Zondagavond ben ik dan terug in Seoul aangekomen. Ik ben opnieuw naar Beewon guesthouse geweest, het laatste guesthouse waar ik vorige keer in Seoul verbleven ben.
Maandagmorgen heb ik dan eerst gebeld naar het reisbureau om te horen wat de situatie van het chinese visum was. Ik belde met de telefoon van de receptie van het hotel en moest hiervoor niets betalen, wat ik erg apprecieerde (ik vind het eigenlijk niet erg om er iets voor te betalen, maar bel niet graag vanuit een publieke telefooncel met muntjes: voor je het weet is de beltijd op of je vergeet munten bij te steken of je hebt er geen meer en de verbinding valt weg midden in het gesprek en je moet opnieuw bellen). Het was dus allemaal in orde met het chinese visum, tot mijn grote vreugde! Ze hadden mijn email eerder niet beantwoord, omdat het meisje waarnaar ik de email gestuurd had net twee dagen met verlof was geweest, wat ik al min of meer had vermoed. Enfin, ik had enkel een pasfoto, mijn reispas en een formuliertje in te vullen, een vriendelijke bijdrage van 60000 won te betalen en een weekje te wachten en twas in de sjakosj! Anders dan wat ik van sommige anderen in andere landen gehoord had, nl. dat ze op dit tijdstip zo lang na de olympische spelen nog altijd hotelreservaties of vliegtickets of dergelijke moesten voorleggen... Enfin, ik heb dan van mijn dag geprofiteerd en ben nog eens een berg gaan beklimmen, een beetje ten noorden van Seoul, eigenlijk maar 800 en een sjiek hoog, in Bukhansan Nationaal Park, een van de meest bezochte natuurparken ter wereld dankzij de nabijheid bij Seoul. Ik had maar de metro te nemen en dan een bus te nemen en hups, ik was er. Het was weer aangenaam om te ontdekken dat de ingang gratis was gemaakt! Net zoals de meeste natuurwandelpaden die ik hier al in Korea betreden heb, was het pad (volgens mij) geen natuurlijk pad, maar een aaneenschakeling van stenen die daar gelegd zijn om een wandelpad te vormen, waarvan het grootste deel van de beklimming bestond uit trappen van steen beklimmen. Op zich vind ik zo'n pad wel wat monotoon. Ik vermoed dat het vooral de populairste paden zijn die volledig uit steen bestaan en dat minder begane wegen misschien nog wat meer afwisseling tussen steen en aarde bevatten. Dit terzijde genomen, was het scenario indrukwekkend. Wederom de herfstkleuren en dan daarbij nog eens die granieten rotsen aan de top. Op het einde van de beklimming van Baekundae (als ik me de naam goed herinner) waren er stalen kabels geplaatst om te helpen en voor de veiligheid. Vanop de top was Seoul te zien en de tv toren. Het was een heel heldere dag. Toen ik gedaan had met daar wat te eten, donderde er opeens een bril, brillenkas en doekje van een of andere jonge Koreaanse vrouw naar beneden. Er zat redelijk veel volk, maar aangezien niemand meteen reageerde, ging ik er maar zelf achter voordat het doekje helemaal wegwaaide. Het was redelijk steil, maar nu ook geen afgrond. Een Koreaantje van beneden gaf me uiteindelijk de bril zelf aan, want die was nog een verdiepinkje lager getuimeld. Toen ik terug naar boven kwam, kreeg ik een hartelijk applaus ;-) en een groep Koreaanse mannen boden me een mandarijn aan en bevroren bier en iedereen was precies opeens geinteresseerd om met mij te babbelen en de groep van vrouwen bood me een appel aan (maar ik had net mijn eigen appel opgegeten) en we maakten een praatje en trokken wat foto's. Zou ze zelf haar bril mogen zijn gaan oprapen als ik daar niet was