Van Lanzhou naar Chengdu

Vrijdagmorgen kwam ik dan in Lanzhou aan, een lelijke industriestad. Ik moest naar het toilet en aangezien ik het niet had zien zitten om in de trein te gaan, ben ik een hotel binnengestapt en daar hadden ze een Westers proper toilet. Maar het duurde even voor ze hiervoor de sleutel vonden. Hierna ging ik op zoek naar een geldautomaat en daarna nam ik een taxi naar het busstation tien km verder, waar ik te laat was voor de bus naar Xiahe. Even een notitie over geld afhalen in China: dit is veel gemakkelijker dan in Japan en Korea. Overal vind je geldautomaten die internationale kaarten aanvaarden en dat is een plezierige ervaring. Eigenlijk is het gek, maar soms heb ik de indruk dat ik in China op elke hoek van de straat (in de steden) een bank tegenkom. Zoveel grote banken... China moet vast en zeker het land van het grote kapitaal zijn ;-) Maar enfin, eens aangekomen in het busstation en met mijn bagage zoals gewoonlijk door de veiligheidsscanner gepasseerd, had ik wat problemen met de communicatie. Het stak me wat tegen en ik wond me wat op, maar uiteindelijk was er een Chinees meisje die wat Engels kon en die me kwam helpen. Ik moest twee kopieen van mijn reispas en visa afgeven om een busticket te kunnen kopen, omdat ze de buitenlanders die dat gebied binnengaan willen controleren. Tot begin november, zo vernam ik later, was dat gebied afgesloten voor buitenlanders, nog vanwege de onlusten die er geweest waren in Lhasa. Het meisje ging de kopieen maken voor mij en ze wilde zelfs geen geld terug ervoor. De volgende bus vertrok pas om 14u en ik moest wachten tot 11u om een busticket te kunnen kopen, dus ik ging iets eten en dat meisje vergezelde me. Haar moeder was landbouwster en haar vader truckchauffeur en zij studeerde toerisme en Engels geloof ik, maar ze had wat moeite met mijn Engels. Ze toonde me nadien haar school, vlakbij een chemische fabriek ook, en ik speelde een beetje pingpong met een oudere dame. De Chinezen zijn allemaal verschrikkelijk goed in pingpong, dus veel bakte ik er niet van. Nadien ging ik nog een keer gaan eten en dan rond 14u nam ik de bus en nam ik afscheid van dat meisje. De busrit naar Xiahe was best wel interessant. Qua landschap was het niet zo bijzonder, maar er waren overal dorpjes met moslims en moskeeen en minaretten en de buschauffeur moest de hele tijd toeteren om die mensen uit de weg te krijgen. De moslims in China zijn normaal gezien van het Hui ras, en ze dragen een wit hoedje. Ik had er eigenlijk eens een foto van moeten nemen, maar heb dat tot nog toe niet gedaan. Uiteindelijk kwam ik dan rond de avond in Xiahe aan. Xiahe was redelijk koud en gelegen op 2950. Het is vooral bekend door het Tibetaanse Labrang klooster, een van de belangrijkste kloosters voor het Tibetaanse buddhisme buiten Lhasa. Ik nam dan voor een yuan een taxi naar Overseas Tibetan Hotel, wat me aangeraden was door Iain. Ik wilde er een bed op een slaapzaal, maar ze wilden me dat niet geven omdat er veel nomaden verbleven op dat moment omdat er morgen een speciale dag was en omdat ze me niet samen met de nomaden wilden steken (of mss omdat ze gewoon meer wilden verdienen, ik weet het niet. De kerel van het hotel was een Nepalees, bleek nadien, en ik had zo wat het gevoel van valse vriendelijkheid en vals glimlachen, hetgeen ik bij Indiers ook al gehad heb. Misschien moet ik wat meer Indiers en Nepalezen ontmoeten om mijn gedacht te veranderen, maar tot nu toe kan ik het niet helpen, maar heb ik een idee van kleine, glimlachende mannetjes, die erg geslepen zijn.) Eerst vroegen ze dan honderd yuan per nacht voor een kamer!!! Dat was eigenlijk al de helft van de prijs die vermeld stond, maar eigenlijk had ik hen een bed op een slaapzaal gevraagd en niet een kamer voor mezelf, dus ging ik zoveel zeker niet betalen. Uiteindelijk heb ik kunnen afdingen naar nog eens de helft, vijfig yuan. Ik had de indruk dat die Nepalees me wilde slecht doen voelen omdat ik afbood, ik weet het niet. Bij Chinezen heb ik zoiets nooit echt ervaren. Ik kan het niet helpen, maar moest niet te veel hebben van dat manneke, zelfs niet als hij dan "slaap lekker" zegt, omdat hij wat Nederlands geleerd had van de vorige jaren omdat er veel Nederlanders daar verbleven zijn. Het verschil tussen echte vriendelijkheid en gespeelde vriendelijkheid merk je toch vind ik. De kamer was wel mooi en heel ruim en ik had mijn eigen badkamer en er was verwarming en een elektrisch verwarmde onderlegger op het bed. 's Avonds ben ik dan een lekkere pizza gaan eten in Tsewong Cafe en dan kwam ik nog wat anderen tegen en zijn we naar twee Tibetaanse bars wat pintjes gaan drinken. Die bars waren vrij luidruchtig. Er werd in het Tibetaans gezongen in de micro, maar het volume stond oorverdovend luid. Op het einde gingen we nog bij wat Tibetaanse studenten zitten, die al redelijk zat waren en hielpen we hen wat om hun bier op te krijgen.

