Jeju-Do

Donderdag kwam ik dus aan in Jeju-Do... Ik voelde me eigenlijk redelijk moe, want had niet al te best geslapen op de boot. Ik ben eerst wat gaan eten die dag, dan ben ik naar het postkantoor mijn mail gaan checken en dan ben ik nog eens gaan eten, in de McDonalds. Voor 3500 won of minder dan 2 euro aan de wisselkoers waartegen ik laatst geld afgehaald heb had ik een BigMac Menu... In Belgie ga ik misschien een keer per jaar naar de McDonalds, maar ik herinner me dat je een paar jaar geleden voor 2 euro slechts een dunne cheeseburger voor kreeg, met niets extra erbij. Dan ben ik naar een minbak (een soort familie-uitgebaat huis met gastenkamers) geweest, de goedkoopste logies die in Lonely Planet vermeld stond, Chincheol minbak (vriendelijke minbak), met voor 15000 won per nacht een eigen kamer met "badkamer" (=toilet met kraan en douche in) wat wel leuk is. Ter vergelijking: in Seoul betaalde ik meer voor een verblijf in een stapelbed! De naam van het verblijf in Koreaans betekende "vriendelijk" en dat waren ze wel. De oudere man die het openhield voelde zelfs eens aan mijn baard (misschien twijfelde hij aan de echtheid?) en toen ik mijn kamer ging binnengaan gaf hij nog een tikje op mijn achterwerk. Tzal wel bij een vriendelijke Koreaanse service horen zeker... Ik heb voor de zekerheid toch maar mijn deur op slot gedaan voor het slapengaan ;-) Ik heb verder ook nog eens mijn teva sandalen een nachtje laten weken in zeepsop, want echt fris roken die niet meer. Maar het duurt altijd een eeuwigheid tegen dat de stoffen riemen droog zijn. Tvoelde wel zalig om nog eens een kamer en badkamer voor mezelf te hebben en al mijn spullen nog eens te kunnen uitspreiden over de kamer ;-) en me van niemand anders iets te moeten aantrekken...

Vrijdag ben ik dan vroeg opgestaan (allee ja, voor zover ik eruit geraakte) om Mount Hallasan te beklimmen, met 1921m de hoogste berg van Zuid-Korea. Er is niet echt een piek bovenaan, tis eerder een vulkaankrater die wat doet denken aan een voetbalstadium met een grote plas water in het midden van het veld (allee ja, dat was de indruk die ik kreeg via het informatiebord bovenaan). Er waren twee wandelpaden toegankelijk om volledig tot de rand van de krater te komen: de Gwaneumsa route langs de noordkant, waarlangs het zogezegd 5 uur duurde om tot de top te raken en de Seongpanak route langs de oostkant waarlangs de beklimming 4.5 uur in beslag zou moeten nemen. Via Gwaneumsa had je wel het nadeel dat er geen bus stopte aan het begin van het pad, dus je moest in dat geval nog 3km wandelen tot aan het begin van het pad. Ik besloot maar via "The North Face" naar boven te gaan, via Gwaneumsa, omdat ik geen zin had om twee keer hetzelfde pad heen en terug te nemen. Dat was ook niet echt een probleem, want gewapend met een duim in de lucht en een glimlach, kreeg ik al snel een lift naar het begin van het pad. Toen ik aan de beklimming begon, was het 10u en aan de entree zeiden ze me dat ik niet meer helemaal naar boven kon, omdat ik te laat eraan begon. Ik dacht bij mezelf: dat zullen we wel nog eens zien haha ;-) Ik moest geen toegangsgeld betalen en kreeg een kaart van het park. Toen ik aan de klim wilde beginnen, moest ik nog een oudere Koreaanse man van me afschudden die me wilde overtuigen om nog een beetje te babbelen en die zei dat je voor 12u30 aan de laatste hut moest zijn of je mocht niet meer naar boven gaan, maar ik had niet de bus genomen om aan de entree te staan klappen noch om halfweg dat bergje terug te keren... Zelfs een Koreaanse sirene (in de mythologische