geweest? Op zo'n vraag kun je nooit het antwoord weten, maar de kans zit er wel in. Ik weet niet wat veel andere mensen tegenhoudt, maar persoonlijk vind ik zo'n dingen maar een kleine moeite die trouwens niets kosten en als je zo iemand kunt helpen... Ikzelf apprecieer het trouwens ook als anderen mij helpen als er met mij iets voorvalt. Ik herinner me nu opeens ook een geval van in Rusland, aan het treinstation van Irkutsk, nabij het Baikalmeer. Een oudere, zwaardere vrouw was de straat aan het oversteken met twee zware zakken met worsten en ander voedsel en ze struikelde opeens over de tramrails en geraakte niet meer recht. Ook niemand die haar hielp en met (redelijk) wat trekwerk heb ik haar weer recht geholpen. Achteraf bekeken moet dat misschien nog grappig geweest zijn om te zien ;-) Maar karma karamba, wat gebeurde er een klein uur later? Mijn eigen bril donderde naar beneden, na een paar stuiteringen van een afgrond waar ik er niet meer aankon. Foetsie! Het gebeurde toen ik bergafwaarts aan het wandelen was op een zijpad dat het hoofdpad, dat parallel verliep aan de afgrond, kruiste en mijn ogen waren naar de grond gericht om niet te struikelen over de rotsen... Mijn bril was de laatste tijd al een paar keer van mijn neus gevallen eigenlijk, omdat hij te weinig spande op mijn hoofd. Ik was in Seoul kort ervoren naar een brillenzaak geweest, waar ze het wat hadden proberen bij te spannen, maar dat was niet goed gelukt, omdat mijn brilmontuur eigenlijk versleten was. In het bijzonder de linkerkant was versleten: doordat er een beetje te veel afgesleten was aan een hoekje, scharnierde de linkerkant veel verder naar buiten dan nodig en stond hij niet meer strak op mijn hoofd. Wat ben je dan met een mooie bril als hij de helft van de tijd te laag op je neus staat? Ik besloot dat ik maar eens voor lenzen ging kijken... Uiteindelijk is mijn zicht ook nog niet zodanig slecht dat ik niets meer zie en ik heb mijn wandeling nog uitgedaan. Ik wilde een driehoekig pad afleggen om toch een redelijke wandeling die dag te kunnen doen, een route die ik had gezien in een Lonely Planet Seoul reisboek, dat een ander koppel westerlingen bij zich had op de bus naar het park. Maar ik had zelf geen deftige kaart van het park en geen deftige routebeschrijving hiervan. Dus ik probeerde het te stellen met de informatiekaarten in het park en met de naam van een van de hoekpunten die ik me nog herinnerde, maar eigenlijk wist ik op het einde niet meer waar ik was en binnen anderhalf uur ging het donker worden. Maar ik maakte me niet te veel zorgen, want de stad was toch nabij en vanop de toppen altijd te zien. Eigenlijk was het rustgevend om eindelijk niet te veel volk meer tegen te komen tijdens het wandelen. Ik kwam dan bij een huizetje terecht in het bos en probeerde de weg te vragen aan een oud vrouwtje dat daar leefde, maar veel wijzer geraakte ik er niet uit. Ze wilde me te eten geven en deed verschillende keren gebaren dat ik naar binnen moest komen om iets te eten, maar ik toonde haar mijn sandwich in mijn rugzak en vertelde haar dat ik snel moest zijn, want dat ik nog in Seoul moest geraken. Toen zag ik een jongeman wandelen en vroeg hem waar ik naar de bus kon geraken en toen bleek dat hij er zelf naar op weg was en ben ik hem maar heel de weg gevolgd, nog meer dan een uur stappen. Hij bleek een militair te zijn die een dagje verlof had, maar hij kon heel weinig Engels. Maar ik was blij dat hij me geholpen had.