Zaterdag ging ik dan het klooster bezoeken. Rond 10 starten de tours normaal. Er waren nog vier kerels die de tour gingen nemen op dat moment, twee Canadezen en twee Zwitsers. Er was een monnik die Engels kon die ons de rondleiding gaf. Zoveel heb ik er niet van onthouden. Er waren verschillende zalen voor verschillende studies en veel fotootjes van een of andere lama's en er was die dag heel veel volk in de tempel die briefjes van een yuan achterlieten of jakboter. Die dag was de verjaardag van de dood van de stichter van de gele hoeden sekte, als ik me goed herinner, en daardoor was er extra veel volk. Nadien zijn we nog een wandelingetje op de berg gaan doen en dan savonds hebben we wat gedronken.

Zondag zag ik de politie vanuit mijn hotelraam op de hoek van de straat staan. Precies oproerpolitie. Tschijnt dat het naar aanleiding van een proces was tegen sommige locals rond de gebeurtenissen in verband met Tibet. Verder heb ik een wandeling gedaan in de omgeving van Xiahe, lekker op het gemak, en mooie fotootjes getrokken.

Maandag heb ik dan de bus naar Langmusi genomen. Ik was echt verbaasd van de schoonheid van het landschap. Het was een ware streling voor het oog en een van de mooiste landschappen dat ik tot nu toe gezien heb. Ik wil zeker nog terug gaan. De weg doorsneed enorm uitgestrekte graslanden, een plateau in een lichte komvorm omringd met bergen, met kilometersverre uitzichten. De graslanden waren deels besneeuwd en ook de weg lag wit en hier en daar waren grote kuddes jaks. Fantastische rit! Eens in Langmusi ben ik samen met een Chinese vrouw die in Duitsland woont op zoek gegaan naar een hotel. We hadden besloten om een kamer te delen. De eerste twee plaatsen waren eigenlijk gesloten, maar we konden wel een kamer krijgen, maar het ging eigenlijk een shit zijn en we zouden de enigen zijn die daar verbleven. Toen ging zij alleen eens gaan kijken naar een ander hotel, met de gedachte dat het ook goedkoper zou zijn als ze mijn westers gezicht niet zouden zien en daar leek het goed te zijn. Uiteindelijk hadden we een kamer voor 30 yuan elk met een mooi uitzicht op de bergen en met de verwarming op volle bak (veel pensions daar hadden geen verwarming...) Later bleek het toch geen zo'n goede keuze geweest te zijn, want ik heb bijna niet kunnen slapen omdat er chinezen tot laat in de nacht heel luid praatten en onnozel deden en veel lawaai maakten met deuren en al lopend door de gangen :-( 's Middags heb ik dan samen met een Japanner een wandeling door de sneeuw gemaakt, tussen de bergen door. We moesten wel terug keren langs hetzelfde pad, want anders wisten we niet waar we gingen belanden...