betekenenis) had me op dat moment niet kunnen weerhouden ;-) Ik ben dan maar in vijfde versnelling naar boven gewandeld en deed het in twee uur en veertig minuten in plaats van de voorgeschreven vijf uur. Eens boven stond ik, letterlijk jammer genoeg, met mijn hoofd in de wolken... Van de krater was niets te zien, behalve op het informatiebord bovenaan en het was bovendien ijzig koud, zodat ik al snel terug naar beneden ben gegaan, ditmaal langs de Seongpanak route. In vijf uur was ik naar boven en terug naar beneden gegaan. Ik heb dan terug de bus genomen naar Jeju-Si en voor de rest niet meer zoveel uitgespookt. Ik heb eens mijn tijd genomen om een gaatje te dichten in mijn Thermarest zelfopblaasbaar matje. Ik had dat eigenlijk al eerder moeten doen, maar ik zie mezelf zoiets niet doen in een of andere jeugdherberg waar je nauwelijks plaats hebt om die matras nadien uit te hangen om te drogen en waar op elk moment iemand kan verschijnen om op je vingers te kijken of te vragen waar je mee bezig bent. Nee, ik heb daarvoor mijn tijd nodig en moet dat op mijn gemak kunnen doen. Twas eigenlijk ook de eerste keer dat ik zelf een gaatje dichtte, want thuis is er iemand die niets liever doet dan dit soort werkjes ;-) Maar er moet voor alles een eerste keer zijn... Na de instructies gelezen te hebben van de reparatieset, begon ik eerst redelijk bescheiden en spreidde ik slechts een klein beetje water met zeep (ik wilde de matras niet te nat maken omdat die anders misschien te lang moest drogen) uit over de opgeblazen matras, waarna ik druk uitoefende op de matras om te zien waar een zeepbelletje zou komen. Ik deed dat in de kamer omdat ik de matras toch niet te nat zou maken en omdat ik hem dan volledig kon uitspreiden over de vloer. Na vruchteloos op zoek te gaan naar dat zeepbelletje, besloot ik het wat harder aan te pakken en sleurde ik de matras in de badkamer en dompelde ik hem onder in een teil met water, maar die teil was veel te klein daarvoor en het was veel te onhandig. Ik kreeg er genoeg van en besloot maar meteen de grote middelen in te zetten. Ik sloot de deur van de badkamer, zette de matras schuin rechtop (de kamer was te klein om hem horizontaal uit te spreiden) en begon hem overvloedig te besproeien met water en nadien goed in te zepen, alsof hij al jaren geen bad meer genomen had en na hier en daar wat druk uit te oefenen verscheen er opeens een belletje aan de horizon! Eureka: ik had het gaatje gevonden ;-) Na de matras proper te hebben gespoeld, droogde ik hem zoveel mogelijk af met een handdoek en spreidde ik hem terug over de vloer van de kamer, om het gaatje te kunnen lijmen. Twas wel vervelend dat ik enkel een zwarte alcoholstift had en dat de achterkant van de matras heel donker van kleur was en het gaatje bijna niet zichtbaar zonder microscoop en daglicht. Maar na nog een paar keer er als een detective terug naar op zoek te gaan, met mijn anderhalve euro zaklampje gekocht in Japan, bracht ik een goede dosis lijm aan en liet het een nachtje rusten. Sindsdien heb ik hem niet meer gebruikt, maar ik vermoed dat er verder geen gaatjes waren, want de matras loste echt heel langzaam. Dit geheel terzijde ;-)