De volgende dag, dinsdag, ben ik dan rond de middag mijn chinees visum gaan oppikken. Ik ben redelijk laat opgestaan die dag, omdat ik de vorige nacht pas erg laat ben gaan slapen. Ik had van de gelegenheid gebruik gemaakt om al mijn foto's van Korea te ordenen, zodat ik ze eens kon uploaden. Als ik daarmee moet wachten tot ik thuis ben, dan komt het er misschien niet meer van... Dit klusje kan soms lang duren, omdat ik dikwijls verschillende keren hetzelfde trek, om dan zeker te zijn dat er toch op zijn minst een goede tussen zit. Uiteindelijk gooi ik er dan veel weg en hou ik de beste over, maar het duurt altijd een paar seconden tegen dat de computer een foto geladen heeft en dat is vervelend. Als ik dan ook nog eens eerst foto's negentig graden moet draaien, dan duurt het pas echt vervelend lang, toch zeker vijftien seconden of zo... Enfin, ik ben naar het reisbureau geweest die dag, heb mijn naam nog eens gecheckt op het visum en twas in de sjakosj ;-) Ik hoop alleen dat de chinezen me nog gaan herkennen als ik daar aankom: op mijn reispasfoto was mijn gezicht veel voller en op mijn recente pasfoto voor het chinese visum had ik mijn bril op die ik verloren ben... Ik ben dan op mijn gemak nog een koffie gaan drinken en heb wat zitten lezen en 's avonds ben ik dan gaan kijken voor contactlenzen. Toen ik in Itaewon het aan iemand vroeg, zeiden ze dat er een straat was met veel optiekwinkels aan de Nandaemun markt, waar het redelijk goedkoop en normaal gezien ook wel goed zou moeten zijn. Ik nam de metro naar Seoul trein station en aangezien iemand van de guesthouse me verteld had van een plaats voor contactlenzen daar, ging ik er ook een kijkje nemen. Het was in het gebouw van de Lotte supermarkt en het was een klein optiekje binnen in de supermarkt. Ze deden een oogtest en ik kwam rond de -3 uit, terwijl ik met mijn vorige bril -1.75 op mijn linker en -2 op mijn rechter had. Ik vertrouwde het niet al te echt en ging er niets kopen vooraleer ik een tweede opinie kreeg. Ik vertelde er ook dat het mijn eerste keer was met lenzen, maar hij gaf me geen enkele uitleg van hoe ze in te brengen, hoe ze eruit te halen (laat staan een keer ter plekke proberen) en ik kreeg ook geen gratis testlenzen of zo toen ik daar om vroeg... Hij was wel vriendelijk, maar twas een "trek maar je plan" service. Dacht die pipo nu echt dat ik zomaar een doos lenzen ging kopen en verder maar mijn plan ging trekken? Ik ben dan maar richting Nandaemun markt gegaan en toen ik een winkel zag die me min of meer betrouwbaar leek langs een grote weg naast de markt, ging ik er binnen. De oogtest gaf hetzelfde resultaat: mijn ogen waren dus vrij veel verslechterd in anderhalf jaar :-( Hier kreeg ik een veel betere service. De man was vrij geduldig en toen ik duidelijk maakte dat ik duizelig werd van -3 zette hij wat minder zware glazen op van -2.5 die in principe iets te licht waren om perfect te zien, maar waarmee ik me meer op mijn gemak voelde. De man legde me ook alles uit en toonde me hoe ik ze moest inbrengen en uitbrengen en zo en ik besloot lenzen te kopen die een jaar mogen gedragen worden (elke nacht wel laten reinigen in vloeistof uiteraard). Ik kreeg twee lenzen, een busje reinigingsvloeistof, 2 paar dopjes om ze snachts in te leggen en een plastic tangetje om ze daaruit te vissen, voor de ronde prijs van 40000 koreaanse won, wat met de wisselkoers van die dag uitkwam op ongeveer 23 euro... Als ik problemen had, moest ik binnen de week terugkomen en kon hij nog gratis een lens veranderen of zo. Ik vraag me af wat een paar jaarlenzen in Belgie zou kosten? Nu alleen maar hopen dat mijn ogen ze goed gaan kunnen verdragen... Ik kocht wat dumplings om te eten en ging nog eens door