacht heel luid praatten en onnozel deden en veel lawaai maakten met deuren en al lopend door de gangen :-( 's Middags heb ik dan samen met een Japanner een wandeling door de sneeuw gemaakt, tussen de bergen door. We moesten wel terug keren langs hetzelfde pad, want anders wisten we niet waar we gingen belanden...

Dinsdag ben ik dan samen met twee anderen het klooster gaan bezoeken en een monnik in het bijzonder. Hij ging ons een sky burial tonen, de Tibetaanse vorm van begrafenis waarbij ze het lijk boven op een berg plaatsen en dan laten opeten door de gieren, als een soort laatste ultieme offer van de buddhist. Voor hen heeft het lichaam toch geen belang zoals bij ons, want de ziel is er toch al uit en wordt dan een week of zo herboren in een ander lichaam. Reincarnatie heet dat. Uiteindelijk was het lichaam al opgegeten, wat ik niet erg vond, want eigenlijk vind ik het wat voyeuristisch om naar zoiets te gaan kijken, maar we maakten een wandeling naar de plaats en het was heel koud maar heel mooi.

Woensdag ben ik in twee busritten naar Songpan gegaan. Eerst met een minibus naar Zoigue en vandaaruit naar Songpan. Mijn tenen waren deels bevroren in de minibus! Ik heb daar een wandelingetje naar boven op de berg gedaan, of zeg maar wandeling want het was niet te onderschatten. Het leek veel gemakkelijker dan het was, maar er was een strakke koude wind en door de hoogte was het moeilijker. Het uitzicht was weer schitterend en de enige mensen die ik tegenkwam waren wat boeren en er viel geen enkele onnozel toegangsgeld te betalen zoals bij de toeristenattracties van nationale parken van china, die dikwijls schandalig duur zijn en totaal niet in verhouding met de levensduurte in dit land. Als ik daarover klaag bij chinezen dan zeggen ze er meestal niet veel op. Ik denk dat ze daar gewoon niet dezelfde scepsis als wij over hebben en dat ze gewoon de beslissingen van hun overheid voor normaal nemen. Tvoelt eigenlijk wel raar dat je ze daar niet over hoort klagen... Veel toeristen rijden te paard door de bergen en de bossen rond Songpan, veelal voor een aantal dagen en dan bij lokale mensen overnachten, maar zag dat niet echt zitten vanwege de koude. En een paar dagen te paard moet je waarschijnlijk ook niet overschatten. Als ik met een vriend of een lief was geweest, had ik het misschien wel overwogen. Ik wil in elk geval nog terug gaan naar de regio, want vind het echt een van de mooiste en interessantste streken waar ik tot nu toe geweest ben. Maar het is natuurlijk spijtig als je geen chinees kunt spreken. Zo kun je nooit met de gewone man spreken en dat maakt toch wel een groot verschil in je reisbeleving. Het klinkt misschien wel cool om naar dorpjes te gaan als enige westerling en met niemand te kunnen communiceren en daar een tijdje rond te hangen, maar uiteindelijk denk ik dat toch niet altijd zoveel voor mij is. Allee ja, in perioden misschien...