Zaterdag was ik nog even aan het overwegen om een fiets te huren om in een dag of vier rond het eiland te fietsen, maar ik zag het niet zo zitten om dan een rugzak met kledij en zo de hele tijd op mijn rug te dragen en had ook niet veel zin om vier dagen alleen te spenderen, al weze het fietsend. Ik ging dus naar het busstation om naar het oosten naar Seongsan Ichulbong te gaan, maar uiteindelijk belandde ik aan de zuidkust van het eiland in Jungmun... Wat er misgelopen is? Wel, in het busstation begon ik te babbelen met een Amerikaanse, Bethany, die op weg was naar een Halloween feestje van Amerikaanse leraars en leraressen Engels en ik werd uitgenodigd om mee te gaan. Ik had niet veel zin om de hele tijd alleen op mijn eiland te zitten, dus de beslissing was rap genomen. Toen we daar toekwamen, namen we een taxi tot aan het strand en na kennisgemaakt te hebben met de groep, namen we een taxi naar een andere bezienswaardigheid. Nu ja, de taxi's zijn hier redelijk goedkoop en als je de prijs kunt delen...We gingen naar Jusangjeollidae, waar kliffen te bewonderen waren met hexagonaal gevormd vulkanisch gesteente. Daarna gingen we naar een van de stadia die gebruikt werden voor het wereldkampioenschap voetbal van 2002 (waar Zuid-Korea de vierde plaats kon bemachtigen onder leiding van de Nederlandse coach en inmiddels in Korea als halfgod uitgeroepen Guus Hiddink) en na wat drank en versnaperingen in te slaan, gingen we naar het pension dat ze gehuurd hadden voor twee dagen. We zijn dan gaan eten in een Koreaans restaurant vlakbij en hebben eens het lokale zwarte varken geprobeerd onder de vorm van een Koreaanse barbecue. Veel verschil proefde ik eigenlijk niet met een gewoon varken en het was veel meer vet dan vlees, maar het was wel eens leuk om in groep te eten. Eigenlijk vind ik in Korea het goedkoopste eten nog het beste van al! Ik hou van Bibimbap, bulgogi deopbab, "octopus" deopbab, mandduguk, Kimchi Jigae... Allemaal maaltijden die minder dan 3 euro kosten en je je buikje rond van kunt eten ;-) Enfin, later hebben we dan nog wat gedronken op het apartement (de Amerikanen hebben een soort drankspelletje waarbij ze aan weerszijden op een tafel bekertjes gevuld met bier plaatsen en dan proberen ze elk om beurten om een pingpongballetje te mikken in een van de andere partij zijn bekertjes. Als het prijs is, moet de ander dan het bekertje uitdrinken. Ze noemen het "beer pong" of sommigen met weinig verstand in Amerika noemen het "Beiroet", verwijzend naar al de bommen die ze op Libanon gegooid hebben. Ik verkoos maar om op de normale manier te drinken, want het leek me niet echt vrij hygienisch: ze hadden een potje met water om het balletje te spoelen als het in een bekertje bier was gevallen, maar tussen twee rake pogingen belande het balletje veelvuldig op de grond...). Later hebben we ons Halloween kostuum opgezet en zijn we naar Gecko's geweest, een soort van Amerikaanse bar vlakbij. Ik ben maar in mijn korte broek en mijn poncho gegaan, want we dachten dat er misschien een entreegeld moest betaald worden als je niet verkleed was, maar dat bleek niet zo te zijn. Later toen ik terug ging naar het appartement, stootte ik me nog met mijn been tegen een pot die ergens in het donker in de gang stond. Volgens mij was die pot toch vrij onzichtbaar in het donker, maar ik had ook wel mijn lenzen uitgedaan alvorens uit te gaan omdat ik dacht dat het anders mss later moeilijk ging zijn en ik had een paar pintjes op. Twas maar een sneetje van nog geen cm lang, maar toen ik smorgens wakker werd, zat mijn deken wel onder de bloedvlekken (en er hingen een paar van mijn beenharen aan die pot). Ik heb het wondje dan maar goed uitgewassen met zeep en er wat ontsmetting en een pleister op aangebracht. Uit ervaring weet ik dat een wonde redelijk rap begint te ontsteken bij mij, dus ik moet het goed verzorgen. Nu wanneer ik dit schrijf, bijna een week later, is het goed aan het genezen.

Zondag ben ik dan weer mijn eigen weg gegaan. Na een beetje wandelen kwam ik aan een busstop en nam ik heel goedkoop een bus naar Seogwipo. Ik ging daar op zoek naar het pension "Jeju Hikin Inn" vermeld in Lonely Planet. Ik dacht dat ik er misschien wat andere jonge backpackers ging ontmoeten zoals mij, maar het waren meer oudere mensen die ik er tegenkwam. De prijs die ze vroegen was 22000 won voor een kamer met badkamer en er was gratis internet, maar ik vroeg een korting en betaalde 20000 won. Het vervelende was wel dat ik pas vanaf 16u in de kamer kon, want ze moesten eerst nog schoonmaken (Echt vrij goed vond ik het later toch niet schoongemaakt: er was nog een haar van mijn voorganger in de badkuip te bespeuren...) Die dag ben ik dan twee watervallen gaan bezoeken, waarvan een dichtbij en de andere een half uurtje wandelen. De eerste was de Cheonjiyeon waterval, waar ik twee Vietnamese meisjes tegen kwam die met mij op de foto wilden. Ze hingen precies aan mij als kleren op een kapstok. Niet dat ik daartegen een bezwaar had natuurlijk ;-) Ik heb er in het water onder een brug ook de grootste eenden ooit in mijn leven gezien. Amaai, die wogen mss wel tien kg, zo'n reusachtige beesten! En zo'n enorme gekleurde vissen die ik daar ook zag. Op de foto is het eigenlijk moeilijk in te schatten, je zou het in het echt moeten zien. Een leukigheidje was ook dat ik voor de tweede keer gelogen had over mijn leeftijd: ik had gezegd dat ik 23 was om maar 1000 won in plaats van 2000 te betalen. Intussen weet ik ook nog meer over de Aziatische manier om je leeftijd te tellen: ze zijn allemaal 1 jaar oud als ze geboren worden en dan verjaren ze allemaal op dezelfde dag van het jaar (ik herinner me nu niet meer of dat op hun nieuwjaar was of een andere dag)! Dus een baby van een dag oud, kan in Azie al twee jaar oud zijn als hij de dag voor die speciale dag geboren word! Volgens de Japanse jaartelling waren ze in Japan trouwens in het jaar 20 ipv 1980. Ik geloof dat ze vanaf 0 of 1 daar beginnen te tellen wanneer er een nieuwe keizer is of iets gelijkaardigs, maar zou het moeten opzoeken. Daarna ben ik nog naar de Jeongbang waterval gewandeld, onderweg mandarijnenbomen passerend. Het speciale van de Jeongbang waterval zou het feit zijn dat ze hier denken dat het de enige waterval in Azie is die zich direct in zee stort (niet dus: in Japan heb ik er zo genoeg gezien in Shiretoko...) Toch vond ik het wel een mooi watervalletje, met de zwarte vulkanische rotsen en de subtropische planten errond. Het was ook niet iets met een parking of kraampjes of waar je entree voor moest betalen, dus het was er dan ook rustiger dan rond de andere waterval.

Maandag heb ik dan de bus naar Seongsang-Ri genomen, na eerst nog wat mandarijnen meegestekt te hebben van het pension (er lagen er toch genoeg en we mochten er gratis nemen) Toen de bus daar aankwam, maakte de chauffeur me gelukkig wakker, want ik lag te slapen... Een oud vrouwtje in een winkel begon met me te praten en te vragen of ik slaapplaats nodig had en het bleek de uitbaatster van de goedkoopste minbak vermeld in Lonely Planet te zijn. In de Lonely Planet zeiden ze dat het 25000 won per nacht was en ze vroeg 20000 won per nacht, maar ik toonde een briefje van 10000 won in plaats van dat. Uiteindelijk toonde ze nog een briefje van 5000 won en zei ze dat het goed was voor 15000 won ;-) Dat mocht ook wel want veel volk was er eigenlijk in dit seizoen niet te bespeuren... Er was geen internet, maar het was anders echt wel een vrij goede deal. De kamer was heel ruim en ook proper en er was een veranda met plaats om te koken en zelfs met uitzicht