Dinsdag ben ik dan samen met twee anderen het klooster gaan bezoeken en een monnik in het bijzonder. Hij ging ons een sky burial tonen, de Tibetaanse vorm van begrafenis waarbij ze het lijk boven op een berg plaatsen en dan laten opeten door de gieren, als een soort laatste ultieme offer van de buddhist. Voor hen heeft het lichaam toch geen belang zoals bij ons, want de ziel is er toch al uit en wordt dan een week of zo herboren in een ander lichaam. Reincarnatie heet dat. Uiteindelijk was het lichaam al opgegeten, wat ik niet erg vond, want eigenlijk vind ik het wat voyeuristisch om naar zoiets te gaan kijken, maar we maakten een wandeling naar de plaats en het was heel koud maar heel mooi.

Woensdag ben ik in twee busritten naar Songpan gegaan. Eerst met een minibus naar Zoigue en vandaaruit naar Songpan. Mijn tenen waren deels bevroren in de minibus! Ik heb daar een wandelingetje naar boven op de berg gedaan, of zeg maar wandeling want het was niet te onderschatten. Het leek veel gemakkelijker dan het was, maar er was een strakke koude wind en door de hoogte was het moeilijker. Het uitzicht was weer schitterend en de enige mensen die ik tegenkwam waren wat boeren en er viel geen enkele onnozel toegangsgeld te betalen zoals bij de toeristenattracties van nationale parken van china, die dikwijls schandalig duur zijn en totaal niet in verhouding met de levensduurte in dit land. Als ik daarover klaag bij chinezen dan zeggen ze er meestal niet veel op. Ik denk dat ze daar gewoon niet dezelfde scepsis als wij over hebben en dat ze gewoon de beslissingen van hun overheid voor normaal nemen. Tvoelt eigenlijk wel raar dat je ze daar niet over hoort klagen... Veel toeristen rijden te paard door de bergen en de bossen rond Songpan, veelal voor een aantal dagen en dan bij lokale mensen overnachten, maar zag dat niet echt zitten vanwege de koude. En een paar dagen te paard moet je waarschijnlijk ook niet overschatten. Als ik met een vriend of een lief was geweest, had ik het misschien wel overwogen. Ik wil in elk geval nog terug gaan naar de regio, want vind het echt een van de mooiste en interessantste streken waar ik tot nu toe geweest ben. Maar het is natuurlijk spijtig als je geen chinees kunt spreken. Zo kun je nooit met de gewone man spreken en dat maakt toch wel een groot verschil in je reisbeleving. Het klinkt misschien wel cool om naar dorpjes te gaan als enige westerling en met niemand te kunnen communiceren en daar een tijdje rond te hangen, maar uiteindelijk denk ik dat toch niet altijd zoveel voor mij is. Allee ja, in perioden misschien...

