Samenvatting van mijn laatste weken in Japan

Tis al een eind geleden dat ik nog eens wat geschreven heb... enerzijds omdat ik een tijdje niet zoveel goesting had om te schrijven, anderzijds omdat het te lang geleden was en er veel te veel te schrijven was dat ik geen goesting had om er aan te beginnen. Of ik vond geen moment om me eens op mijn gemak te zetten aan de computer en te schrijven.

Ik zal ruwweg het laatste stuk van mijn verblijf in Japan hier schetsen:

Kyoto: in Kyoto ben ik een zestal dagen gebleven. Kyoto is een van de vroegere hoofdsteden van Japan en klinkt heel bekend in de oren vanwege het befaamde "Kyoto akkoord". Het was een aangename stad. De layout van de stad was schaakbordpatroon, wat het heel gemakkelijk maakte om mezelf te orienteren. Enerzijds was het heel druk langs die grote lanen, maar anderzijds had je heel veel kleine steegjes in elk schaakbordvak, parallell met de grote lanen, en dat maakte het ideaal om te fietsen. Het was heel aangenaam om zo snel de rust van die kleine straatjes te kunnen ervaren, terwijl je toch in een redelijke stad je bevindt... In Kyoto verbleef ik in drie plekken. Eerst in J-hoppers, maar ik vond de locatie iets minder en het feit dat je moest betalen voor het gebruik van internet (dat vind ik zo een geldstekkerij... tegenwoordig is dat in bijna alle jeugdherbergen of guesthouses gratis). Daarna ging ik naar cheapest inn, wat heel goedkoop had moeten zijn (1000 yen) als je je eigen slaapzak mee bracht, maar blijkbaar was de airco in die kamer kapot zodat ik niet anders kon dan 2500 yen te betalen voor een dormitory bed. Ze waren er niet zo super vriendelijk en de atmosfeer was vrij saai daar, maar er was wel gratis internet. Uiteindelijk ben ik dan naar Gojo guesthouse geweest, en dat was het beste. Gratis internet, niet zo veel backpackers maar gemakkelijk om contacten te leggen en een leuke mix tussen japanners en buitenlanders en heel vriendelijke mensen die er werkten (ik kon er een praatje mee maken en had niet het gevoel dat ze me op een puur zakelijke manier behandelden zoals op zoveel andere plaatsen) In Kyoto heb ik wat tempels gezien, wat met de fiets rondgereden, de duizende torii bezocht, het gouden en het zilveren paviljoen bezocht (het zilveren heeft nooit een zilveren bekleding gekregen eigenlijk en ze waren het nu aan het restaureren). Ik ben ook twee keer naar een publiek bad geweest in Kyoto en ze hadden weer iets nieuws voor mij, op beide plekken: een elektrisch bad! Het principe is: een bad van ongeveer 1.5m op 1.5m met heet water en langs twee tegenover gestelde kanten een diode. Naargelang hoe diep je in het water stapt, worden andere spiergroepen gestimuleerd ;-) Tis wel een raar gevoel om je bilspieren, buikspieren of schouderspieren willekeurig samen te voelen trekken zonder dat je er iets aan kunt doen. Lang ben ik er ook niet in gebleven... Gojo guesthouse was vlakbij Gion district in Kyoto, een buurt waar 's nachts soms geisha's gespot kunnen worden. En ik had geluk op een dag, toen ik met de fiets terugkeerde, want ik zag een geisha over straat lopen. Ze gaan wel heel snel, want mensen willen foto's trekken en dat vinden ze meestal ambetant. Ik had mijn fototoestel niet bij toen... Ter info: geisha's zijn vrouwen die opgeleid zijn om te dansen en te zingen en te entertainen en een soort muziekinstrument met drie snaren te bespelen (kan niet op de naam komen). Ze doen dit in prive met een bepaalde klant en die moet er veel geld voor over hebben om een uurtje bij die geisha te zijn. Ze dragen mooie traditionele kleren en hun gezicht is in het wit geschminkt. Het aantal geisha's in Japan vermindert elk jaar. Er zijn scholen om geisha te worden en de leerling-geisha heet maiko. De geisha's zijn geen prostituees maar louter artiesten, maar zijn historisch wel ontstaan uit een soort van prostituees die naast hun artiestieke diensten dan ook andere kunsten aanboden voor sommige rijke members ;-)

Himeji: op weg van Kyoto naar Hiroshima ben ik gestopt langs Himeji. In Himeji staat een van de mooiste kastelen van Japan en het is ook een van de weinige die niet vernietigd is geweest door oorlogen. Het was de moeite om eens te zien en in rond te lopen, maar voor de rest was er in die stad niets, dus ben ik dan maar verder gereisd (per trein, want het regende en ik was het liften een beetje beu geraakt) naar Hiroshima.

Hiroshima: was interessant vanwege het grote museum van de atoombom. De eerste nacht heb ik in een internet cafe geslapen omdat ik te laat aankwam en de volgende twee nachten in J-hoppers Hiroshima. Heel veel informatie over de atoombom en ook de getuigenissen in de Memorial Hall waren indrukwekkend. Het museum was heel goedkoop (minder dan een euro) en eigenlijk had ik het misschien beter in twee keer gedaan, want het was eigenlijk een beetje te veel informatie voor in een keer) Wat de getuigenissen betreft: ik wist voordien niet dat de slachtoffers zo veel naar water ankerden door de brandwonden. Maar de andere overlevenden mochten hen geen water geven, omdat ze zeker rap zouden sterven als ze hen water zouden geven. Dit zou zijn doordat het water zo een verlichting zou bieden tegen de verschrikkelijke pijn, dat ze terstond zouden inslapen en sterven. Veel getuigen hebben er voor de rest van hun leven spijt van gehad dat ze andere mensen die smeekten voor water (misu kurasai = water alstublieft) geen water gegeven hebben en dat die dan toch gestorven zijn (ze konden even goed water gekregen hebben om hun pijn te verzachten dan). Ook het verhaal van de Koreanen die als een soort slaven behandeld werden om daar te werken en slachtoffer werden is aangrijpend. Aan de andere kant is het fascinerend dat die stad zo rap weer opgebouwd is en bruist van het leven, terwijl ze na de bom voorspeld hadden dat er 75 jaar niets zou groeien. Voordat ik er ging had ik ook een soort gevoel dat het niet zo gezond zou zijn om daar te gaan, maar blijkbaar niet. Ze vertelden me ook dat er korte tijd na de bom een typhoon was die al de radioactieve vuiligheid meesleurde in zee. Het symbool van de atoombom is de atomic bomb dome, het gebouw met de koepel dat herleid werd tot een ruine door de val van de atoombom en het is nu unesco world heritage... Ik ben ook naar het eiland geweest waar de beroemde tori in de zee staat (Miyajima of zoiets). Torii zijn een soort van poorten tussen de gewone wereld en de spirituele wereld en ze vormen de ingangen van shinto shrines. Shinto is de oudste godsdienst van Japan. In Japan hebben ze shinto en buddhisme en die worden dikwijls wat gecombineerd. Shinto is een soort natuurgeloof met duizenden goden, maar het fijne weet ik er ook niet van. Ik heb ook de lokale specialiteit van Hiroshima geprobeerd: okono miyaki. Een soort pannenkoek met vanbinnen groenten en spek en sojascheuten erin. Heel lekker en het is gewoon een plezier om ze het te zien klaarmaken op de hete kookplaat. Op Miyajima heb ik een variant gegeten met vijf gebakken oesters erin. Ja, ze eten oesters hier ook gebakken. Vanbinnen smaken die wel nog wat rauw. Ik ben eigenlijk niet echt een fan van oesters, maar wilde het wel eens proberen.

Fukuoka: Van Hiroshima ben ik dan naar Fukuoka (of Hakata) gegaan, de hoofdstad van het zuidelijkste eiland van de 4 grote eilanden waaruit Japan opgebouwd is, Kyushu. Ik had een trein genomen een klein beetje buiten Hiroshima met het idee van verder te liften, maar ik kwam ergens in het midden van het gat van Pluto terecht. Ik kreeg dan een lift van een dame naar een plaatsje een beetje verderop de weg, minder een boerengat. Vandaar wandelde ik dan naar de oprit van de autostrade, toch een km of zeven of zo. En dan was het bijna donker en de kloterij was dat er geen enkele auto stopte voor mij... Ik dacht eerst, verdomste klojos, dan slaap ik hier maar ergens in het gras. Maar het was rond acht uur en ik had geen zin om me daar nog een paar uur te vervelen alvorens de slaap te kunnen vatten en er waren ook kleine muggetjes daar die verzot zijn op Westers bloed. Het vervelende van die plaats was dat er twee treinstations waren, ene met de gewone, dus tragere maar goedkopere trein en ene met de ultrasnelle maar dure trein, de shinkansen of bullettrein (kogeltrein). Die laatste zweeft als het ware en wordt door een magnetisch veld contactloos langs de rails geleid. Het station van de shinkansen was vrij dichtbij en het andere veraf, dus besloot ik maar om eens de shinkansen te nemen. Voor een keer in mijn leven, dacht ik. Dus nam ik de shinkansen naar Fukuoka. Het voelde wel wat raar in die trein. Door de snelheid voelde ik me heel lichtjes ongemakkelijk. Maar heel lichtjes, want ik heb zelfs een boek gelezen. In Fukuoka heb ik dan de eerste nacht in een hotel vermeld in de Lonely Planet verbleven, in een dormitory van vier bedden. Het komieke was dat ik diagonaal moest liggen, want dat het bed anders te kort was (en het bed stond aan beide uiteinden compleet tegen de muur). De volgende twee nachten heb ik dan in Khaosan verbleven. In Fukuoka heb ik eigenlijk niet zo veel gedaan, gewoon een beetje rondgewandeld en soms eens een koffietje gedronken en een beetje gelezen. Op den duur hoef je ook niet meer elke keer alles plat te lopen en alle toeristenattracties te zien en in Fukuoka is er eigenlijk ook niet echt iets toeristisch te zien. Iets typisch voor Fukuoka wat je bijna nergens anders in Japan aantreft (eigenlijk nergens anders voor zover ik weet) zijn de straatstalletjes met eten die vanaf 's avonds in bepaalde buurten zit. Je kunt dan ook op een stoeltje zitten en iets bestellen en je hebt veel kans dat ze je gaan vragen waar je vandaan komt en hoe lang je in Japan blijft. De specialiteit daar is Tonkotsu ramen: het is een soort van noodles en er is gebruik gemaakt van varkensbeenderen om het te maken, maar ik heb niet juist verstaan in welke manier. Feit is dat het ferm stinkt als je er passeert, maar als je er zit en er dan van eet, is het best wel eens lekker.

Beppu onsen: een onsen oord met heel veel heetwaterbronnen aan de oostkust van Kyushu. Ik ben er met de bus naartoe gegaan en ben er een tweetal dagen verbleven, in een goedkope guesthouse van enkel 1500 yen per dag. Ik ben er eens naar een onsen geweest met zicht op zee en de tweede dag regende het en heb ik heel veel gewandeld en de hellen bezocht, of beter gezegd, stomende heetwaterpoellen met verschillende kleuren (hellen is een idiote naam volgens mij, maar de Japanners maken er graag een spektakel van en zetten er dan een standbeeldje van een zogezegde duivel bij en hup... hahaha... scary) Er was een blauwe poel, wit (ik vond het niet al te wit eigenlijk), een rode poel, modderpoel en nog een paar. Het was eigenlijk wat duur voor hetgeen het was maar ik wilde die rode poel en die modderpoel wel eens zien. s Avonds ben ik dan naar een gemixte onsen geweest. Binnen was het gescheiden en buiten waren er een paar grote baden, met bruin water en veel modder op de bodem. Het heeft wel goed deugd gedaan dat bad. Het enige nadeel is dat ik geen handdoek had en me een beetje afdroogde met mijn lichtbruine tshirt van quechua en nu blijkt die na drie keer in de wasmachine nog altijd naar die modder te ruiken...

Nagasaki: dan heb ik een bus genomen naar Nagasaki, de Japanse stad waar de tweede atoombom gevallen is. Ik ben er vier dagen gebleven, maar de eerste twee dagen was het echt slecht weer. Het regende zonder stoppen. De reden was een typhoon die van Taiwan kwam en onze richting opging. Eens die gepasseerd was (hij passeerde niet via Nagasaki, maar langs de zee naar het oosten), was het opeens schitterend weer. In Nagasaki verbleef ik in Akari Guesthouse. Het was echt een goeie plaats om te verblijven. De dormitory was ruim, het was nieuw (geopend in februari 2008), proper en de mensen die het open hielden waren warm en vriendelijk. Het was ook nog eens heel goed en centraal gelegen, naast de rivier en vlakbij een aantal mooie stenen boogbruggen (die wel eens weggespoeld zijn maar dan weer opgebouwd zijn met dezelfde stenen, waarvan een brug in het bijzonder als toeristische attractie gekende is, een soort brug met twee bogen onderaan en een enkele boog langs boven (heb ik een foto van)). De eerste twee dagen heb ik dus niet al te veel uitgespookt daar door het slechte weer. Ik ben onder andere naar het museum van de atoombom daar geweest. Het was wel interessant, maar veel kleiner dan in Hiroshima. De getuigenissen van de slachtoffers waren ook de moeite. Maar het was wel nog een goeie plaats om volk te leren kennen dat guesthouse en s avonds liep ik eens alleen over straat in een buurt en begon ik met een Japanner te spreken en ben ik met hem in een aantal plaatsen dan een pintje gaan drinken en zo. En de volgende avond opnieuw. Dat was wel eens leuk. Toen het de derde dag dan goed weer werd, ben ik naar een eiland geweest met de boot en naar een onsen geweest. Er was een combiticket voor een enorm lage prijs, 1000 yen slechts voor retour met de ferry en de onsen. De onsen was echt enorm zalig daar. Binnen waren er verschillende baden: koud bad, een houten kuip, een stenen bad en ik geloof ook nog een houten bad en een sauna (maar sauna doe ik nooit want daar hou ik niet echt van omdat je er nooit goed in kunt ademen. In een heet bad zweet je ook maar heb je tenminste frisse lucht. Veel beter voor mij persoonlijk!) Buiten waren er dan drie kleine metalen kuipen waar ik eigenlijk niet volledig in kon en dan een groter bad ook. En dit alles met zicht op zee! Fantastisch gevoel was dat!!! De zon kon ik niet zien onder gaan daar, maar ik heb er wel gekeken hoe het licht verdween tijdens de zonsondergang en ik zag de zee en bergen aan de overkant terwijl ik daar in dat bad lag te relaxen. Nagasaki was ook heel mooi snachts, omdat het allemaal heuvels heeft en dan de lichten en zo. Gezellige sfeer. Nagasaki heeft ook een rijke geschiedenis. Het was lange tijd de enige plaats van Japan waar contact met het westen mogelijk was. Eerst vooral via de Portugezen tijdens de christelijke eeuw en dan later, toen katholicisme verbannen werd, enkel door een handvol Nederlanders die een klein kunstmatig eilandje in Nagasaki toegewezen kregen als verblijfplaats (de listige Nederlanders, protestanten, hadden de Japanners wijs gemaakt dat de Engelsen katholieken waren, zodanig dat zij de enigen waren om handel te drijven met de Japanners.) Een typisch gerecht in Nagasaki was Sjampoo, een soort van ramen met onder andere inktvis erin.

Fukuoka opnieuw: van Nagasaki ben ik dan terug naar Fukuoka gegaan, ditmaal liftend. Na meer dan een uur had ik nog altijd geen prijs en ik vond het toch raar dat het mij niet lukte in Kyushu, want sinds Hiroshima heb ik veel andere reizigers tegengekomen die ook gelift hebben. Dus begon ik maar te buigen naar de auto's die passeerden en al snel stopte er een, maar die bleek ergens nog voor een paar uren te stoppen in het midden van de route. Maar ik was blij dat er eindelijk een auto had gestopt voor mij! Ik ging verder met buigen en vijf minuten later stopte er een andere auto en had ik mijn lift beet. Hoera!!! Ik ben dan nog een paar dagen in
Fukuoka gebleven en heb er eigenlijk niet te veel uitgespookt. Ik ben er wel eens uitgegaan de vrijdagavond. Ik had van Ryan, een Engelsman, in Nagasaki gehoord dat hij in Fukuoka naar de club met de stijlvolle naam "the happy cock club" was geweest voor een all-you-can-drink avond en aangezien het heel lang geleden was geweest dat ik echt nog eens uit geweest was naar een plaats met wat muziek om te dansen (de Japanse bars zijn meestal kleine plaatsen met een stoel of vijf. Dikwijls zit er niet te veel volk) wilde ik dat ook wel eens doen. Het was wel plezant. Ik heb redelijk veel gedronken en ik was rond vijf uur terug, maar ik was blij dat ik op tijd gestopt was met drinken zodanig dat ik geen enkel probleem gehad heb met overgeven of zo. Misschien word ik verstandiger met de jaren... Ik heb wel niet veel meer uitgespookt die dag behalve wat in mijn bed liggen en wat lezen. De volgende dag heb ik dan mijn ticket gereserveerd voor de ferry van Fukuoka naar Busan, Zuid-Korea, zodat ik eindelijk, na 2 maanden en een week, op mijn verjaardag Japan bye bye kon zeggen...