op en vlakbij Seonsang Ichulbong of "Sunrise Peak", de voornaamste attractie van het dorpje. Seonsang Ichulbong is een vulkanische krater helemaal in het oosten van Jeju Island en het is een plaats waar de meeste Koreanen toch een keer in hun leven de zonsopgang willen aanschouwen. Twas redelijk moeilijk om in Seongsang-Ri goedkoop eten te vinden, omdat het allemaal visrestaurants waren, met aquariums en wat vissen in en dan vangen ze en kloppen ze de vis dood die jij wilt eten. Bovendien wordt de vis meestal rauw gegeten, zoals in Japan. Ikzelf ben eigenlijk niet echt zot van rauwe vis. Ik lust het wel in de vorm van sushi, op een stukje rijst uitgespreid, maar zomaar een grote portie rauwe vis moeten ze mij toch niet brengen. Eigenlijk eet ik zelfs graag sushi, omdat de rijst de smaak van de rauwe vis verzacht en omdat je er sojasaus op doet, maar zelfs dat ben ik beu gegeten omdat ik het zoveel keren gegeten heb in Japan. Maar uiteindelijk heb ik dan wel iets anders gevonden om te eten. Later op de avond ging ik op zoek naar een internetcafe maar dat bleek onbestaande te zijn in dat dorpje... Er waren wel sporen van wat ooit een internetcafe moet geweest zijn. Veel ambiance leek er niet echt te zijn en ik voelde me eigenlijk wat alleen op dat moment. Maar toen kwam ik twee jonge Koreanen, Lee en Kim, tegen van Seoul en begonnen we te babbelen en ze nodigden me uit om samen met hen iets te eten en wat Hallasan Soju te drinken, een lokale variant van de Koreaanse nationale alcohol genoemd naar de hoogste berg van het eiland. We aten gefrituurde kip en het was verdomd lekker! De ene kip was gewoon gefrituurd met een korst en de andere baadde nog in een soort zoete saus en wat sesamzaad, iets dat je wel meer in koreaanse gerechten aantreft. Het werd uiteindelijk nog een leuke avond en ze nodigden me uit, volgens Koreaanse traditie.

Dinsdagmorgen stond ik vroeg op, heel vroeg, te vroeg... om 5u15 zelfs! Ik wist niet precies op welk uur de zonsopgang plaatsvond en wilde zeker op tijd boven op de krater zijn. In Japan in Augustus was dat al om 4u30 zelfs, dus ik vermoedde rond 6u of zo, te meer omdat die andere kerels rond 5u30 gingen opstaan... Uiteindelijk was ik de eerste op de top en kwam de zon pas rond 7u op. Tegen dat uur stond er dan ook al meer volk. Twas wel spijtig dat er wolken aan de horizon waren, dus een zon die net uit het bad kwam zat er in :-( Maar uiteindelijk kwam de zon wel eens van tussen de wolken en het was het wel de moeite. Enkel Lee kwam ik boven tegen, de andere Koreaan was in zijn bed blijven liggen ;-) Pas toen ik weer beneden was, merkte ik aan de ingang informatie op met het tijdstip van alle zonsopgangen van het jaar ;-)) Ik probeerde nog een paar uurtjes te slapen in mijn kamer, maar dat lukte niet zo goed. Rond de middag heb ik dan nog eens een eindje gewandeld langs een strand om de vulkanische krater vanop een afstand te kunnen fotograferen en dan heb ik de bus naar Manjanggul genomen, een van de grootste en langste lavagrotten ter wereld, ettelijke kms lang (ongeveer 8km lang, waarvan 1km toegankelijk voor het publiek). De busstop was wel nog een paar km verwijderd van de grot, maar ik kreeg redelijk snel een lift van een koppel (tja, veel koppeltjes op dat eiland, ze noemen het ook soms honeymoon island en als je dan een koppel ziet met twee keer dezelfde tshirt en broek dan zijn het honeymooners ;-p ). Mijn entree werd betaald door een Koreaanse man die er met zijn familie was en nee zeggen was niet een optie! Onvoorstelbaar dat iemand zoiets in Belgie zou doen voor een buitenlander waar hij zelfs nog niet mee gesproken heeft!!! Hetzelfde