Donderdagmorgen ben ik dan naar Jiuzhaigou gegaan, een van de voornaamste natuurparken in China, toch zeker in die regio. Toen ik er toe kwam stond er een kerel met een foto van een hotelkamer waarin hij mij wilde stoppen die nacht. Hij vroeg eerst 80 yuan, maar ik heb uiteindelijk afgedongen tot 35 yuan. Op zich was het een deftige kamer met eigen douche en toilet, maar toch had ik er achteraf wat spijt van, want ik heb die nacht echt koud gehad. Er was een elektrisch onderdeken, maar ik had de indruk dat het snachts opeens niet meer werkte, waarom weet ik ook niet. Wat het park betreft, ik had geluk dat de prijs net voor buiten het seizoen was, sinds half november, dus 80 yuan in plaats van de schandalig hoge 220 yuan. Maar daarnaast moest ik wel nog 80 yuan extra betalen voor de minibussen in het park, want het park was te groot om volledig te voet te doen. Die minibussen stoppen dan bij elk uitzichtspunt en dan kan de gemakzuchtige toerist of de toergroepfanatiekeling telkens het verplichte kiekje maken alvorens zich naar de volgende spot te (laten) begeven... Door het park was er een asfaltweg die zich na ongeveer vijftien km splitste in twee takken, een westelijke tak en een oostelijke tak, beide een kleine twintig km. Je had eigenlijk twee dagen nodig om beide takken te verkennen, maar ik wilde maar een dag blijven omdat ik dan naar Chengdu wilde gaan om wat meer volk tegen te komen. Ik zou in twee dagen geen enkele andere westerling ontmoeten, wat me tot nu toe toch nog niet echt voorgevallen is! Ik besloot om de westelijke tak te nemen en na wat ik van anderen gehoord heb, bleek dat toch de interessantste keuze. Ik liet me met de bus tot aan de tweesprong brengen en vandaar ging ik te voet verder langs de westelijke kant. Het eerste stuk was langs de asfaltweg, maar vanaf een zeker punt waren er parallelle wandelpaden. Het enige probleem was dat de meeste, vooral verderop, afgesloten waren en er was een bordje dat het omwille van gevaar voor bosbrand was... Hahaha! Volgens mij hadden ze gewoon maar een bordje en waren ze bang dat de toeristen zouden uitglijden door het beetje sneeuw dat er lag. Ik ben dan maar die versperringen gaan omzeilen en dan had ik die wandelpaadjes voor mij alleen. Maar uiteindelijk kwam ik dan ergens verder terecht dan dat de busjes gingen, want vanwege het seizoen en de sneeuw gingen de busjes niet tot het volledige einde van het park. Toen ik dan een stukje terugging en een busje zag met een slapende chinese chauffeur, moest ik redelijk aandringen om me terug te laten brengen naar de andere busjes die wel nog wilden rijden. Maar ik vond dat ik niet voor niets 80 yuan voor dat busticket betaald had en ik ging me niet laten doen! Uiteindelijk was het park wel mooi. Besneeuwde bergtoppen, groene bossen, exotisch groen gekleurde meren, prachtige watervallen, een spiegelend meer en een speciaal verschijnsel: boompjes die ontspringen in het midden van de rivier! In de Lonely Planet stond er dat dat zou komen door de rijke aanwezigheid van een mineraal in het water of zoiets... Enfin, dat hebben we dan ook weer gezien. 's Avonds ging ik eerst een restaurant binnen en ik vroeg de kaart en toen ik mijn keuze gemaakt had (de goedkoopste gerechten, want het waren vooral dure restaurants daar) bleek er geen plaats meer te zijn om te zitten! Ik was echt strontvies dat ik mijn tijd had moeten verspillen met die menukaart en dan geen plaats kreeg om te zitten en ik heb me even ferm kwaad gemaakt... Uiteindelijk ben ik naar een klein plaatsje ernaast geweest en heb ik goedkope noodles gegeten en raakte ik in gesprek met een vrouw van Hongkong. Tleuke met mensen uit Hongkong of Singapore is dat ze allemaal Engels kunnen... Zij verbleef op een slaapzaal in een jeugdherberg en ik ben even met haar meegegaan om de avond daar te spenderen in het gezelschap van wat chinezen naast de kachel en ik kon ook gratis de computer daar gebruiken om mijn mail te checken. Had ik het geweten, dan was ik daar gebleven, maar de plaats stond ook niet vermeld in Lonely Planet.

Vrijdagmorgen zou ik dan de bus naar Chengdu nemen, maar toen ik in het busstation was, bleken ze me geen ticket naar Chengdu te willen verkopen en ik kon het niet goed begrijpen waarom niet. Ik maakte me wat vies en bleef een half uur aandringen omdat ik niet zeker was of het was omdat er geen bus was die dag of omdat de bus volzet was of omdat ze geen goesting had om mij een ticket te verkopen... Ik bleef dus aandringen om het laatste uit te kunnen sluiten, maar uiteindelijk bleek de reden te zijn dat de tickets uitverkocht waren. Dat was ferm spijtig, want ik had echt geen zin om nog een dag langer in Jiuzhaigou te blijven omdat er buiten het park niets te doen viel en ik meer mensen wilde ontmoeten. Dus nam ik dan eerst een bus naar Guangyuan vanwaar ik dan later een andere bus naar Chengdu moest nemen. Het zou dus duurder uitkomen en me meer tijd kosten, maar tja, tkan niet altijd optimaal zijn he... De busrit was fantastisch mooi, maar niet overal even veilig. We volgden de hele tijd de vallei van een grote mooie groene rivier en er waren redelijk wat afgronden en het was tien uur dezelfde chauffeur! Superman dacht ik bij mezelf... Een interessant aspect aan de chinese rijstijl is hun filosofie over inhalen in een onoverzichtelijke bocht of op een helling, volle witte lijn of niet. De basistheorie is de volgende: als je een paar keer toetert alvorens de bocht in te gaan, dan zal een mogelijke tegenligger wel twee keer nadenken alvorens hetzelfde te doen ;-) Achteraan in de bus was er een fotografiegeobsedeerde Chinees met een camera die constant het raampje openschoof en op die manier misschien wel duizend foto's getrokken heeft. We passeerden ook het gebied waar de aardbeving een aantal maanden geleden zwaar huisgehouden heeft. Ik geloof dat de weg ook een tijd versperd is geweest hierdoor en ze waren eraan aan het werken, waarschijnlijk gingen ze het later asfalteren. Ik weet niet hoe het voordien is geweest. Dus ja, hier en daar zag je hoopjes stenen en blauwe tentjes die ze waarschijnlijk na de afbeelding uitgedeeld hadden. We zijn dan in een dorpje gestopt om een hapje te eten en dan heb ik een paar gekookte eitjes en wat dumplings gegeten, heel goedkoop. Een ander ingenieus iets wat ik een paar keer gezien heb, is een soort schotel die het zonlicht reflecteert en concentreert in een punt waar dan een ketel met water hangt en zo hebben ze dan op die plaatsen kokend water voor hun thee! Uiteindelijk kwamen we dan in Guangyuan aan en dan brachten ze me naar een kantoortje voor een busticket naar Chengdu. Ze vroegen eerst 120 yuan, maar in mijn Lonely Planet stond er 80 yuan vermeld, dus ik haalde die boven en wees ernaar voor het manneke zijn neus en ik maakte me wat kwaad. Al vlug stelde hij 100 voor, maar ik was nog niet content. Ik typte 20 in op zijn rekenmachine en wees een paar keer naar zijn broekzak en zei iets in het westvlaams in de trent van "en die andere twientig steek je in je eigen zakken zekers!" Met alle chinezen maar niet met deze westvlaming! Uiteindelijk heb ik ook wat water bij mijn wijn gedaan en typte ik 90 yuan in op de rekenmachine en kreeg ik mijn ticket voor 90 yuan. De reisgids was tenslotte ook anderhalf jaar oud, dus sommige prijzen zijn gestegen. Ik had zelfs gezien dat een andere chinees 100 voor hetzelfde ticket betaald had, maar waarschijnlijk heeft hij hiervoor niet moeten afbieden zoals ik. Ik heb dan toch een tijdje moeten wachten, maar uiteindelijk brachten ze mij en een aantal chinezen met een minibusje naar een andere plaats in de stad, waar we dan overstapten naar een andere grote expressbus, redelijk luxueus met lichtbruine leren zetels. Om 23u kwam ik dan eindelijk in Chengdu aan! Ik was vertrokken om 7u smorgens... Ik had geen flauw benul in welk busstation ik aangekomen was, maar nam een taxi en gaf de chauffeur een flyer van het jeugdhostel waar ik ging verblijven, dat me aangeraden was door de dame van Hongkong en waar je een bed krijgt voor de ultralage prijs van tien yuan per nacht (of beter gezegd, de helft van een niet al te stevig stapelbed haha)! De taxi was geen overbodige luxe, want ik schat dat de rit ernaartoe zo'n tien km lang was... Om 23u30 kon ik dan inchecken in jeugdhostel "Loft"...

