Van Asahikawa naar Mashu (Akan National park)

Hup, tis weer bijna een week geleden dat ik nog eens geblogd hebt en evenveel dagen zonder internet. Ik zal mijn hersenen nog eens pijnigen om al mijn ervaringen van de voorbije week eruit te persen.

Van Asahikawa naar Abashiri: Die dag ben ik maar 's middags vertrokken. In de voormiddag heb ik mijn was gedaan in een hotel en heb ik bijna drie uur de computer in datzelfde hotel gebruikt om mijn blog bij te werken - twas toen meer dan een week geleden. Omdat ik vorige keer redelijk pech heb gehad toen ik probeerde uit Asahikawa weg te liften naar Wakkanai (een uur of drie gewandeld - 't hangt soms veel van geluk af want toen ik terug lifte van Wakkanai naar Asahikawa stopte er ineens een auto die de andere richting uit ging en wie zat erin? De Deense lifter die ik een week ervoren in Hakodate tegengekomen had! Hij vertelde me dat hij midden in Asahikawa stond te duimen en dat er een auto stopte die juist naar Wakkanai moest: van oersjanse gesproken!) Maar soit, ik geraak hier bijna mijn draad nog kwijt... Dus omdat ik vorige keer pech had bij het liften, heb ik eerst een trein genomen naar een bestemming buiten de stad, met een station vrij dicht langs de weg die ik moest nemen en dat koste me dan wel 4 euro, maar ik had het er voor over. Uiteindelijk heb ik vier liften nodig gehad om in Abashiri te geraken en de laatste lift was echt wel op het nippertje, want het was al donker geworden en ik stond onder een verlichtingspaal maar niet echt zichtbaar en toen was er toch nog een koppeltje dat me oppikte en naar Abashiri moest. Eerst hebben ze dan naar een minshuku gebeld van de lonely planet maar die zat vol (of ze zeiden dat toch althans) en dan vroeg ik of ze geen goedkoop internet cafe kenden en ze hebben me dan daarnaartoe gebracht en dan heb ik de nacht daar doorgebracht voor 1300 yen. Tot in Kitami heb ik een van mijn beste liften ooit gehad. De man die me voerde sprak vrij goed Engels en het was een interessant gesprek. Normaal zijn het altijd een beetje dezelfde oppervlakkige gesprekken. Hij werkte voor een grote firma van tandartsenapparatuur en hij had nog in Amerika gewoond voor zover ik me herinner. We spraken over culturele verschillen tussen Japan en Europa en ook voor hem was het interessant. Hij vertelde me dat ze in het Japans iets zeggen in de trent van : "je bent nog blauw aan je heupen" als alternatief van ons "je bent nog groen achter de oren". De reden hiervoor is dat baby'tjes van het mongoloide ras - waartoe ook de Japanners behoren - een blauwe plek hebben onderaan op de rug, ter hoogte van de heupen. Na een paar jaar verdwijnt dat dan.

Van Abashiri naar Shiretoko Nationaal park: De eerste stap bestond erin om naar Shari te liften. Ik liet me daar afzetten aan het treinstation omdat er daar ook toeristeninformatie zou zijn en ze misschien al de jeugdherberg konden boeken voor mij, maar het was geen goede zet. De enige vrouw die er werkte kon niets van Engels en ik vond haar ook niet zo super vriendelijk. Dus hup, dan ben ik maar weer naar de weg gewandeld - een tweetal km - en heb ik wat staan duimen en na een kwartiertje of zo, stopte er een auto die naar Utoro moest. Een koppel met een kindje. De man was een politie-agent, hij was een soort bewaker rond de luchthaven van Tokyo of ergens er toch niet te ver van. Ze waren erg vriendelijk. Eerst ben ik nog onderweg gestopt met hen om naar een waterval te gaan kijken en dan hebben ze me afgezet aan het informatiecentrum. Hier konden ze ook praktisch geen Engels, maar de dame die er nog het meest van begreep, was wel echt supervriendelijk. Ze legde me uit over de boottochten en de prijzen en het verschil ertussen en de bus met tussenstops om het park te bezoeken aan de hand van foldertjes en papiertjes en uiteindelijk geraakte ik aan de tekentjes uit (gelukkig worden uren en prijzen in onze getallen uitgedrukt - alhoewel ze wel hun eigen tekens voor cijfers hebben en ook hun eigen jaartelling). Ze reserveerde ook accomodatie voor mij in Utoro en ze ging zelfs een eindje mee om te tonen waar het was. Het goedkoopste was wel 4000 yen, maar soit, het geld moet ook eens rollen en ik was enorm moe en had iets nodig. Het was een Japans traditioneel hotel, een minshuku, je krijgt dan een kamertje met tatami matten en je slaapt op de grond. De dame van het hotel was supervriendelijk, begreep haast geen woord Engels, maar dat lukte wel. Ik kon mijn bagage daar laten, totdat het check-in was (in Japan is het bijna altijd iets in de trent van check-in vanaf drie uur in de namiddag en checkout om 10u smorgens en niet vanaf twaalf tot twaalf zoals bij ons - soms wel ambetant) Ze had ook een aantal blikjes op de receptie met koude koffie en thee en ik mocht er eentje nemen. Uiteindelijk ben ik naar de supermarkt geweest voor melk en cornflakes en heb ik dat opgegeten op een bankje en toen het kwart na drie was ben ik naar het hotel gegaan. Ik heb een soort van dik deken op de grond gelegd, me erop geploft en ben direct in slaap gevallen voor een uur of twee. Zo moe was ik!!! Die dag heb ik dan ook niet al te veel meer uitgestoken... buiten me lekker wassen (twas drie dagen geleden ehum) en in mijn boek Shogun lezen en dan verder slapen...

Shiretoko Nationaal park: Shiretoko Nationaal park is een soort dunne strip land met de zee aan twee kanten in het Noord-Oosten van Hokkaido. In de lente drijven er veel ijsschotsen langs die hun oorsprong vinden in de Siberische Amur rivier en dat zorgt ook voor veel vis en zo. Het is sinds een paar jaar Unesco Werelderfgoed en er is redelijk veel spil rond en de Japanners zijn er vrij trots op. Het idiote is ook dat als je wilt gaan wandelen in de bergen dat je een soort plastic zak met chemicalien kunt kopen voor twee euro of zo om in te pissen en te kakken omdat het zogezegd slecht zou zijn voor de planten als je dat in de vrije natuur deed - komaan zeg!!! Wat deden de oermensen dan? Geen haar op mijn hoofd (en ik heb er vrij veel!) dat eraan denkt om in die plastic zak te zeiken!!! Shiretoko heeft verder de meest dichtbevolkte bruine berenpopulatie van Japan - ik geloof dat er een stuk of 600 bruine Higuma beren leefden, maar ik kan me vergissen met het nummer. Als er een plaats is in Japan waar je kans hebt om bruine beren tegen te komen is het daar wel! Ik ga eens verder beginnen met mijn verhaaltje: De volgende morgen besloot ik dan nog een dag extra in die minshuku te blijven. Utoro was niet midden in het natuurpark en dichtbij de start van de wandelpaden, maar het was aan de andere kant wel praktisch voor een aantal zaken: de bootexcursies startten vanaf daar en het is ietsje groter dan Iwaobetsu - waar de jeugdherberg was en er eigenlijk anders twee keer niets is - en er zijn een aantal convenience stores voor goedkoop eten. 's Middags om 13u30 heb ik dan een boottrip gedaan naar de tip van het peninsula. Dat was vrij duur, 8000 yen, maar het was een manier om de kliffen te bekijken en ook een goede kans om bruine beren in het wild te zien en vooral voor dat laatste had ik het ervoor over. Het was in een kleinere boot (met de grotere boot kostte het maar 6000 yen, maar die vaarde veel verder van de kliffen en van de plaats waar de beren meestal zaten) en het duurde ongeveer drie uur. Er was ook een tour van twee uur die niet tot de tip van het peninsula ging, maar enkel tot de plek waar de bruine beren bijna altijd te zien zijn, die maar 5000 yen kostte, maar er was niemand anders die die geboekt had, dus die ging niet door omdat er minimum zeven personen moesten zijn en dan heb ik maar de duurdere genomen, want ik wilde per se die beren eens zien. Ik was de enige westerling op de boot (nu ik dit schrijf besef ik zelfs dat ik vandaag geen enkele andere westerling tegengekomen ben - ik kom er normaal wel elke dag een paar tegen - een vijftal, soms veel meer, soms minder). Ik was wat later bij de boeking en ik kon dus niet meer vrij alle plaatsen kiezen (twas niet zoals bij ons of vele andere landen om ter rapst op de boot om vrij de plek te kunnen kiezen). Ik kon vooraan op de boeg zitten - wat een beetje wilder is - of ik kon nog achter glas zitten. Ik zat een beetje in met mijn vel onder de zon drie uur op een boot, maar uiteindelijk heb ik vooraan gezeten en heb ik het me zeker niet beklaagd. Ik had mijn klakje en we deden ook een reddingsvest en nog een andere jas aan zodat ik eigenlijk voor het grootste stuk toch bedekt was... De boottour was wel de moeite. Mooie kliffen en watervalletjes die in zee zich uitstorten en vooral: ik heb bruine beren gezien!!! Weliswaar van ver, maar ik heb ze gezien! Een grote beer en een jong! Ik heb ze zelfs foto kunnen trekken met mijn 10x optical zoom. Ik ben heel blij dat ik een fototoestel heb gekocht met zo'n sterke zoom, want ik heb er toch al een aantal sjieke foto's mee getrokken die anders onmogelijk waren geweest. Uiteraard was het op de boot enorm moeilijk om de camera stil te houden, wat vooral bij 10x zoom uiterst belangrijk is voor scherpe foto's. Toch vind ik dat er een aantal foto's, vooral een tweetal, vrij goed uitgekomen zijn. Ik toonde soms die foto's van die beren op mijn fototoestel, nog eens groter gemaakt met de digitale zoom, aan Japanse toeristen en dan waren ze vol verbazing natuurlijk en hadden ze de indruk dat ik die beer van dichtbij had gezien ;-) Dan was het van :"heeehh" en is het altijd grappig. Japanners maken vrij veel voor ons rare geluidjes om bepaalde dingen uit te drukken - zoals dat ze iets begrijpen of om verbazing uit te drukken, wat soms wel eigenlijk wat belachelijk overkomt... Ze vragen altijd waar ik vandaan kom en als ik dan "Bilgie" (uit te spreken zonder de twee puntjes en de l mag je ook als een r uitspreken want de meeste Japanners kennen de l niet want die komt niet voor in het Japans) zeg, dan herhalen ze "Bilgie" en dan zeggen ze een soort van "aaannggg". Ik denk dat ze zo'n dingen ook zelfs in de taalcursussen Japans zouden mogen leren ;-) Dus soit, ik had die beren gezien en foto's getrokken en ik was content! 's Avonds ben ik dan nog op een klifje gewandeld om de zonsondergang te bekijken over zee (of beter gezegd: het verdwijnen van het licht achter de wolken) en dan gaan lezen en slapen. De volgende dag bij het uitchecken kreeg ik een soort van Japanse peer (of wat ze bij ons een Koreaanse peer noemen geloof ik - smaakt als een peer maar is heel groot en rond) en een perzik van de dame van het hotel. Ik kon mijn bagage daar nog laten en ben dan met de bus tot in het park geweest, met een ticket waarmee je elke keer kon afstappen, bezichtigen en dan een andere bus kon nemen. De bus stopte aan het Natuur informatie centrum, waar ook een wandelingetje te doen was, aan de jeugdherberg, aan de Shiretoko vijf meren en aan de Kamuiwakka-no-takki warme watervallen (waar je dan een beetje kon langs naar boven klimmen en jezelf kon in zetten als je dat wilde, maar dat heb ik niet gedaan omdat het water niet echt heet was. Vroeger kon je hoger geraken, waar het water heet was, maar nu waren er personen om je tegen te houden, omdat ze vinden dat het gevaarlijk is omdat je zou kunnen glijden en vallen - en het was idd wel glibberig). Aan de vijf meren geraakte ik in gesprek met Betty, een Braziliaanse met Japanse ouders (Brazilie heeft de grootste Japanse populatie buiten Japan en anderzijds zijn er veel Brazilianen in Japan ook - alhoewel ik er nog niet veel tegengekomen ben) en ze verbleef in de jeugdherberg in Iwaobetsu. Toen ik vertelde dat ik eigenlijk zin had om naar de top van de berg Rausu-dake te wandelen maar dat ik niet zoveel zin had om alleen te gaan omdat ze het afraden om alleen te gaan wandelen omwille van de beren, stelde ze voor om samen te gaan want ze wilde zelf ook gaan maar niet alleen. Bovendien dacht ik dat de jeugdherberg, die dicht gelegen is bij de wandelroute en je naar de start kan brengen, toch weer vol zou zitten. Ze vertelde me echter dat er waarschijnlijk wel nog plaats zou zijn in de jeugdherberg en toen ik ernaartoe ging, was er idd nog plaats voor die nacht en de volgende. Twee dagen voordien had ik de pech gehad (welja, ik weet niet of het pech was, laten we zeggen dat het "karma" was :p) dat er juist een groep was geweest, zodat de jeugdherberg volboekt was geweest. Ik moest dan nog terug naar de minshuku gaan voor mijn bagage en er was geen bus meer terug naar de jeugdherberg, maar ze zijn me dan samen met een andere vrouw komen oppikken aan het busstation. Ik heb dan ook van de tijd in Utoro gebruik gemaakt om eten in te slaan om de volgende dag te gaan wandelen: een paar broodjes, een viertal bananen, een chocoladereep en wat pindanoten... Rond 20u was er in de jeugdherberg een soort van briefing met informatie en moest je dan zeggen wat je de volgende dag wilde doen. Wij gingen dus met twee de berg Rausu Dake (1600m en een sjiek - een wandeling van een uur of vier om boven te geraken) beklimmen, maar ik vond het een beetje zonde om twee keer dezelfde weg te nemen en was nieuwsgierig naar het andere pad, dat starte aan de andere kant van de bergketen in Rausu en dat vermeld was in mijn lonely planet... Mijn plan was dus om dat te doen ipv twee keer hetzelfde pad en om dan terug te liften. De man van de jeugdherberg zei natuurlijk dat het onmogelijk was om terug te liften en dat als het niet lukte we een taxi gingen moesten nemen en dat het misschien 10000 yen kon kosten. Ik was overtuigd dat het ging lukken en zei tegen Betty dat ik de taxi ging betalen als het niet lukte, want ik was ervan overtuigd dat het wel ging lukken (Vaak zeggen Japanners dat het onmogellijk is om te liften omdat bijna geen enkele Japanner, behalve een handvol studenten, werkelijk lift en ze denken dat Japanners nooit gaan stoppen, maar volgens mijn ervaringen stoppen er redelijk veel Japanners voor mij. dat De weg van Rausu naar Iwaobetsu is een soort pas met veel bochten, vrij mooi en er zijn ook toeristen die die weg nemen, dus ik was vrijwel zeker dat het wel ging lukken). Ik heb dan nog eens de kaart bekeken en ben dan maar gaan slapen. De volgende morgen om 7u was er ontbijt en om 7u40 brachten ze ons naar het begin van de wandeling. Betty bleek natuurlijk niet zo snel te kunnen wandelen als ik, maar ik vond dat ze het wel redelijk deed voor een vrouw. Ik ging sommige stukken voor en dan wachte ik op haar dus dat was niet echt een probleem. Toen we op een plateautje waren, zeg maar een nek tussen twee bergtoppen waarvan ene de onze was, sprak ik even met een Amerikaanse oude vrouw en die zei dat de wandeling de vorige week een ganse week niet toegankelijk was omdat de beren hadden besloten om op dat plateautje te kamperen ;-) Uiteindelijk heb ik daar ook mijn eerste rode vos gezien en met mijn 10x zoom een geslaagde foto genomen - uit de losse hand zelfs! (had geen goed paaltje of zo om hem vast te zetten en heb ook geen statief) Mss had de foto anders nog ietsje scherper geweest, maar ik ben echt wel tevreden over het resultaat: de manier waarop de vos op die rots staat, uitkijkend, met zijn lange staart, de kleurschakeringen, zijn haren... Een van mijn favoriete foto's tot nu toe!!! Boven op de berg hadden we een beetje pech dat er wat bewolking was (de vorige dagen was er niets van wolken geweest) maar toch was het een mooi uitzicht en ik was heel blij dat het al de derde dag op een rij was dat het zo'n mooi weer was geweest en dat ik die wandeling tot aan de top heb kunnen doen! De wolken hadden ook een voordeel. Ik heb een paar foto's van mezelf laten trekken op twee verschillende rotsen, mezelf staande op die rotspiek en met de wolken en de bergen op de achtergrond en vooral van de twee laatste foto's ben ik erg content. Vind ze vrij cool. Tlijkt precies een beetje op een reclamefoto voor The North Face. Anderzijds, zonder de wolken ging het de zee op de achtergrond geweest zijn en sommige eilandjes met bergen die nu tot Rusland behoren en dat ging ook bijzonder de moeite geweest zijn. Rond 1u begonnen we dan de afdaling naar de andere kant van de berg. Het was meteen vrij ferm naar beneden. Er hangden touwen en ik ging achteruit naar beneden, me vasthoudend aan de touwen: minder kans om uit te glijden en je zeer te doen, snel, een zware belasting voor de knieeen uitsparend. (Lonely planet beschreef het wandelpad als goed aangeduid maar een beetje uitdagend :p ) Na een eind wandelen kwamen we dan aan hele mooie watervalletjes. Eerst waren er watervalletjes met wit water en een beetje verder naar beneden waren er watervalletjes met roodbruin water. Heb (te)veel foto's getrokken. Vond het oa door dit een heel mooie afdaling. Er was alleen een dikke maar: ik had beloofd om de taxi te betalen als we niet konden liften en we waren met twee, waarvan ik de snelste was. Bovendien was ik met een vrouw, die van nature lichamelijk zwakker is en dus kon ik ook niet verwachten dat ze zo snel zou zijn als ikzelf en ik porde haar wel een beetje en we gingen nog redelijk snel, maar ik kon ook niet te veel aandringen, want ik wilde van mezelf ook geen boeman maken. Bovendien denk ik dat ze misschien nog sneller ging dan veel mannen. Tis gewoon dat ik vrij goed getraind ben tegenwoordig en ik weet van mezelf dat ik over het algemeen vrij snel ben bij het naar boven gaan en als ik alleen ben, stop ik bijna nooit, hooguit om eens uit te blazen en eens een fotootje te trekken of iets te eten, maar meestal zonder te gaan zitten behalve op de top. Als ik alleen ben, steek ik ook bijna iedereen voorbij, maar ik was dus niet alleen en toen we aankwamen op de weg bij een parking van een onsen, was het al bijna donker. Uiteindelijk heb ik dan een uur staan duimen, zelfs nog in het donker onder de verlichtingspaal, maar bijna alle auto's gingen naar de nabijgelegen camping of naar de onsen en kwamen van Rausu. Slechts vier auto's gingen van Rausu naar Iwaobetsu en geen enkele stopte! In principe is een auto genoeg, op voorwaarde dat het juist die auto is die stopt. Die avond had ik spijtig genoeg niet dat geluk en besliste mijn karma er anders over :-( en heb ik die dure taxi dan uiteindelijk betaald, zoals ik beloofd had. Klote, but if you gamble: sometimes you win, sometimes you lose. Uiteindelijk was het minder dan 10000 yen, het was (maar) 7290 yen :) ehum... Aan de andere kant, had ik niet gegokt dan ging ik nooit dat andere mooie pad gezien hebben en kon ik er dan mss ook een beetje spijt van hebben gehad...Moraal van het verhaal: Nooit gokken als je zelf niet alles in de hand hebt! Lesje geleerd!!! (hoop ik) Als ik alleen was geweest, dan was ik meer dan een uur en waarschijnlijk wel twee uur vroeger op dezelfde plaats geweest en had ik hoogstwaarschijnlijk kans genoeg gehad om terug te liften, want vanaf de bergtop had ik rond de middag opgemerkt dat er toch wel enig verkeer van de ene naar de andere kant was. Dan had ik zeker kunnen bewijzen tegenover die man van de jeugdherberg dat het wel mogelijk was om terug te liften. Maar tja, "als" daar koop ik niets meer mee en ik heb me die dag anders toch goed geamuseerd en heb mooie dingen gezien en das uiteindelijk toch het voornaamste. Een beer heb ik tijdens de wandeling gelukkig niet meer tegengekomen, maar met die beerbelletjes horen ze ons ook van ver komen. Ik zou er ook niet meer over twijfelen om die wandeling op mijn eentje te doen. Als je maar genoeg lawaai maakt, dan vermijden de beren je toch en uiteindelijk kom je nog andere wandelaars tegen ook en je gaat dan zo rap of zo traag als je zelf wilt. Verder heb ik in het park ook veel Sika herten gezien, vooral met de bus langs en op de weg en de taxi moest in het donker ook een paar keer stoppen voor herten op de weg. Bij de beklimming heb ik ook twee dunne slangen het wandelpad zien overkronkelen, een soort Japanse adders waarschijnlijk.

Van Shiretoko naar Akan National Park: De volgende dag, vandaag dus, heeft de man van de jeugdherberg me rond 08u10 naar de busterminal in Utoro gebracht. Ik heb dan ook byebye gezegd aan Betty. Ze heeft me ook nog haar treinpas gegeven die ze zelf niet meer ging gebruiken (twas een vijf dagen pas met nog een ongebruikte dag op te nemen ten laatste de tiende september, waarmee je zoveel (trage, lokale) treinen mag nemen als je wilt op een dag) Ik denk dat ik die treinpas overmorgen ga nemen om vanaf hier terug naar Asahikawa te reizen per trein. Mss ga ik dan ineens verder naar Sapporo. Maar aan de andere kant jeukt mijn gat vrij veel om nog terug te gaan naar Asahidake, de berg die ik niet volledig tot de top beklommen heb vanwege slecht weer en die zo mooi was, ook volgens andere mensen die ik nog ontmoet heb... en als ik daarnaartoe wil, dan mag ik nog niet direct naar Sapporo. Verder heeft Betty gisteravond ook haar avondeten met mij gedeeld (ik had geen diner besteld in de jeugdherberg en we waren laat en moesten rap eten om voor de meeting van 20u klaar te zijn en ze had niet veel honger) en heeft ze zo een groene "pis en kak" plastic zak voor mij gekocht voor de wandeling. Die zit nog ergens ongebruikt in mijn rugzak. Tijdens de wandeling heb ik een paar keer moeten urineren, maar heb dat telkens netjes buiten haar zicht gedaan... Ik ben ervan overtuigd dat dat niet slecht is voor de planten en het gewoon Japanse flauwekul is, op voorwaarde dat niet alle wandelaars telkens op dezelfde plek urineren, maar langs dat pad is het haast onmogelijk dat een andere wandelaar op exact dezelfde plek als ik zou urineren... Daarbij, als ze naar de convenience store gaan, dan laat meer dan de helft hun motor draaien terwijl ze vijf a tien minuten binnen zijn om dingen te kopen, dus moeten ze niet te veel zagen ;-) Ik ben weer serieus aan het afwijken, gewoon om eerlijk te vermelden dat ik ook, buiten de compagnie, iets materieels van Betty gekregen heb. Dus soit, ik werd afgezet aan het busstation, ik kocht een koude koffie uit de automaat en begon te wandelen langs de weg. Na tien a vijftien minuten stopte er een mooie rode Audi A3 en hij moest passeren langs Shari, de eerste stad op mijn weg, en ik mocht mee. De man sprak redelijk goed Engels. Hij vertelde me dat zijn dochter in Amerika woont en getrouwd is met een Amerikaanse marine (een soldaat) en in Amerika woont. Zijn dochter was 21 en die kerel 20 en die leerde blijkbaar niet te graag. De man werkte voor een soort Japanse BBC en hij zei dat hij redelijk veel tijd had en hij wilde me per se naar Akan nationaal park naar de jeugdherberg brengen. Hij zou dan vanaf daar verder naar Asahikawa rijden. Het was een heel aangename man en ik vond het enorm vriendelijk dat hij me perse wilde brengen tot aan de jeugdherberg en het was een leuke babbel.

Akan Nationaal Park: Dus ja, hij bracht me naar de jeugdherberg nabij Mashu-ko, waar ik nu aan de computer (gratis internet joehoe!!!) zit te tokkelen... Ik heb mijn bagage er dan achter gelaten en een kleine damesfiets, bij gebrek aan beter, gehuurd voor 1000 yen per dag. En hup, om 11u15 ben ik dan vertrokken om er nog een (figuurlijk - want vandaag was het erg bewolkt en heeft het ook veel geregend) mooie dag van te maken en ik ging eens een ritje maken ;-)) Een mogelijkheid was om naar omhoog te fietsen naar Mashu-ko (volgens sommigen het mooiste meer van Japan - een aantal jaren geleden het meer met het helderste water ter wereld - zou kunnen dat dat nu het Baikalmeer is) en dan een kleinere lus te maken. Een andere mogelijkheid was om op dezelfde manier te starten, maar een veel grotere lus te maken, van 60km, waarbij ik dan langs het andere meer, Kusharo-ko (met een groot eiland in het midden en een soort eigen Lochness zever monster) zou passeren, maar ik moest wel maken dat ik rond 18u30 terug was voor het diner en die fiets was geen mountainbike, maar een veel te kleine damesfiets en mijn benen waren nog stijf van gisteren acht uur te wandelen... Toch besloot ik na verloop van tijd voor de volle zestig km te gaan, zodat ik meer ging (af)zien en mijn dag mooi gevuld zou zijn. De eerste zes km waren vrij steil en heb ik evenveel of meer naast mijn fiets gelopen dan erop gezeten. Er was enorm veel mist en spijtig genoeg heb ik dat wondermooie meer zelfs niet gezien :( Dan ging ik het ferm naar beneden, maar deze keer was het maar een halve jiehaaaa!! Probleem was dat de voorste rem een simpele blokrem was (geen shimano remblokjes, dus kan rapper beginnen smelten) en vooral dat de achterste schijfrem niet goed werkte en op zichzelf niet voldoende was om de fiets tot stilstand te laten komen bergaf... Maw, ik had maar een goede rem, aan het voorwiel, die ik intermitterend gebruikte omdat de blokjes dan niet zo rap warm worden. Na de afdaling was de volgende toeristische attractie Ioh-San, een soort van kleinere berg met heel veel gasdampen. Het speciale was dat boven sommige van die geelachtige hete dampbronnen er eieren lagen te koken en er waren dan mensen die "tomago" ofte "onsen gestoomde eieren" verkochten. Ik heb me daar niet aan laten vangen, want een gekookt of een gestoomd ei das hetzelfde. Punt. Ik ben dan langs het meer Kusharo-ko gaan fietsen en het meer zelf was goed zichtbaar en ook het eiland in het midden. Maar het was bewolkt en mistig zodat je het omringende landschap niet zo goed kon zien en ik vond het onder die omstandigheden geen foto waard. Uiteindelijk begon het dan ferm te regenen en heb ik met mijn poncho verder gefietst (heel handig in combinatie met korte broek en teva sandalen en de dagrugzak past perfect onder de poncho!) en heb ik dan nog een zijtripje van drie km gedaan (ik heb het meer nog drie km verder gevolgd dan dat ik moest en dan teruggekeerd). Ik heb een zijtripje naar Wakoto Onsen gemaakt: Het is speciaal doordat het niets meer is dan een natuurlijk heetwaterbad in de buitenlucht. Je hoeft niets te betalen en je doet je kleren uit en hup, je stapt erin. Simpeler kan het niet zijn. Preutsere personen kunnen natuurlijk ook in zwempak erin gaan ;-) Het was een klein natuurlijk bad vlak naast het grote Kusharo-ko meer (eigenlijk is Wakoto op een soort schiereiland in het meer gelegen). Ik vond het echt zalig!!! Ik had het bad voor mij alleen - er was juist iemand uitgegaan. Het was echt vrij heet water en het deed ferm ferm deugd na dat fietsen in de regen... Zalig! En terwijl was het aan het regenen. Van het hete water ben ik dan eens in het meer gesprongen en onder de regen wat gaan zwemmen en dan ben ik weer gaan relaxen in het heetwaterbad... Uiteindelijk ben ik dan weer verder gaan fietsen, want ik wilde zeker voor 18u30 terug zijn aan de jeugdherberg en ik wist niet precies hoeveel bergop het nog ging zijn (het was enorm veel vals plat - toen ik achteruit keek zag ik dat ik veel naar omhoog was gegaan of naar omlaag zonder het vrij goed te beseffen tijdens het rijden). Ik stak mijn korte broek maar in mijn rugzak want hij was al een beetje nat en ik wilde niet dat hij nog natter ging worden en ik ben dan maar in mijn onderbroek verder gaan fietsen. Ik had er toch de poncho boven... Na een goeie twintig km ganzepas fietsen kwam ik dan lekker nat in de jeugdherberg aan, waar ik dan een handdoek kreeg en me lekker proper douchte, content van de 66km bergop en bergaf met een slechte kleine fiets! Ik ben tevreden over de conditie en voel me sterk... toch qua uithouding. Ik heb nu alleen wat zeer in mijn nek van mijn rugzak te dragen, maar tegen morgen gaat dat wel gepasseerd zijn. Vanavond heb ik hier een lekkere maaltijd met gegrilde zalm gegeten en morgen om 7u30 is er ontbijt. Ik heb besloten om nog een dagje langer hier te blijven en mijn kans te wagen om het befaamde meer te zien. Het zou normaal bewolkt worden, maar in de namiddag wat zonniger en 's avonds weer regen. Ik moet morgen ook weer geld afhalen, want mijn cash is bijna op en vandaag kon ik geen geld afhalen omdat het zondag was en de cashmachines van de post dan niet beschikbaar zijn... Ik heb opnieuw veel mooie foto's (allee ja, ik vind ze mooi), maar ik kan ze blijkbaar niet op deze computer uploaden, want picasa is geblokkeerd (en facebook ook trouwens)

Vele groetjes,
nog steeds uit Japan,
Christophe