Sokcho en Gyeongju

Sokcho: eens in Sokcho aangekomen ging ik dus eerst op zoek naar een plaats om te slapen. Volgens de Lonely Planet was er een motel dat 30000 vroeg op gewone dagen en 40000 won op zaterdagen, maar toen ik ging navragen, vroegen ze die dag zelfs 50000 won, dus ben ik in het motel ernaast gaan prijsvragen en daar was het 25000 won, dus mijn keuze was snel gemaakt: Black box motel... Een duidelijk love motel was het niet, maar ik had wel de indruk dat er een aantal bezwarende elementen aanwezig waren: twee grote spiegels en een rond bed. Er was ook een soort sprookjesachtige muurschilderij, maar die had niets erotisch. In elk geval, ik heb er goed geslapen en het deed echt deugd om nog eens een kamer voor mij alleen te hebben, dus zonder dat je het gevoel hebt dat er elk moment een vreemdeling kan binnen komen (eigenlijk was het moeilijk om dat te beseffen na zo'n lange periode constant in dorms) Ik ben dan iets gaan eten in een Koreaans restaurant en achteraf nog eens langs het strand gaan lopen. Het strand was goed verlicht... zou dat iets met de buren te maken hebben? ;-)

De volgende morgen (maandag, want wilde het weekend vermijden voor een bezoek aan het nationaal park, wegens de drukte) moest ik snel een bankautomaat zien te vinden, want ik had nog maar een paar 1000 won in mijn broekzak zitten, of met andere woorden, twee keer niets :-)) Eerst ging ik in een Familymart convenience store, omdat ik zo geld afgehaald had in Seoel, maar de limiet was belachelijk laag ingesteld op 100000 won en ik had echt geen zin om dan 5 euro of zo kosten te betalen op 60 euro... Dus begon ik de banken en de andere familymarten af te schuimen... In een bepaalde bank verwijsden ze me met een plannetje door naar twee andere banken, een op 1.5km en een andere op 2.5km, waar er normaal gezien een global ATM moest zijn. In de eerste bank probeerde ik geld af te halen, maar dat lukte niet. Dus ging ik dan naar de volgende optie en liet ik mijn grote rugzak achter en probeerde ik tal van andere banken en familymarts zonder resultaat. De tweede bank van het plannetje had zogezegd een global ATM, het stond zelfs aangeduid met een grote sticker, maar in de praktijk was die niet geprogrammeerd voor buitenlandse kaarten. Toen ik uiteindelijk helemaal teleurgesteld mijn rugzak terug ging oppikken, vroeg er iemand "Can I help you?" en blijkbaar was er toch een werkende automaat daar! Ik had er gewoon naast gekeken, wat achteraf gezien volkomen normaal was: er stonden zes automaten op een rij, schijnbaar identiek vanop afstand, maar waarbij een automaat een stickertje had met de logos van visa en zo. Tprobleem was dat toen ik er de eerste keer stond, er zes koreanen op een rij bezig waren geld af te halen, zodat dat stickertje heel slecht te zien was. Als dan ook nog eens de frames van al die geldautomaten hetzelfde zijn en de goede atm zich niet op de eerste of de zesde, maar zich op de doordeweekse tweede plaats van rechts te beginnen bevindt... Tja, zoek dan maar de zeven verschillen!!! Maar ok, eind goed al goed... en achteraf gezien heb ik wel de indruk dat Sokcho een van de slechtst voorziene plaatsen op dat gebied is. Dus uiteindelijk kon ik dezelfde dag de bus nog nemen naar Seorokdong, gelegen in het oosten van het Seoroksan Nationaal Park. Ik wilde verblijven in het jeugdhostel, omdat het volgens Lonely Planet de beste deal was en ik op die manier ook nog meer kans had om andere reizigers te ontmoeten. Maar ik was op de bus blijven zitten tot aan de ingang van het park en het jeugdhostel bleek drie km terug te zijn en aangezien ik al mijn bagage bij me had, besloot ik maar naar het jeugdhostel te gaan en het was al rond twee uur in de namiddag, dus besloot ik mijn bezoek van het park maar tot de volgende dag uit te stellen... Er was wel niet te veel goedkope accomodatie in de buurt en het jeugdhostel kostte 30000 won per nacht voor een dormitory. Maar de "dormitory" bleek een grote kamer met keuken en aparte badkamer te zijn met slechts twee bedden. De eerste nacht dat ik er verbleef deelde ik de kamer met een kerel van Singapore en de tweede nacht had ik het voor mij alleen. Dus ik heb er redelijk goed geslapen. De eerste avond zat ik aan de computer in het hostel, toen Carmen en Albert, een Spaans koppel dat in Mallorca woont en dat daar ook verbleef, me vroegen of ik nergens een bankautomaat wist zijn. Ze hadden al twee dagen uitgekeken voor een bankautomaat, maar die nergens gevonden en hun geld was veel rapper opgeraakt dan ze hadden ingecalculeerd omdat ze hadden gehoopt met visa te betalen voor de overnachtingen, maar geen enkele plaats waar ze tot nu toe verbleven hadden accepteerde betaling met kredietkaart. Ze hadden een auto gehuurd en moesten twee dagen later naar Seoel om terug naar Spanje te vliegen en hadden van de wanhoop al met de gedachte gespeeld dat ze de wagen het laatste eind gingen mogen duwen, omdat de benzine ging oprapen. Ook hadden ze appels gekocht en waren ze erop voorbereid om twee dagen te overleven op appels ;-) Dus ze waren enorm content toen ik hen naar Sokcho naar de fameuze geldautomaat kon leiden en we hebben dan samen iets gegeten in hetzelfde restaurant als waar ik die namiddag geluncht had en ze hebben me toen getrakteerd en wat appels gegeven. Op de terugweg naar het hostel was Albert ergens verkeerd afgeslagen en toen hij wilde keren op dat weggetje merkten we dat er een paar oranje kegels stonden, dus Carmen stapte uit om er eentje weg te halen. Die kegel plakte wel een beetje onderaan... Die avond hebben we ongewild onze bandafdruk achtergelaten in het verse beton ;-) Dat was toch even hillarisch... De volgende dag hebben we dan om 9u afgesproken in de hall van het hostel om samen te gaan wandelen in het park...

Dinsdag om 9u stond ik dan paraat (om te gaan wandelen ;-p) Ik had mijn gsm als alarmklok gezet. Het enige ambetante om mijn gsm op te laden is dat ik een reislader voor Nokia gekocht heb in Rusland voor een appel en een ei, maar dat hij ook maar een appel en een ei waard is ;-) Tis te zeggen, tov de gewone lader heeft hij het voordeel dat hij ook op 110V werkt, maar ik moet mij gsm ergens tussen klemmen bij het opladen zodat de pin diep in het contact drukt, want anders laadt hij niet op... Dat is toch wat ambetant... Enfin, we gingen eerst nog wat voedsel inslaan vooraleer te gaan wandelen en gingen hiervoor inkopen doen in de lokale 24uur open supermarkt ehum... Bleek dat ze voornamelijk eten hadden om klaar te maken, gedroogd eten of koeken en dergelijke. Dus geen sandwiches, geen rijst met iets in of niets. Dus kochten we maar wat koeken en noten en zo bij gebrek aan beter... Carmen en Albert hadden gedacht om een lus te doen in het park van zo'n 25km, maar in de praktijk was dat totaal onmogelijk, zeker op het uur dat we begonnen zijn en rekening houdend met het feit dat we eerst 3km moesten wandelen naar de ingang van het park. Uiteindelijk zijn we in de richting van Seoroksan berg gewandeld tot een mooi uitkijkpunt en dan teruggekeerd. Het was een mooie wandeling en de verschillende kleuren van de lente (gele, groene en rode bladeren) was een streling voor het oog. Het enige jammere was dat het mistig was, dus de vergezichten waren minder goed en de herfstkleuren vanop afstand waren te uitgezwakt door de mist om er echt sublieme kiekjes van op de gevoelige SD kaart te leggen... Er was ook wel heel veel volk omdat het hiking seizoen in Korea nu begonnen is en hiking hier immens populair is (zoals ik voordien al zei, zijn ze allemaal goed uitgedost met wandelschoenen, wandelkledij en wandelstokken, al dan niet met bekende merken zoals "The North Face" kledij of "Leki" wandelstokken of met Koreaanse versies hiervan zoals "The Red Face" of "The Huge Mountain". Dit laatste merk dat ik op de sweater van een oud kranig vrouwtje zag, had exact hetzelfde logo als "The North Face" maar een andere naam. "The North Face" verwijst naar de noorderlijke zijde van de bergen, die op het noorderlijke halfrond over het algemeen de moeilijkste zijde is om de berg (bvb. de Mount Everest) te beklimmen omdat het kouder is. Zou "The Red Face" verwijzen naar het rode gezicht dat je krijgt van al die inspanning als je uitgeput "The Huge Mountain" boven raakt?). Al bij al viel het uiteindelijk nog mee van het volk en omdat ik met anderen op stap was, stoorde het ook minder. Het was leuk om nog eens de dag in het gezelschap van anderen te spenderen en we hebben veel gebabbeld, in het Spaans. 's Avonds zijn we dan naar een publiek bad geweest. Ik had hen gezegd dat ze toch zeker op zijn minst een keer een publiek bad moesten proberen om te kunnen zeggen dat ze Korea bezocht hebben en het was ook een ideale manier om de spieren wat te relaxen na een dagje wandelen. Het was wel jammer dat er maar twee verschillende baden en een koud bad waren en geen enkel buitenbad, maar toch was het vrij aangenaam. Nadien zijn we dan terug naar Sokcho gereden en hebben we in dezelfde plaats gegeten als de dag voordien. Voor mij was het dus al de derde keer en de dag nadien zou ik er voor de vierde keer komen eten (en kreeg ik een extra grote portie :-)). De vrouw die ons eten gaf was echt super vriendelijk. De vriendelijkste bediening die ik al gehad heb in Korea en dat ik me nu op het moment herinner en ook het eten was vrij lekker (en je kreeg er acht of negen nevenschoteltjes), dus we wilden er terug gaan. Ik hield er vooral van de bulgogi (smakelijke Koreaanse rundsvleesreepjes) en de octopus in pikante rode saus was ook vrij lekker... Op de weg naar het hostel gingen we ons souvenir voor de lokale bevolking nog eens bewonderen en dan namen we afscheid en wisselden we emailadressen uit.

Woensdag liet ik mijn grote rugzak achter in het hostel (want ging 's avonds ergens anders naartoe) en ging ik alleen op stap in het natuurpark. Ik wilde de wandeling doen naar een grot, een zijpad waar we de dag voordien niet meer aan toe geraakt zijn. Uiteindelijk was dat niet zo speciaal. Het zicht vanuit de grot naar buiten moet bij helder weer wel een mooi plaatje kunnen opleveren, maar die dag was dat dus niet het geval. In de grot woonde er een boedhistische non (wat een mens er niet allemaal voor over moet hebben om verlichting te bereiken...) Op de weg naar de grot hoog in de rotsen, waar een buddhistische non woonde, was ik aan het babbelen geraakt met een Koreaanse oudere man die nog een tijdje in Amerika gewoond had en me heel veel vragen stelde en hij trakteerde me op een speciaal drankje in de grot. Het was een soort bruin drankje met min of meer het uitzicht van dikke chocomelk maar met een speciale smaak, gemaakt door een soort wortels te laten trekken in water. Naar het schijnt zou het goed voor de maag zijn, dus misschien is het goed na een zwaar nachtje uit in Korea... Hier in Korea is de typische sterke drank Soju, een soort van transparante sterkedrank gemaakt van rijst. Ik heb het wel al geprobeerd, maar vind het eerlijk gezegd niet veel soeps. Het ligt direct op je maag en stijgt ook meteen naar je hoofd. Geef mij maar bier of zelfs vodka... Eigenlijk hou ik niet van sterkedrank op basis van rijst in het algemeen, dus ook niet van Japanse sake. Enfin, ik ben dan alleen weer verder op pad gegaan, vanaf de grot weer eerst een beetje naar beneden en dan constant naar boven tot op de bergflank. Maar aangezien het mistig weer was en het dan ook nog eens begon te regenen ben ik maar terug gekeerd, want veel ging ik verder toch niet meer te zien krijgen dat echt de moeite waard was. Ik ben dan terug gegaan naar de ingang van het park en vanaf daar nog een ander pad opgegaan, dat leidde naar een rotsblok waar half Zuid-Korea naar het schijnt al voor de foto geposeerd heeft. Op weg ernaartoe was er ook nog een mooi tempelcomplex te bewonderen, opnieuw met het prachtige kleurrijk beschilderde houtwerk dat zo typisch is voor alle Koreaanse religieuze gebouwen. Na een half uurtje zigzaggen tussen de schoolkinderen kwam ik uiteindelijk bij die befaamde rotsblok aan. Naar het schijnt kun je de rots met een vijftal personen een beetje doen kantelen, tenzij je superman bent natuurlijk ;-) Aangezien ik mijn rode cape en mijn blauwe piama in Belgie vergeten ben, is het me helaas niet gelukt :-(( Toch kon ik het niet laten om er ook eens bij te poseren... Toen ik terug in de jeugdherberg aankwam, stonden er drie bussen op de parking en toen ik mijn rugzak kwam ophalen, was de inkomhall volkomen ingepalmd door de inhoud hiervan, tis te zeggen, een hele troep schoolkinderen waarvoor ik de attractie van de dag was. Ik nam de bus terug naar Sokcho of beter gezegd twee bussen, want was te vroeg afgestapt (soms ben ik ook wel eens te snel) en dan nam ik een taxi van het ene busstation naar het andere (twas veraf en het regende hard en de taxi's zijn vrij goedkoop hier) waar ik een nachtbus wilde nemen naar Gyeongju en zo al reizend een nacht accomodatie wilde uitsparen. Oorspronkelijk had ik eigenlijk een dag langer willen blijven, in het dorpje in het zuiden van het park, om vandaaruit het hoogste punt van het park te beklimmen, maar het ging waarschijnlijk regenen en zag het niet zitten om er nog twee volle dagen te verblijven. Het enige ambetante van die nachtbus was dat er geen directe nachtbus naar Gyeongju was, maar dat ik eerst naar Pohang moest en dat de reistijd eigenlijk te kort was om veel te kunnen slapen (het was maar vijf uur rijden) en ik op een raar uur in Pohang ging aankomen. Dus ik nam de laatste bus om 23u10 om zo laat mogelijk in Pohang aan te komen en spendeerde nog een tijdje in een internetcaffee totdat mijn bus vertrok.

Donderdag om 4u10 's morgens kwam ik dus in Pohang aan. Aangezien er op dat moment nog geen bussen naar Gyongju gingen vertrekken, dacht ik van nog een beetje verder te dutten op de stoelen van het busstation. Ik legde me dus gespreid over drie stoelen. Echt in slaap vallen lukte niet meteen. Twas vrij koud, dus besloot ik maar mijn jas ook aan te doen, maar mijn hoop om verder te slapen verdween als sneeuw voor de zon wanneer er een onnozelaar op een stoeltje net voor mij ging zitten, om mij lachend aan te staren en alle soorten geluidjes te maken om toch maar een beetje aandacht te krijgen, net zoals een klein kind. De Koreanen die lagen te slapen liet hij met rust... Toen hij genoeg op mijn zenuwen gewerkt had, ben ik maar weg gegaan. Ik was echt op mijn tenen getrapt. Wat wil je: een mens probeert rustig een dutje te doen en dan zit er een onnozelaar in je gezicht te lachen en je proberen wakker te houden. Die ambetanterik zal waarschijnlijk een dronken Koreaan geweest zijn, die wachtte op de eerste bus... Omdat ik dacht dat de eerste trein naar Gyongju sneller ging vertrekken dan de eerste bus en de informatiepanelen in de busterminal enkel in het Koreaans opgesteld waren, besloot ik maar om 5u10 om naar het treinstation te wandelen. Maar het was toch verder dan ik ingecalculeerd had, toch meer dan 3km. Het verbaasde me tijdens die wandeling dat er hier en daar nog familiale restaurantjes open waren! Toen ik in het treinstation aankwam, bleek echter dat er maar twee treinen per dag dat traject deden: een om 5u30 en een in de namiddag. In Japan zou dit onvoorstelbaar zijn... Ik besloot dan maar om terug naar het busstation te gaan om de bus te nemen... weeral wandelen met de zware rugzak, na de vorige dag de hele dag in het natuurpark gespendeerd te hebben, al wandelend... goed voor de uithouding! In het busstation zag ik die ambetanterik opnieuw, een busticket kopen, maar ik negeerde hem gewoon en kocht mijn eigen busticket. Om 7u30 zat ik uiteindelijk op de bus. Er reden dagelijks heel veel bussen. Ik denk dat de bus in Korea veel populairder is dan de trein en dat de bussen een veel regelmatiger service aanbieden dan de treinen, terwijl je in Japan mss meer treinen maar dan minder bussen hebt... Enfin, rond 8u was ik in Gyeongju! En ik had een nachtje accomodatie uitgespaard ;-)

Gyeongju: Gyeongju was de hoofdstad van de Shilla dynastie, een koninkrijk dat gedurende ongeveer duizend jaar bestaan heeft vanaf de eeuw voor Christus. Tot in de 7e eeuw na Christus, als ik me goed herinner, waren er drie koninkrijken in het huidige Korea - Shilla, Baekje en Gorykeo (van een splitsing tussen noord en zuid was toen nog geen sprake uiteraard) - en toen veroverde Shilla dynastie de andere koninkrijken en was Korea voor ongeveer driehonderd jaar verenigd onder het Shilla koninkrijk... Enfin, eens aangekomen in Gyeongju, moest ik dus op zoek naar een plaats om te overnachten. In Lonely Planet stond een soort traditioneel Koreaans guesthouse in vermeld, maar er stond bij dat je soms op voorhand moest reserveren, dus ging ik op zoek naar dat. Als ik diezelfde nacht er niet kon blijven, dan kon ik eventueel reserveren voor twee dagen later, want ik ging er toch een paar dagen blijven en wilde wel eens de kans grijpen om in een traditionele setting te logeren. De guesthouse heette Sarangchae (wat Koreaans is voor "mannenkwartier": vrouwen en mannen sliepen traditioneel gescheiden als ik het goed begrepen heb, vanwege het confucianistische gedachtengoed (de koning en koningin tijdens Joseon dynastie sliepen in een aparte kamer in het Chandeokgung paleis in Seoul en als ze hun huiswerk moesten maken, was er een soort gang die de twee kamers met elkaar verbond, zo vertelde de gids tijdens de rondleiding door dat paleis). Angchae is dan het vrouwenkwartier. In een guesthouse was er normaal enkel een Sarangchae, want enkel mannen reisden in die tijd en vrouwen bleven in huis.) Enfin, ik ging ernaar op zoek met het plannetje van Lonely Planet, maar vond het niet. Toen ik het vroeg aan een man in een restaurant, wilde hij me de andere kant van de straat opsturen, op een totaal andere plaats. Ik dacht dat hij me gewoon verkeerd begrepen had of het niet wist en keek nog eens verder rond en vroeg het aan een oud vrouwtje en ze deed teken dat het niet meer bestond (door de wijsvingers van beide handen over elkaar te kruisen in een X, hetgeen "nee" of "gesloten" of "geen toegang" betekent in Japan en Korea). Enfin, ik ging dus op zoek naar een andere optie, Hanjin hostel, en die plaats vond ik al heel snel. Het was 15000 won per nacht voor een slaapzaal, maar het waren geen stapelbedden, maar kamers met drie matrassen op de vloer, met veel ruimte tussen voor bagage, dus ik dacht dat ik wel goed ging kunnen slapen. Ik kwam daar aan rond 9u en had de kamer op dat moment voor mij alleen en mocht er al direct gebruik van maken (in tegenstelling tot de meeste plaatsen waar check-in pas na de middag is), wat echt wel heel praktisch was, want ik was doodmoe. Ik nam dus een douche en ging rond 9u30 slapen. De matras was echt wel comfortabel en ik sliep een viertal uur. Ze hadden ook een handig stadsplannetje en regioplannetje met de bezienswaardigheden op twee zijden van een A4 en ik besloot nog van mijn dag te profiteren. Ik ging naar de Anjabi Pond, een vijver aangelegd om de unificatie van de drie koninkrijken te vieren. Het was weekdag en het was vol met schoolkinderen, misschien wel meer dan duizend. Ik was de enige westerling daartussen op dat moment en constant zeiden ze "hello" en "hi" en als ik het niet hoorde of eens niet antwoordde, dan herhaalden ze het nog maar een paar keer op een hoger volume ;-) Ja, Koreaanse schoolkinderen lijken me wel spontaner op dat gebied dan Japanse schoolkinderen. Wat wilder en speelser en niet verlegen... Toen ik even later naar het museum vlakbij ging, was het opnieuw hetzelfde liedje: zonder ophouden werd ik bestookt met "hello" en "hi" en verwacht om te antwoorden. Ik dacht bij mezelf: hoe is het mogelijk? Ik ben hier nog maar pas en iedereen kent mij al ;-) Maar uiteindelijk heb ik veel geduld hiermee en probeer ik zoveel mogelijk "hello" terug te zeggen, want ik begrijp die kinderen wel. Vanuit hun standpunt ben ik immers een soort exotische attractie, zeker als ze vanuit meer landelijke gebieden naar daar op scholreis komen. Als het niet te extreem is, vind ik het trouwens leuk als mensen naar me glimlachen en "hello" zeggen. En wat kinderen betreft, we zijn het allemaal immers ooit ook eens geweest en het is dikwijls juist leuk om te zien hoe spontaan kinderen zijn. Die Aziatische kindjes zijn trouwens meestal ook zo schattig... Naar het schijnt vinden de Aziaten dan onze westerse kindjes juist heel schattig om zien. Niettemin, toen ik een andere volwassen vrouwelijke toeriste in het museum foto's zag trekken, een Chinese naar het bleek, begon ik haar aan te spreken om van de kinderen te ontsnappen ;-) Toen zeiden ze ook nog altijd "hello" maar ik lette er veel minder op omdat ik in gesprek was en ze drongen ook minder aan... Die Chinese kwam ik dan later in mijn hostel tegen, maar heb er eigenlijk verder niet veel mee gebabbeld.

Vrijdag ging ik wandelen rond Namsan berg vlakbij Gyeongju, een hike die volgens Lonely Planet een uur of acht in beslag neemt, maar dat was ferm overdreven. Op veel plekken rond die berg waren er in de rotsen gekerfde buddhabeelden en sommige pagoda's en religieuze gebouwen. Het was een mooie wandeling met goede zichten en mooie rotskervingen, al heb ik er wel een klein stukje van gemist door de minder goede bewegwijzering. Het was vooral leuk dat de mensen zo enorm vriendelijk waren, eigenlijk meer dan nodig was. Ik heb van drie verschillende mensen een mandarijn gekregen, van drie anderen een kopje koffie, van nog anderen wat snoepjes en dan waren er een paar vrouwen die me uitnodigden om bij hen samen te picknicken. In het begin probeerde ik vol te houden om nee te zeggen als ze me iets wilden aanbieden en zei ik dat ik zelf mijn eten meehad, maar ze bleven maar aandringen en vanaf dan besloot ik om gewoon alles aan te nemen en iedereen heel vriendelijk te bedanken. Toen ik picknickte samen met die andere mensen en mijn eigen eten uithaalde, moest ik het onmiddellijk terug wegsteken. Iedereen was gewoon zo vriendelijk! Het leuke in Korea is ook dat je geen argwaan moet hebben als mensen vriendelijk tegen je zijn, zoals in sommige andere landen waar velen gewoon op je geld uit zijn als je een toerist bent en je moet oppassen voor listen. Dat is het voordeel van een niet zo toeristisch land... Bij de laatste bezienswaardigheid van de wandeling op de berg, Chilbulam Maae Seokbul of het hermitage van de zeven buddha's, een combinatie van drie in een rotswand gekerfde beelden en een steen met vier wanden met in elke wand een beeld gekerfd, kwam ik een Koreaanse man en een vrouw tegen die echter geen koppel waren, maar samen voor een weekend reisden en ik sprak wat met de vrouw die Engels kon. Er leefde ook een vrouw en haar moeder in het tempelgebouw er vlakbij. De vrouw vertelde dat ze voor drie maanden de non vervingen die daar normaal leefde, omdat ze geopereerd moest worden aan de knie. De mensen brachten dan dikwijls wat te eten voor hen. Ik zette mijn hike verder, maar in neerwaartse richting, de (meer) bewoonde wereld tegemoet. Normaal gezien moest er een busstop zijn als ik de weg bereikte, maar ik heb daar niet op gelet, dus wandelde ik maar verder, in de richting van Gyeongju. Op sommige toeristische informatiepanelen stond nog een buddhabeeld vermeld, op de Borisa site, op een zijsprongetje van de baan die ik moest volgen en ik wilde er nog naartoe gaan juist voor het donker werd. Het was namelijk bijna zes uur... Na een paar keer in mijn beste body language de weg gevraagd te hebben, bereikte ik de plek van verlichting in het half donker, maar met mijn flask kon ik nog een paar redelijke kiekjes schieten ;-) Net op het moment dat ik wegging om verder te wandelen, kwam ik de man en vrouw van juist ervoren weer tegen! Dus...liften!!! (In plaats van in het donker op zoek te gaan naar de bus of nog eens vijf km te wandelen :-p ) Toen ze me dan ook nog eens vertelden dat ze in Sarangchae verbleven, in de traditionele Koreaanse guesthouse waarnaar ik eerder tevergeefs op zoek was geweest, besefte ik dat het misschien mijn lucky day was ;-) Uiteindelijk brachten ze me daarheen en reserveerde ik een kamer voor de volgende nacht (het zou kunnen dat ik geluk had gehad dat iemand geannulleerd had). De plaats had echt veel charme en de eigenaars waren heel vriendelijk en geen geldstekkers. Voor 20000 won had ik mijn eigen kamer, dezelfde prijs als een eigen kamer in Hanjin hostel kostte, maar het internet was gratis en er was een gratis ontbijt met toast, jam en je kon zoveel eieren bakken als je wilde (of als je tegen kunt)... Ook heb ik twee keer ontbeten en slechts een nacht er verbleven: ik mocht namelijk al ontbijten toen ik er de volgende morgen mijn bagage ging brengen.

Wat ik goed had gevonden in Hanjin hostel, was het slaapcomfort van de matrassen, het plannetje dat je kreeg met de bezienswaardigheden en dat het een goeie plaats was om andere mensen te ontmoeten, maar wat me erg gestoord had daar, was dat er een briefje naast de computer hing dat je 1000 won per 20 minuten in een potje moest steken als je de computer gebruikte, wat ruim het dubbele is van wat je in een internetcafe betaalt. In bijna alle hostels is internet gratis en ik ben van het principe dat als je dan geld betaalt om er te verblijven, dat het internet gratis moet zijn. Enfin, toch zeker in een land als Korea, waar internet zo wijd verspreid is dat er dikwijls gratis internet in toerisme-info kiosken of sommige andere publieke plaatsen is. Als ze er dan in een jeugdhostel geld voor vragen, vind ik dat pure geldstekkerij en weiger ik uit principe dan ook om er een enkele won voor te betalen. Desalniettemin heb ik er toch een paar keer internet gebruikt en de eerste avond lag er al 1000 won van iemand anders in het potje en toen de man van het hostel naar boven kwam, maakte hij het potje (met amper 1000 won in haha) leeg voor mijn neus, een indirecte manier om te zeggen dat het niet gratis was en een geste die me nog minder zin gaf om ervoor te betalen! De tweede avond deed hij net hetzelfde toen er iemand anders het internet gebruikte... Om je kleren te wassen in de machine, vroegen ze 4000 won (in veel hostels in Korea is het gratis), nog zoiets dat ik van het goeie te veel vond ;-) Dus heb ik maar het papiertje in de douche, zeggende dat je je kleren in de wasmachine en niet in de douche moest wassen, genegeerd en mijn kleren roken opnieuw fris als nooit tevoren (met licht witte zeep aroma). (Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik opeens dat mijn reparatie op grootvaders wijze, van de scheur achteraan mijn broek, het al een tweetal maanden prima uithoudt! Ik zal maar hout vasthouden zeker... lol )

Zaterdagmorgen bleef ik nog een beetje langer liggen en toen ik op zoek ging naar de nieuwe guesthouse met mijn rugzak, liep ik nog een paar keer verloren, ondanks de overuitvoerige uitleg van de dame de vorige avond :-( . Ik was natuurlijk weer overmoedig geweest en had gedacht om mijn orientatiegevoel te trainen door een alternatieve weg te nemen... Na het ontbijt (of beter gezegd: lunch), ging ik dan op zoek naar de bus om naar Bulguksa te gaan. Bulguksa bleek een heel toeristisch tempelcomplex te zijn. Het was op zich wel groot en mooi, maar er was veel te veel volk. De entree was 4000 won, wat naar Koreaanse normen niet echt goedkoop is, maar toch nog altijd weinig geld was. Veel tempels zijn eigenlijk gratis te bezichtigen en op sommige plaatsen is de ingang tijdelijk gratis gemaakt, zoals bvb. in het museum dat ik donderdag bezocht had. Dat vind ik wel sympathiek dat ze dingen gratis maken. Het Bulguksa tempelcomplex stelde mij persoonlijk een beetje teleur: het hele complex, behalve een aantal pagodes, is een reconstructie van het originele, van amper een dertigtal jaar oud (wat op zich een vrij courante situatie is bij Aziatische tempels), maar dan vind ik wel dat ze af en toe een nieuw lakje verf mogen aanbrengen. De mooie schilderingen op de tempelgebouwen waren helaas grotendeels vervaagd (een situatie die in Europa de standaard is, omdat ze alles in originele staat willen bewaren, maar dan is het ook geen reconstructie), waardoor ik het niet echt de moeite vond om veel foto's te trekken. Over het algemeen echter vind ik de kleurrijke schilderingen die je aantreft onderaan de daken van de Koreaanse tempels heel mooi en heb ik er al veel foto's van getrokken. Een typische constante is ook de groene basiskleur: dat is de kleur voor religieuze gebouwen. In het tempelcomplex waren er twee originele stenen pagoda's maar de mooiste stond in de stellingen en kon ik helaas niet echt bewonderen :-( Ter info: in China waren de pagodes van baksteen gemaakt, in Japan van hout en in Korea uit massieve steen (voordien waren er ook pagodes in hout in Korea, maar dat kon afbranden, dus schakelden ze over naar steen). Toen ik de tempel verliet, kwam ik een Koreaanse van Seoul tegen, Rim, en ze ging ook vanaf daar verder wandelen naar de andere bezienswaardigheid, Seokguram. De weg was ongeveer 45 minuten bergop wandelen en ze stelde voor om samen te gaan en het was aangenaam, want ze kon goed Engels en we hebben veel gebabbeld. De Seokguram grot bevatte een aantal Buddha's uit steen gekerfd. Alles was achter glas (om de beelden te beschermen wegens de vochtigheid door het grote bezoekersaantal) en het was donker, dus heb ik maar geen foto's getrokken. Het belangrijkste beeld had origineel een diamant op het voorhoofd, boven de neus, maar dat was gestolen door de Japanners tijdens de oorlog. Ik heb geen idee wat voor steen er nu op de plaats zat... Toen we het complex verlieten, moesten we nog wat wachten op de bus en ook daar zaten er weer Koreaanse oude vrouwtjes alle soorten voedsel te verkopen. Ik heb eens een gefrituurde sprinkhaan geproefd, maar vond het toch niet zo speciaal lekker. Op de bus hebben we wat verder gepraat en heb ik weer een aantal interessante weetjes bij. Zo schijnt Korea befaamd te zijn voor de plastische chirurgie en komen veel vrouwen van Azie speciaal naar Korea voor plastische chirurgie. Veel meisjes hier en in Japan laten hun neus of hun ogen veranderen om er meer Westers uit te zien. Soms zie je dan ook een vrouw op straat met een wit lapje voor het ene oog en waarschijnlijk heeft dat dan daarmee te maken (een masker dragen ze hier ook soms voor hun gezicht, maar dat is om anderen niet te besmetten als ze een verkoudheid hebben, net als in Japan, maar toch heb ik gemerkt dat hier niet iedereen zich aan die regel houdt)... Rim vertelde me dat ongeveer dertig procent van Koreaanse vrouwen iets zou hebben laten veranderen aan hun uiterlijk! Dat vind ik persoonlijk een heel hoog percentage als dat waar is en ik vind het een beetje zielig voor hen dat ze zo wanhopig zijn om meer op ons te lijken. Ze verteld me ook dat ze hier in Azie een andere manier gebruiken om hun leeftijd te tellen (en dat vind ik nu pas na drie maanden uit!!!): hier worden ze geboren en zijn ze meteen 1 jaar oud, terwijl wij 0 jaar oud zijn vanaf de geboorte. Als je er dieper over nadenkt, zouden we eigenlijk ongeveer negen maanden oud moeten zijn bij de geboorte ;-) Ook vroeg ik haar nog eens ter bevestiging of abortus hier de meest gangbare vorm van "anticonceptie" was, wat ik van veel andere reizigers al gehoord had en dat bleek dus waar te zijn... Ik denk dat dat in Japan trouwens nog straffer is, daar hebben ze het hoogste percentage van abortus ter wereld naar het schijnt. In Europa is zoiets toch ondenkbaar... Wat ik ook wel gehoord heb van Korea is dat het aidspercentage hier enorm laag is, omdat ze over het algemeen vrij trouw zijn en vrij serieus zijn over relaties. Velen beginnen vroeg aan een relatie en blijven dan de rest van hun leven samen, naar het schijnt. Terug in Gyeongju, namen we afscheid en wisselden we emails uit, want Rim nam een bus naar Seoel. Ik ging dan op zoek naar een plaats om te eten en ik wilde vis, dus sprak ik wat mensen op straat aan en ze vertelden me een naam in het Koreaans van een gerecht en toen schuimde ik een aantal restaurantjes af op zoek naar een plaats waar ze dat serveerden. Het was een soort stoofpotje met een paar stukken vis in, maar eigenlijk niet zo speciaal. Wat ik wel erg lekker vind hier in Korea, is een gefrituurde snack die ze op straat verkopen, van deeg en opgevuld met zoete rode bonen, in de vorm van een visje.

De volgende dag, zondag, sliep ik wat langer uit en profiteerde ik opnieuw van het ontbijt. Deze keer at ik drie lekkere eieren njamnjam. Mijn bagage liet ik nog even achter in het hostel, want ik zou 's avonds een bus nemen naar Seoul om te gaan kijken hoe het zat met mijn chinees visum en het op te pikken als het in orde was. Ik wilde nog het park met al de graftomben bezoeken en deed dat dus ook. In een van die tomben kon je dan naar binnen, maar zoveel was daar niet aan te zien. Ik trok wat foto's ook van mensen in het park bezig met typische zaken, wat ik eigenlijk wat vaker zou moeten doen, want dat zijn dikwijls wel interessante foto's. Ik ging ook een bezoekje brengen aan het oudste astronomische laboratorium van Azie, een soort ronde toren van stenen gemaakt met een gat in het midden en een vierkant dak. Volgens het oude gedachtengoed hier was de hemel rond en de aarde vierkant en plat. Het aantal stenen dat gebruikt werd, was exact 366, het aantal dagen van een jaar en het aantal lagen van stenen was precies het aantal dagen van een maand en zo waren er nog een aantal dingen die een nummer hadden met een betekenis. Ook was het laboratorium niet ergens hoog op een berg geplaatst, maar ergens dichtbij de koninklijke verblijfplaats, zodat de weervoorspellingen en dergelijke snel gerapporteerd konden worden aan de koning. Daarna wandelde ik nog een beetje in dat park en ik ging nog eens kijken naar een oude ondergrondse opslagplaats, gebouwd voor de opslag van ijsblokken. Daarna ging ik terug naar het hostel om mijn bagage op te pikken en toen nam ik de goedkoopste bus terug naar Seoul, voor slechts 18600 won, waar ik na aankomst de metro nam naar Anguk om dan terug in Beewon guesthouse te verblijven.