Xian

Maandag kwam ik met de trein rond 8u30 aan in Xian. Er waren mensen van een jeugdherberg op het perron die andere reizigers kwamen oppikken, dus ben ik maar met hen meegegaan. Daarbij, ik was toch van plan om naar die jeugdherberg te gaan, Bell Tower youth hostel genaamd. Die dag heb ik het rustig aan gedaan. Ik heb mijn foto's upgeload en de moskee bezocht. Normaal moest je daarvoor betalen, maar ik was gratis binnengeslipt. Die moskee was niet veel speciaal eigenlijk. In de gebedzaal mocht je niet en voor de rest leek het meer op een typisch chinees gebouw dan op een gebouw met arabische invloed. In Xian waren er nog een aantal toeristische gebouwen en voor elk moest je, op zijn Chinees, geld betalen, zoals de Bell Tower, de Drum Tower, de grote wilde gans pagode en de kleine wilde gans pagode, maar ik heb die maar links laten liggen... Xian had ook een oude stadsmuur maar om erop te komen, moest je opnieuw geld betalen... En als ik spreek over geld, spreek ik over een drietal euro of soms meer. Ik dacht bij mezelf dat ik dat geld beter anders kan besteden... 's Avonds ben ik dan met Kasper en Stefan, twee Nederlanders die in hetzelfde hostel verbleven, een aantal hapjes gaan eten in de moslimwijk. Die moslimwijk was best wel eens leuk om in rond te wandelen en ze hadden alle soorten van eten. Of alles vrij hygienisch was, is misschien wel een andere zaak... Ik heb er spijtig genoeg geen foto's van getrokken. Wat ik me er ook nog van herinner, is bepaalde shops die vol lagen met opgedroogde grote levers bah... Wijzelf hebben een aantal kleine verschillende hapjes geprobeerd.

Dinsdag ben ik dan met Stefan met de bus naar het Terracotta leger gegaan. Kasper bleef in Xian omdat hij daar al eens was geweest. We waren niet van plan om een gids te nemen, maar we gingen eerst naar een soort cinemazaaltje een video bekijken vooraleer we binnengingen om toch een beetje meer ervan te verstaan. Daar kwam ik dan Mats en Stefanie tegen, een Schots koppel waarmee ik Peking eend was gaan eten in Beijing. Zij waren nog met een Canadees koppel op trot en dus waren we met zes en besloten we een gids te nemen. De Canadees ging op zoek naar een gids en na een tijdje wachten, kwam hij terug met dezelfde dame die ons aan de ingang aangesproken had, maar die we geweigerd hadden, omdat we maar met twee waren. We hebben dan een rondleiding voor een paar uur gehad en omdat we vrij content waren, gaven we haar in totaal 90 yuan ipv de afgesproken 80 yuan (elk 15 yuan dus). Het Terracotta leger was wel eens de moeite om te zien, maar ik had het toch nog meer indrukwekkend verwacht. Ik dacht om een leger van 6000 uit aarde gebakken mannetjes te zien, maar de meeste lagen onder de grond. De reden waarom men ze nu niet wilde opgraven, was dat ze door de blootstelling aan de lucht na twee weken al hun kleur verliezen (ze waren geverfd). Dus wacht men om er meer op te graven totdat men een product of een techniek gevonden heeft, waarbij de kleur niet verloren gaat. Het moet dus nog veel indrukwekkender geweest zijn in de tijd, toen al die mannetjes mooi beschilderd waren. Het leger was een onderdeel van het enorme Mausoleum van de eerste keizer van China, dat hem moest beschermen tegen zijn vijanden na zijn dood. Hij was er al mee begonnen toen hij nog maar veertien jaar oud was. Zijn lichaam zelf ligt in een piramide tombe een eindje daarvan. Tschijnt dat de ruimte waarin hij ligt, gevuld is met lood, dus je zou onmiddellijk doodgaan als je een gat in de wand daar maakt. Allee ja, ik herinner me niet meer al de details van het mysterie en misschien is niet alles wat ik hier vertel honderd procent correct, dus als je er meer wil van weten, moet je maar zoeken op internet... Er waren drie zalen met Terracotta beelden, een grote met vooral infanterie en cavalerie, een kleine met hogere officieren en dan een middelgrote met meer verschillende types van soldaten, onder andere boogschutters... Toen we buiten waren, hebben we dan in de KFC gegeten, want Stefan had van heel de dag nog niets gegeten. Verder is er niets speciaals die dag gebeurd.