Donderdagmorgen ben ik dan naar Jiuzhaigou gegaan, een van de voornaamste natuurparken in China, toch zeker in die regio. Toen ik er toe kwam stond er een kerel met een foto van een hotelkamer waarin hij mij wilde stoppen die nacht. Hij vroeg eerst 80 yuan, maar ik heb uiteindelijk afgedongen tot 35 yuan. Op zich was het een deftige kamer met eigen douche en toilet, maar toch had ik er achteraf wat spijt van, want ik heb die nacht echt koud gehad. Er was een elektrisch onderdeken, maar ik had de indruk dat het snachts opeens niet meer werkte, waarom weet ik ook niet. Wat het park betreft, ik had geluk dat de prijs net voor buiten het seizoen was, sinds half november, dus 80 yuan in plaats van de schandalig hoge 220 yuan. Maar daarnaast moest ik wel nog 80 yuan extra betalen voor de minibussen in het park, want het park was te groot om volledig te voet te doen. Die minibussen stoppen dan bij elk uitzichtspunt en dan kan de gemakzuchtige toerist of de toergroepfanatiekeling telkens het verplichte kiekje maken alvorens zich naar de volgende spot te (laten) begeven... Door het park was er een asfaltweg die zich na ongeveer vijftien km splitste in twee takken, een westelijke tak en een oostelijke tak, beide een kleine twintig km. Je had eigenlijk twee dagen nodig om beide takken te verkennen, maar ik wilde maar een dag blijven omdat ik dan naar Chengdu wilde gaan om wat meer volk tegen te komen. Ik zou in twee dagen geen enkele andere westerling ontmoeten, wat me tot nu toe toch nog niet echt voorgevallen is! Ik besloot om de westelijke tak te nemen en na wat ik van anderen gehoord heb, bleek dat toch de interessantste keuze. Ik liet me met de bus tot aan de tweesprong brengen en vandaar ging ik te voet verder langs de westelijke kant. Het eerste stuk was langs de asfaltweg, maar vanaf een zeker punt waren er parallelle wandelpaden. Het enige probleem was dat de meeste, vooral verderop, afgesloten waren en er was een bordje dat het omwille van gevaar voor bosbrand was... Hahaha! Volgens mij hadden ze gewoon maar een bordje en waren ze bang dat de toeristen zouden uitglijden door het beetje sneeuw dat er lag. Ik ben dan maar die versperringen gaan omzeilen en dan had ik die wandelpaadjes voor mij alleen. Maar uiteindelijk kwam ik dan ergens verder terecht dan dat de busjes gingen, want vanwege het seizoen en de sneeuw gingen de busjes niet tot het volledige einde van het park. Toen ik dan een stukje terugging en een busje zag met een slapende chinese chauffeur, moest ik redelijk aandringen om me terug te laten brengen naar de andere busjes die wel nog wilden rijden. Maar ik vond dat ik niet voor niets 80 yuan voor dat busticket betaald had en ik ging me niet laten doen! Uiteindelijk was het park wel mooi. Besneeuwde bergtoppen, groene bossen, exotisch groen gekleurde meren, prachtige watervallen, een spiegelend meer en een speciaal verschijnsel: boompjes die ontspringen in het midden van de rivier! In de Lonely Planet stond er dat dat zou komen door de rijke aanwezigheid van een mineraal in het water of zoiets... Enfin, dat hebben we dan ook weer gezien. 's Avonds ging ik eerst een restaurant binnen en ik vroeg de kaart en toen ik mijn keuze gemaakt had (de goedkoopste gerechten, want het waren vooral dure restaurants daar) bleek er geen plaats meer te zijn om te zitten! Ik was echt strontvies dat ik mijn tijd had moeten verspillen met die menukaart en dan geen plaats kreeg om te zitten en ik heb me even ferm kwaad gemaakt... Uiteindelijk ben ik naar een klein plaatsje ernaast geweest en heb ik goedkope noodles gegeten en raakte ik in gesprek met een vrouw van Hongkong. Tleuke met mensen uit Hongkong of Singapore is dat ze allemaal Engels kunnen... Zij verbleef op een slaapzaal in een jeugdherberg en ik ben even met haar meegegaan om de avond daar te spenderen in het gezelschap van wat chinezen naast de kachel en ik kon ook gratis de computer daar gebruiken om mijn mail te checken. Had ik het geweten, dan was ik daar gebleven, maar de plaats stond ook niet vermeld in Lonely Planet.

Vrijdagmorgen zou ik dan de bus naar Chengdu nemen, maar toen ik in het busstation was, bleken ze me geen ticket naar Chengdu te willen verkopen en ik kon het niet goed begrijpen waarom niet. Ik maakte me wat vies en bleef een half uur aandringen omdat ik niet zeker was of het was omdat er geen bus was die dag of omdat de bus volzet was of omdat ze geen goesting had om mij een ticket te verkopen... Ik bleef dus aandringen om het laatste uit te kunnen sluiten, maar uiteindelijk bleek de reden te zijn dat de tickets uitverkocht waren. Dat was ferm spijtig, want ik had echt geen zin om nog een dag langer in Jiuzhaigou te blijven omdat er buiten het park niets te doen viel en ik meer mensen wilde ontmoeten. Dus nam ik dan eerst een bus naar Guangyuan vanwaar ik dan later een andere bus naar Chengdu moest nemen. Het zou dus duurder uitkomen en me meer tijd kosten, maar tja, tkan niet altijd optimaal zijn he... De busrit was fantastisch mooi, maar niet overal even veilig. We volgden de hele tijd de vallei van een grote mooie groene rivier en er waren redelijk wat afgronden en het was tien uur dezelfde chauffeur! Superman dacht ik bij mezelf... Een interessant aspect aan de chinese rijstijl is hun filosofie over inhalen in een onoverzichtelijke bocht of op een helling, volle witte lijn of niet. De basistheorie is de volgende: als je een paar keer toetert alvorens de bocht in te gaan, dan zal een mogelijke tegenligger wel twee keer nadenken alvorens hetzelfde te doen ;-) Achteraan in de bus was er een fotografiegeobsedeerde Chinees met een camera die constant het raampje openschoof en op die manier misschien wel duizend foto's getrokken heeft. We passeerden ook het gebied waar de aardbeving een aantal maanden geleden zwaar huisgehouden heeft. Ik geloof dat de weg ook een tijd versperd is geweest hierdoor en ze waren eraan aan het werken, waarschijnlijk gingen ze het later asfalteren. Ik weet niet hoe het voordien is geweest. Dus ja, hier en daar zag je hoopjes stenen en blauwe tentjes die ze waarschijnlijk na de afbeelding uitgedeeld hadden. We zijn dan in een dorpje gestopt om een hapje te eten en dan heb ik een paar gekookte eitjes en wat dumplings gegeten, heel goedkoop. Een ander ingenieus iets wat ik een paar keer gezien heb, is een soort schotel die het zonlicht reflecteert en concentreert in een punt waar dan een ketel met water hangt en zo hebben ze dan op die plaatsen kokend water voor hun thee! Uiteindelijk kwamen we dan in Guangyuan aan en dan brachten ze me naar een kantoortje voor een busticket naar Chengdu. Ze vroegen eerst 120 yuan, maar in mijn Lonely Planet stond er 80 yuan vermeld, dus ik haalde die boven en wees ernaar voor het manneke zijn neus en ik maakte me wat kwaad. Al vlug stelde hij 100 voor, maar ik was nog niet content. Ik typte 20 in op zijn rekenmachine en wees een paar keer naar zijn broekzak en zei iets in het westvlaams in de trent van "en die andere twientig steek je in je eigen zakken zekers!" Met alle chinezen maar niet met deze westvlaming! Uiteindelijk heb ik ook wat water bij mijn wijn gedaan en typte ik 90 yuan in op de rekenmachine en kreeg ik mijn ticket voor 90 yuan. De reisgids was tenslotte ook anderhalf jaar oud, dus sommige prijzen zijn gestegen. Ik had zelfs gezien dat een andere chinees 100 voor hetzelfde ticket betaald had, maar waarschijnlijk heeft hij hiervoor niet moeten afbieden zoals ik. Ik heb dan toch een tijdje moeten wachten, maar uiteindelijk brachten ze mij en een aantal chinezen met een minibusje naar een andere plaats in de stad, waar we dan overstapten naar een andere grote expressbus, redelijk luxueus met lichtbruine leren zetels. Om 23u kwam ik dan eindelijk in Chengdu aan! Ik was vertrokken om 7u smorgens... Ik had geen flauw benul in welk busstation ik aangekomen was, maar nam een taxi en gaf de chauffeur een flyer van het jeugdhostel waar ik ging verblijven, dat me aangeraden was door de dame van Hongkong en waar je een bed krijgt voor de ultralage prijs van tien yuan per nacht (of beter gezegd, de helft van een niet al te stevig stapelbed haha)! De taxi was geen overbodige luxe, want ik schat dat de rit ernaartoe zo'n tien km lang was... Om 23u30 kon ik dan inchecken in jeugdhostel "Loft"...