geldt voor al de mandarijnen die ik aangeboden krijg als ik ga wandelen... Misschien zie ik er behoeftig uit? In elk geval, het is echt wel een mooi gebaar van de Koreanen. Er was ook een gratis Engelstalige gids voor het bezoek aan de grot, die me trouwens ook nog koffie en een paar mandarijnen aanboodt ;-) Van de grot zelf heb ik geen foto's omdat het te donker was. De vorming van een lavagrot komt ruwweg op hetvolgende neer: Een grote hoeveelheid magma stroomt, waarvan de buitenkant veel rapper afkoelt dan de binnenkant en hard wordt. Ondertussen blijft het binnenste magma vloeibaar en stroomt dus verder en zo vormt zich een soort pijp en het begin van de lavagrot. Als er dan zich nog andere lavastromen in deze reeds gevormde grot voordien dan kan er een tweede verdieping ontstaan of langgerekte lavabanken aan de wand van de rots. De Manjanggul grot is redelijk uniek omdat ze zo groot is, 300000 jaar geleden gevormd is en zo goed bewaard gebleven is. De grot is maar een paar decennia geleden ontdekt. Na een bezoek aan de grot, ging ik weer op pad met de duim in de lucht en al snel kreeg ik een lift van een ander koppel, ditmaal naar Jeju-Si stad. 's Avonds ging ik terug naar dezelfde minbak als voordien, chincheol minbak (twee keer nog ergens binnengestapt en proberen af te dingen met mijn briefje van 10000 won, maar ze wilden daar niet. 't Ambetante van Chincheol minbak was dat het wat ver van de busterminal was).

Woensdag ging het, net als de dag ervoren, prachtig weer worden en dus had ik besloten om nog eens Hallasan te beklimmen, maar ditmaal in de andere richting, naar boven langs Seongpanak en naar beneden via Gwaneumsa. Vorige keer had ik niets te zien gekregen van de krater, dus had ik er de wandeling wel voor over, zeker met het goede weer... Ik besloot er een sportoefening van te maken en was in 2u15m boven ipv de voorgeschreven 4u30m. Op de top had ik een prachtig uitzicht over de krater! Het zag er wel een beetje anders uit als op het informatiebordje. Het meertje was nl. opgedroogd. Op de top heb ik dan wat gegeten en dan begonnen er ook wat jonge kerels met me te babbelen. Ik kwam zelfs een Koreaan tegen die Nederlands kon praten! Hij had 15 jaar geleden een paar jaar in Nederland gewoond om te studeren of zo en hij kon nog altijd redelijk goed praten, vond ik. Was wel een leuke verrassing! De afdaling heb ik vrij op mijn gemak gedaan, om zoveel mogelijk te genieten. Vorige keer had ik er niets van gezien, maar dit keer was het echt wel mooi om te zien. Aan de Seongpanak route vond ik eigenlijk weinig speciaals, maar de afdaling langs Gwaneumsa had toch enkele mooie zichten. Ik heb ook even de regels overtreden door te wandelen langs een padje waar je niet mocht komen. Op die manier kon ik nog een aantal mooie foto's van de krater en enkele rotsen nemen. In principe kon ik ook zo afdalen tot in de krater, maar op de top stond er iemand van het park de boel wat in de gaten te houden, dus ik wilde niet echt in zijn oog springen... Tijdens de afdaling kwam ik dan nog een Koreaanse jonkvrouw tegen die zo slim was geweest om op haar sokken te komen... In Azie hebben ze een soort sokken met een stevige onderkant die je zonder schoenen draagt. In Korea heb ik die eigenlijk nooit gezien, behalve bij dat meisje, maar in Japan zag ik af en toe wel eens de gelijkaardige ninjasokken. Typisch in Japan is ook sokken waarbij de dikke teen en de andere tenen apart verpakt zitten of elke teen apart verpakt zit (zoals handschoenen ten opzichte van wanten). Enfin, die heeft ferm afgezien! Het pad van 18km bestond vrijwel volledig uit wat stenen naast en achter elkaar gelegd. Ik ben wat samen met haar naar beneden gegaan. Ik denk dat een Belgische veel meer zou geklaagd en gevloekt hebben in dezelfde situatie. Ze had haar reis geboekt via een reisagentschap en die kwamen haar en sommige andere Koreanen oppikken via een minibusje en brachten ze naar de luchthaven en zo heb ik een lift naar daar gekregen. Vandaar ben ik dan naar Yongduam Rock (drakenrots) gewandeld, een rots langs de kust waarin je de vorm van een draak zou moeten zien... Twas al wat te donker om er een klare foto van te trekken, maar veel was er eigenlijk toch niet aan te zien. Een beetje later had ik nog een babbeltje met een Koreaanse man. Het eerste dat hij tegen me zei, was "Welcome to Jeju!". Dat vond ik eigenlijk wel een heel mooi gebaar, dat die man mij zomaar welkom daar heet. Dat is nog anders dan het op een bord te moeten lezen. We hebben dan nog wat gepraat en soms duurde het wel een paar minuten vooraleer hij een zin kon uitbrengen in het Engels omdat hij zo moest nadenken voor zijn woorden, wat een beetje lastig soms voor mij was, maar ik had echt wel respect voor die man dat hij zo'n inspanning deed om met mij in het Engels te babbelen. Dat zijn zo van die momenten dat je beseft dat we allemaal elkaars broers en zusters zijn, onafhankelijk van ras en plaats, hoe "bond zonder naam"-achtig dat ook mag klinken. Later die avond had ik nog afgesproken met Amanda, een Amerikaanse die sinds drie weken daar Engels gaf en die ik had ontmoet op Halloween, in de bar waar we naartoe waren geweest. Als ze ooit eens naar Belgie komt, ga ik haar nog eens moeten terugtrakteren ;-)

Donderdag heb ik dan gewoon lang uitgeslapen en ben ik in Jeju-Si gebleven. Ik heb ook mijn kleren laten wassen en ik ben naar het postkantoor geweest om het internet gratis te gebruiken. Ik ben daar een tijdje zoet geweest met foto's roteren en vergelijken en de mindere eruit te pikken en met te bloggen. Voor de rest niets speciaals gedaan. Het was ook heel de dag regenachtig weer, dus eigenlijk was het geen slechte dag om het rustig aan te doen (en de dag voordien had ik misschien wel een 35tal km gewandeld)

Vrijdag heb ik dan eigenlijk opnieuw niet te veel gedaan. Het regende opnieuw en buiten wat gaan eten en het internet in het postkantoor gebruiken, heb ik niet te veel gedaan. Om 19u nam ik dan de ferry naar Busan, vanwaar ik dan de volgende ochtend na aankomst de bus zou nemen naar Seoul. Deze keer was het een beetje anders op de boot. Toen ik mijn slaapzaal binnenging, deden er een paar teken om bij hen te komen, dus ging ik daarnaartoe. Het was een jonge Indier en een oudere Japanner en een beetje later kwam er nog een oudere Koreaan bij. Twaren redelijk intelligente types (de Indier was lector of zoiets en de anderen waren ingenieurs) en ze konden allemaal goed Engels. Vooral de Koreaanse man vond ik aangenaam en interessant om mee te babbelen. De Japanner luisterde precies niet altijd goed naar wat je zei en hij leek me wat een vrouwenzot. We hebben dan nog wat buiten de slaapzaal gebabbeld en kregen nog wat mandarijnen en bier van een vriendelijke Koreaan die wat dronken was, maar rond 1u ben ik toch gaan slapen. In sommige andere slaapzalen werd er redelijk wat gedronken, maar onze slaapzaal telde precies al de lammetjes (vlakbij ons was er een groepje Koreaanse missionarissen en die lagen al allemaal stil rond 21u) Nu ja, om te slapen is zo'n situatie wel positief natuurlijk. Beter dan de vorige keer... En ook niet onbelangrijk: mijn Thermarest slaapmatje heeft de eerste test doorstaan! Toen ik smorgens wakker werd, lag ik nog altijd lekker op een volgeblazen matje te slapen :-))