de straatjes van de Nandaemun markt. Echt wel een gezellige markt om s avonds eens rond te lopen. Ongelofelijk wat ze allemaal verkopen en hoe goedkoop sommige dingen hier kunnen zijn. Ik vraag me af waar we in Belgie soms allemaal voor betalen? Ik weet zeker dat ik hier veel goedkoper trekkingkledij zou vinden als in Belgie en ook goede kwaliteit, maar momenteel heb ik niet echt iets nodig op dat vlak. Behalve handschoenen en een muts, dat zou ik wel eens willen kopen als ik eraan denk, want soms begint het toch wel koud te worden hier. Op die markt zag ik nog een andere kopie van "The North Face", ditmaal was het "The Black Face". Toen ik ernaar staarde zei de verkoopster dat het de "number one" was en ik vroeg haar waarom haar vestje dan van een ander merk was ;-) In elk geval, er mogen hier dan vele merknamen te vinden zijn van trekking kledij "geinspireerd" op "The North Face" qua naam en/of logo, je vindt evengoed tal van winkels waar ze the real stuff verkopen, materiaal van echt al de grote merken, en de Koreaanse hikers zie je meer met de echte merken rondlopen dan met de kopieen (natuurlijk zal er ook wel wat namaak bij zijn waarvan ik het niet zie, maar de meesten willen echt goed materiaal en zijn echt volledig uitgerust). Ik heb dan nog wat goedkope mandarijnen op de kop getikt (tis mandarijnenseizoen in Korea naar het schijnt) en ben dan met de metro weer naar de guesthouse gegaan.
Woensdag heb ik wat verder geblogd en foto's geupload en 's avonds ben ik dan naar de ferry geweest. Ik moest hiervoor de metro nemen naar Incheon en vandaar een bus nemen naar de Ferry terminal en ik arriveerde een kwartiertje of zo voor tijd, dus dat was nipt. In de vertrekhal was het heel lawaaierig door alle Koreaanse schoolkinderen die mee gingen. Een ding was zeker: ik ging de boot allesbehalve voor mij alleen hebben! Normaal gezien was de ruimte waar ik ging slapen op de boot vol met kinderen, maar een van hun leerkrachten was heel vriendelijk en bracht me naar het bovendek waar enkel volwassenen verbleven. De ruimte was vrij vol en ik was een van de laatsten binnen gestapt, dus veel keuze voor mijn territorium bleef er niet meer over. Ik legde mijn spullen en mijn slaapgerief dan maar in de hoek vlakbij de deur. Al bij al was dat geen slechte plaats, ware het niet dat er dichtbij een aantal oudjes een hels lawaai produceerden. Ze waren een spelletje aan het spelen, een man en twee vrouwen, en iedereen moest en zou het horen wie er aan het winnen was: zelfs degenen, waaronder ikzelf, die hun oorkanalen gebarricadeerd hadden met oordopjes! Behalve hen waren er nog veel andere Koreanen ook luid aan het babbelen. Ze leren hier blijkbaar niet op school om stil te praten als anderen willen slapen, nee, in plaats van respect voor anderen leren ze hier blijkbaar "verdraagzaam" te zijn ;-) of gewoon mee te doen met de groep. Nu moet je ook nog eens weten dat Koreaans niet meteen erg sexy klinkt... Om eerlijk te zijn, vind ik dat het soms naar het zagerige kan neigen. De melodie waarop ze op bepaalde momenten tegen elkaar praten, klinkt een beetje alsof ze aan het klagen zijn als kleine kinderen, vooral als ze hun zinnen dan nog eens laten eindigen met "neh". Soms krijg ik dan zin om hun te imiteren, maar dan met iets simpele woordenschat: "neh neh neh neh neh... neh neh neh neh neh..." Misschien klinkt het beter als je er iets van begrijpt... Nu ja, weinig talen klinken even sexy als West-Vlaams he ;-) Enfin, voor 00u30 kon ik niet in slaap vallen (de boot was vertrokken om 19u00) en nog voor 07u00 waren ze alweer aan het praten. Om 8u30 kwam de boot dan aan in Jeju-Do ofte Jeju eiland.
dinsdag 28 oktober 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten