Van Asahikawa naar Kyoto

Van Asahikawa naar Muroran: eerst was ik van plan om naar een Ainu Memorial in Asahikawa te gaan, maar toen ik ging horen in het toeristeninformatiecentrum veranderde ik van gedacht, omdat het maar een klein dingetje was en een twintig minuut busrit. Bleek dat er een Ainu museum in Shiraoi lag en dat dat op de weg was naar Toya-ko, de laatste bestemming die nog op mijn lijstje stond van plaatsen die ik in Hokkaido wilde bezichtigen, dus ideaal. Het was redelijk ver en ik besloot opnieuw te liften. Ik vertrok van Asahikawa station en begon wat te wandelen op de goede weg en af en toe stopte ik aan lichten en stak ik mijn duim op, maar niemand die stopte (theoretisch mochten ze eigenlijk ook niet stoppen, doordat er bordjes hingen dat je niet mocht stilstaan langs de kant van de weg)... Er was ook redelijk wat verkeer en te veel is soms ook niet goed, want dan kunnen ze moeilijker stoppen langs de kant van de weg, omdat er een in hun gat zou kunnen rijden als ze vertragen... Dus na anderhalf uurtje wat wandelen en wat duimen, stond ik op een redelijk goed plekje. Een bushalte een beetje na een verkeerslicht, net buiten stad, op een helling. Theoretisch is het eigenlijk ook verboden om op een bushalte te stoppen, maar in de praktijk doen ze het toch, dus sta ik er toch dikwijls te duimen. Na vijf minuten had ik dan eindelijk grote sjans! Een jonge kerel samen met zijn moeder stopten voor mij en ze gingen naar de stad vlak voor Shiraoi, want hij ging een ferry nemen naar Sendai, waar hij woonde. Dus ik had ineens een rit van meer dan 150km beet! De man sprak redelijk goed Engels en ze waren heel vriendelijke en genereuze mensen en we babbelden veel. Ze trakteerden me een koffie en een koekje en over de middag zijn we ergens gestopt en hebben ze zelfs mijn eten betaald. Toen ik voorstelde om hen terug te betalen, werd ik weggewuifd en toen ik zei dat ik me daar niet zo goed bij voelde zei hij dat ik hetzelfde dan maar moest doen als er Japanse toeristen in Belgie waren. Ze waren getuigen van Jehova, maar we hebben daar niet echt over gesproken en gelukkig hebben ze me niet proberen te bekeren ;-) Ik zei gewoon dat ik katholiek was. Ze waren gestopt vanwege de moeder, want hijzelf herkende niet wat ik aan het doen was met mijn duim langs de kant langs de weg. Zijn moeder zei ook dat zijn zuster al dikwijls was geholpen toen ze op reis was in het buitenland en dat ze op die manier iets terug wilde doen. Wel, in elk geval, die mensen waren enorm goed voor mij en brachten me zelfs tot in Shiraoi. Het enige jammere was dat ik er aankwam om kwart voor vijf en het museum om vijf uur sloot. Ik vroeg of ik er eens gewoon vijf minuten mocht in rondwandelen zonder te betalen, maar natuurlijk was het noppes, want regelkes zijn regelkes en klojos zijn klojos... In elk geval, ik ging er geen 800 yen voor betalen om nog tien minuutjes rond te wandelen en ze konden hun geld steken waar de zon niet schijnt ;-) Ik zal wel eens op internet rondneuzen als ik er wat meer over wil weten en waarschijnlijk ga ik er zo nog meer over leren over die Ainu cultuur. Foert. Dan probeerde ik nog naar Muroran te liften, maar dat mislukte want er was geen goede plek om te liften (geen plaats waar auto's veilig konden stoppen, verkeer reed overal vrij rap) en na een halve spurt van een tweetal km terug naar het station met mijn volle rugzak dansend op mijn rug, kon ik nog net op tijd de trein nemen, naar Muroran. Daar zou ik dan de nacht doorbrengen in de jeugdherberg vlakbij het strand.

Daguitstap naar Noboribetsu Onsen (http://noboribetsuspa.dip.jp/nobo/e/spot-info.aspx): de volgende dag heb ik eerst smorgens een uurtje langs de kust vlakbij de jeugdherberg gewandeld, boven de kliffen. Dan heb ik iets gegeten en ben ik naar het station gewandeld. Mijn oorspronkelijke idee was om eerst naar Noboribetsu Onsen te gaan (een van de meest bekende onsen-steden van Japan) en dan vanaf daar naar Toyako Onsen te liften en dan later opnieuw naar Muroran voor de Ferry, maar uiteindelijk heb ik dat laten varen. Ik had geen zin meer om nog een nacht in Toyako te verblijven en om er een avondtrip van te maken had ik niet genoeg tijd en ging ik me veel te veel moeten haasten en er niets aan hebben.Dus een dagtripje naar Noboribetsu Onsen dan maar. In Noboribetsu Onsen hadden ze een soort wandelroute langs ondermeer een valleitje met een aantal gasdampen en kleurschakeringen die ze "de vallei van de hel" noemden. Heel veel speciaal vond ik er niet aan omdat ik al gelijkaardigs gezien had.Er waren wel twee kratermeertjes met zwartgrijs heet sop dat ik nog niet eerder gezien had. Verder was er een poel met water dat na verloop van tijd van kleur verandert, maar je kunt natuurlijk maar een kleur per keer zien. Ik heb een voetbadje genomen en ben dan naar een spa geweest. Er waren heel veel verschillende baden, met zout water, ijzerhoudend water, zwavelhoudend water en een koud badje voor na de sauna. Binnen waren er 5 baden en buiten nog eens twee. Tdeed deugd. Ik ben ongeveer 10kg vermagerd sinds ik van huis weg ben en nu weeg ik nog rond de 75kg, maar ik denk dat ik nu ongeveer gelijk blijf.

Van Muroran naar Aomori: s Avonds ging ik dan terug naar Muroran, voor de ferry rond middernacht. Bleek dat er vroeger ferries naar meerdere bestemmingen waren, maar nu alleen nog maar naar Aomori (ferryverbindingen doen tegenwoordig niets anders meer dan verdwijnen. De ferry van Japan naar Taiwan is onlangs ook opgedoekt, spijtig genoeg). Op mijn folder, meegeplukt uit de jeugdherberg, stond er nog een verbinding naar Noetsu, maar die bestond al twee jaar niet meer! Dus terug naar Aomori, vertrekken om 23u20 en aankomen rond 06u30 en een nachtje accomodatie uitgespaard. Ik was wat te vroeg aan de ferry en ben dan nog gaan kijken om iets te eten. In een supermarkt heb ik 8 stukjes sushi gegeten voor 640 yen ofte 4 euro en toen ik wat later een restaurant passeerde merkte ik dat het een was met sushi aan de lopende band (letterlijk - je betaalt dan volgens het aantal bordjes dat je opeet en de kleur of het soort bordje bepaalt de prijs van het hapje) en ben ik nog eens binnengestapt. Ik heb dan nog eens 9 stukken sushi gegeten en op de koop toe nog een ferme ijscreme, dit alles voor rond de 1000 yen of ongeveer 6 euro. Ik had eigenlijk wat te veel gegeten ;-) en van al die rijst zal ik nu waarschijnlijk een tijdje niet kunnen ... haha

Van Aomori naar Aizu-Wakamatsu (Bandai): de volgende dag kwam ik dus rond 06u30 aan in Aomori en het was slecht weer, dus kon ik maar beter zo snel mogelijk in een auto zitten. Ik wandelde dus meteen naar de autosnelweg. Onderweg kwam ik voor de eerste keer een Japanse lifter tegen (een jonge kerel van Kyoto en de tweede lifter die ik tegengekomen ben) en hij hield een bordje vast met Morioka, in Kanji geschreven. Ik hoop dat hij succes had, want het begon niet veel later te regenen en ik vond zijn plaats niet super, maar ja, met wat geluk... Ik ging dus nog wat verder en had waarschijnlijk al 5km afgelegd toen er een oudere man stopte en me een lift wilde geven (ik had de indruk dat het niet uitmaakte waar precies naar toe, maar dat hij me eens meegevoerd wilde hebben in zijn auto). Hij had een dvdspeler draaiende met beatlemuziek en was een grote fan. Hij bracht me naar de oprit van de autosnelweg, waar ik onder een brug droog stond te duimen terwijl het regende. Na een poosje stopte er een vrouw en ze ging richting Hirosaki en ik dacht dat het wel ok zou zijn en ze me kon afzetten op een parking op de autosnelweg zodat ik dan verder kon. Er was echter 1 groot probleem: er was geen parking op dat stukje autosnelweg, behalve een onnozel stukje parking net buiten de tolhokjes, dus buiten de snelweg en daar stond ik dan in de regen,niet op de snelweg en een boerengat verder weg dan het hol van Pluto... Ik heb dan wat geschuild onder een brug en dan een beetje gewandeld en toen merkte ik een convenience store op en werkte ik mijn eerste maaltijd van de dag naar binnen. Ik probeerde dan opnieuw te liften, een beetje wanhopend omdat de weinige auto's die de goede richting op gingen me passeerden. Maar uiteindelijk rond 11u passeerde er een verkoper met veel tijd (tusen 7 en 10 is het eigenlijk niet zo een goede periode om te liften want het is de ochtendspits en er zijn veel auto's maar heel weinig met tijd), bereid om me een vijftigtal km mee te nemen en op een service area (parking met benzine station) af te zetten op de snelweg en ik was supercontent dat ik er weg kon geraken. Mijn karma kantelde opeens weer helemaal en ik zag het weer helemaal zitten! Vanaf die service area vond ik na een half uurtje een koppel met twee kindjes die me een 200 tal km verder konden brengen naar een volgende service area op mijn pad. Ze hadden een boek met routes en service areas en ik keek er goed in zodanig dat ik wist waar de service areas waren langs mijn route, zodanig dat ik in het vervolg wist met welke auto's ik mocht mee liften en met welke niet en op welke service area ze me konden afzetten (ik had geen zin om op een gewone parking area te belanden, waar veel minder auto's stoppen, of nog slechter, terug op een oprit van de autosnelweg moeten duimen) Rond de middag was het gelukkig wel helemaal opgeklaard en dat was ook wel een prettig gevoel. Uiteindelijk kreeg ik dan na meer dan een uur op de volgende service area een nieuwe lift voor 150km en ik babbelde met een Chinees die al een jaar of 15 in Japan woonde en hem bezig hield met rijstplantages en zo en verre afstanden moest rijden. Eens op de volgende service area aangekomen was het al 18u en donker, maar ik had al snel een volgende rit te pakken met een koppeltje dat richting Niigata ging (er was een splitsing en de andere kant ging naar Tokyo en dat wilde ik niet, want langs Niigata lijkt me veel gemakkelijker om naar Kyoto te gaan). Ze gingen niet zo ver meer maar ik wist dat er nog een service area was juist voor hun afrit, dus vroeg ik of ze me daar konden afzetten. Uiteindelijk was het dan al redelijk donker en het bleek dat ze naar een dorpje gingen, waar er een jeugdherberg was, Aizu-Wakamatsu, dichtbij Bandai Asahi Nationaal park, waar ik voordien eigenlijk al eens wou gaan, maar dan van gedacht veranderd was vanwege het slechte weer. Ze hebben me dan naar die (wat afgelegen) jeugdherberg gebracht en ik was content. Ik heb hen elk een drankje gekocht, maar toen ik byebye zei (en uiteraard na geposeerd te hebben voor de foto!) kreeg ik nog twee Japanse soort koekjes van hen cadeau... Ik was content, want uiteindelijk toch een mooie 500km op een dag gelift, ongeveer de helft van de afstand tot Kyoto...

Van Aizu-Wakamatsu naar Niigata: s Morgens ben ik naar het kasteel van Aizu-Wakamatsu gegaan, Tsuruga-jo, wat binnenin een museum was. Het was echter niet zo veel de moeite want er was weinig informatie in Engels en het kasteel is ook eigenlijk een reconstructie van het originele in beton. Het originele was vernietigd na een burgeroorlog. Er was ook een theehuis dat nog in zijn originele staat bewaard was gebleven, maar veel was daar niet aan te zien... Ik ben nog naar een sake museum ook geweest, maar daar begreep ik ook niet te veel van, behalve dan de informatie van de folder die ik kreeg. Maar er was ook niet zoveel aan te begrijpen: je mocht van verschillende sakes proeven! Daarnaast verkochten ze ook nog gepekeld eten, iets anders typisch Japans, en kon je ook stukjes proeven, maar de helft ervan at ik toch niet al te graag. Dan maar iets gegeten in de convenience store en aangezien het in de namiddag ging regenen, wilde ik al meteen naar de oprit van de autosnelweg wandelen, zodat ik nog voordien in een auto zat, met een beetje geluk... Net dat beetje geluk ontbrak me uiteindelijk... Ik kreeg gemakkelijk een lift naar de oprit van de autosnelweg van een jong koppeltje, maar eens daar begon het al snel licht te regenen en er passeerden veel autos maar geen enkele auto stopte. Het enige wat ze deden was ofwel hun neus voor me ophalen ofwel glimlachen terwijl ze me passeerden maar niet stoppen... Ik was boos en gefrustreerd dat ik er uiteindelijk de hele namiddag mee verloren had. Uiteindelijk wilde ik nog weg geraken uit dat klotegat en heb ik een bus genomen naar Niigata, een grote honderd km verder, voor 2000 yen. Ik wilde er nog de nachtbus nemen naar Kyoto (kost rond de 8 of 9000 yen maar een nacht accomodatie uitgespaard en zekerheid dat ik er rap geraak), maar het ticket bureau was niet meer open en ik kon niet meer mee. Dan heb ik maar de nacht doorgebracht langs de rivier, onder een dakje voor het geval het zou regenen, juist naast een bankje op mijn slaapmatje. Ik heb er redelijk goed (en opnieuw nog eens lekker gratis) geslapen en stoorde me niet aan de joggers die smorgens vroeg passeerden...

Van Niigata naar Nara: De volgende dag besloot ik het toch nog maar eens te wagen om te liften. Ik had ook weinig te verliezen, want als het niet lukte, kon ik nog altijd een nachtbus later nemen. Dus na een zevental km wandelen, geraakte ik aan de oprit van de autosnelweg en net op dat moment begon het te regenen. Lap! Ik stelde me dan maar op onder een brug een klein beetje ervoor, hopend op een klein mirakeltje. Er waren maar heel weinig auto's die op die plaats op de autosnelweg gingen (maar soms is dat eerder een voordeel dan een nadeel, want de weinige autos die er dan passeren, voelen zich dan ook op hun gemak om te stoppen, wat de dag ervoor niet zo was). De plaats waar ik stond onder die brug was echter net voor de oprit en er was meer doorgaand verkeer dan verkeer dat afsloeg voor de autosnelweg. Opeens stopte er een jonge kerel die me eigenlijk al voorbijgereden was en hij begon achteruit te rijden en te vragen waar ik naartoe wilde, echt geinteresseerd om me mee te nemen. Hij bleek niet zo ver te gaan, slechts een 20tal km en ik dacht ook niet dat hij de autosnelweg ging nemen, maar de plaats waar hij naartoeging, was wel een dorpje vlakbij de autosnelweg, dus besloot ik maar mee te gaan. En wat een geluk had ik! Karma karamba! Hij bleek de autosnelweg te nemen en na een tijdje bleek er een "service area" te zijn en ik vroeg hem om me er af te zetten. Yes yes yes!!! De moeilijkste stap was gezet: op de snelweg geraken... Nu kon ik mensen rechstreeks aanspreken om me mee te nemen. Ik begon ook te kijken naar kaarten in de service area restauranten om te zien waar de volgende service areas waren, zodat ik opnieuw wist welke liften ik kon accepteren en welke niet. Ik merkte wel dat mensen hier sceptischer waren dan in Hokkaido tov lifters. In Hokkaido stopten mensen dikwijls spontaan omdat ze me per se wilden meenemen, terwijl ze hier eerder schoorvoetend accepteerden of nee zeiden. Ik besloot om te vragen of ze me naar de volgende service area op mijn weg konden brengen, wat een kleinere afstand was en zodat ik dus veel meer kans had dat ze me meenamen, maar veel meer liften nodig had. Verschillende liften die ik die dag gehad heb, ging ik zeker niet gekregen hebben als ik voor meer had gevraagd, want voor langere afstanden zijn ze veel meer bang dat ze niet genoeg zullen kunnen praten omdat ze weinig Engels spreken en zijn ze dus veel minder geneigd om te accepteren. De meesten toch. Soms was dat wel jammer, want sommigen gingen nog verder de goede richting uit, maar aangezien ik had afgesproken voor de volgende service area kon ik ze moeilijk voor meer vragen... Toch heb ik het een keer gedaan bij een meisje die alleen was en ben ik zo toch twee service areas of een 120tal km in een keer verder geraakt. Toen ik nog een kleine 150 km van Kyoto was, besloot ik het toch eens te wagen om de hele rit in een keer te krijgen, want het ging straks ook weer donker worden en ik had geen zin meer in een nieuwe korte rit. Na een tijdje begon ik opeens te babbelen met een koppel dat naar Nara ging en ze konden me naar de volgende service area richting Kyoto brengen ofwel naar Nara, want ze gingen naar daar. Uiteindelijk besloot ik maar met hun mee te liften naar Nara, want ik wilde er uiteindelijk toch ook naar toe, dus deed het er niet toe of het Kyoto of Nara was. Eigenlijk was Nara zelfs nog beter, want dan kon ik de trein nemen naar Kyoto en dan verder reizen ipv van Kyoto naar Nara en dan nog eens terug naar Kyoto... Ik was de tel van het aantal auto's ondertussen kwijt, maar ik geloof dat ik er een stuk of zeven gehad heb. De man van de laatste lift was een neuroloog en hij had drie jaar in Amerika gewoond, twintig jaar geleden en sprak Engels. Ze waren heel vriendelijk en hadden twee dochters rond dezelfde leeftijd als ik. Ze belde naar haar dochter om te kijken voor jeugdherbergen op internet en die vond iets goedkoops van 2500 yen vlakbij het station van Nara en dus heel handig gelegen! Het stond ook niet in de Lonely Planet omdat het nog maar net geopend was van dit jaar en ik was content dat die vriendelijke mensen me tot daar brachten... Na meer dan 500km, misschien zelfs 600km, liften en uiteindelijk aan te komen in een jeugdherberg, besefte ik dat ik die dag veel geluk had gehad.

Van Nara naar Kyoto: De volgende dag besloot ik dan eerst wat sightseeing te doen in Nara en 's avonds de trein te nemen naar Kyoto, wat niet zo veraf en niet zo duur was. Nara is een van de meest bezochte steden van Japan omdat het de eerste en de oudste hoofdstad is, voordat Kyoto hoofdstad werd. Bezienswaardigheden zijn de vele tempels en het grootste Buddhabeeld van Japan, wat (volgens dat ik geloof dat ik gelezen heb) gehuisvest is in het grootste houten gebouw ter wereld. De meeste tempels liggen in een park en ik deed dus een soort wandeling in dat park. Typisch ook voor Nara is dat dat park vol met Sika herten loopt en ze verkopen koekjes voor die herten en de kinderen (en ook volwassenen) geven die herten dan te eten of die herten komen toegesneld op de mensen voor het eten. Je ziet ze overal, zelfs op het voetpad op een druk kruispunt. Ik had niet veel goesting om ze te strelen, want de meeste dieren zagen er volgens mij eerder ziek uit. Hun pels was niet zo mooi en soms met kalere plekken en ik vermoedde dat een dieet van alleen die koekjes toch niet al te gezond moet zijn. De dieren in het wild in het natuurpark Shiretoko in Hokkaido zagen er toch veel mooier en gezonder uit... Tegen de namiddag begon het dan te regenen en dan ben ik rijst met curry gaan eten en heb ik twee uurtjes op mijn gemak in mijn boek gelezen totdat het ophield met regenen. Rond 18u heb ik dan de trein richting Kyoto genomen voor 690 yen en dan heb ik via een folder een jeugdherberg gevonden dichtbij het station, voor 2500 yen. Ik was blij dat ze plek hadden, want het begon juist opnieuw te regenen. Ik heb onmiddellijk twee nachten genomen.