Woensdag ben ik met de eerste bus naar Hua Shan geweest, een bergketen met enorm veel graniet een tweetal uur per bus van Xian. Een Nationaal Park waar je dus op zijn Chinees een belachelijk hoge entree voor moet betalen, in dit geval 100 yuan. Veel had ik niet gegeten smorgens en ik had ook bijna niets mee om te eten. In plaats van de kabelbaan op en neer te nemen zoals de meeste toeristen, besloot ik van het dorp naar omhoog te wandelen, dan boven een rondje te doen van Noordpiek naar Oost-, Zuid- en Westpiek en terug tot Noordpiek en dan de kabelbaan terug naar beneden te nemen. Wat ook op zijn Chinees was, was het wandelpad: volledig aangelegd en dus niks natuurlijks aan. Het eerste deel bestond uit grote stenen met mortel ertussen, volledig vlak gemaakt, en dan waren er trappen van beton en op het einde mooie trapjes uitgehouwen uit de granieten rotsen. Er waren zelfs lantaarns geplaatst langs een groot deel van het pad naar boven!!! Naar het schijnt, is het een van de gevaarlijkste bergen in China waar af en toe doden vallen en ik kan het wel begrijpen. Op bepaalde momenten ging het voor misschien wel dertig meter bijna verticaal naar omhoog langs heel kleine trapjes uitgehouwen uit de rotsen en als je dan valt, kan je niet anders dan morsdood zijn... Als er dan een beetje ijs zou liggen, dan wordt het natuurlijk nog veel gevaarlijker. Op het circuit boven was er zelfs een stuk van een vijftal meter dat letterlijk verticaal was en waar je kettingen moest vastgrijpen om naar boven te klimmen. Ik heb wel veel geluk gehad met de richting die ik gekozen had bij mijn wandeling, aangezien ik die steilste stukken altijd naar boven ben gegaan en nooit naar beneden, wat veel gevaarlijker is. Op het einde van de dag had ik krampen in mijn billen tijdens het wandelen, wat me voor de eerste keer in mijn leven overkwam! Ik denk dat het te wijten was aan een combinatie van drie dingen: een zware wandeling (meer dan 6u wandelen en verschil tussen laagste en hoogste punt ongeveer 1500m), heel weinig gegeten en de kou... Uiteindelijk nam ik dan de kabelbaan naar beneden om op tijd de bus naar Xian terug te kunnen nemen. Het uitzicht via de kabelbaan op de steile granieten rotsen was echt wel spectaculair en veel meer de moeite dan de weg die ik te voet naar boven had genomen, maar je moest er natuurlijk ook wel voor betalen ;-) Vanaf de basis van de kabelbaan nam ik dan een minibus naar de grote bus en vandaar terug naar Xian. Ik had wel wat pijn onderaan rechts aan mijn linkervoet. Tis precies alsof ik daar onderaan wat op de boord van mijn wandelschoen wandel, alsof die daar wat te smal is. Ik heb er eigenlijk al last van beginnen te krijgen in Zuid-Korea.

Donderdag ben ik dan naar het treinstation geweest om een ticket te kopen. In plaats van de trein naar Chengdu te nemen, zoals bijna al de anderen, besloot ik de tip van Iain te volgen en naar Xiahe te gaan, een Tibetaans bedevaartsoord. Hiervoor moest ik eerst een trein naar Lanzhou, een van de meest vervuilde steden ter wereld, nemen. Ik had over de prijs geinformeerd in het hostel en wist dat het goedkoopste ongeveer rond de honderd yuan was. In het treinstation kwam er al vlug een meisje dat Engels sprak, toen het mijn beurt was en ze stelde een nachttrein voor van rond de 170 yuan en dan een van 175 yuan. Ik moest verschillende keren aandringen voor een goedkopere trein, vooraleer ze me uiteindelijk een ticket voor 96 yuan voor een hard sleeper bovenaan presenteerde, maar uiteindelijk had ik het ticket beet. Het enige verschil was dat die trein er mss een half uurtje langer over deed en minder modern was. Een tip voor toekomstige Chinareizigers: de duurdere expresstreinen beginnen met een letter (T, K, ...) terwijl de goedkoopste treinen bestaan uit vier cijfers. Op die manier kun je dus al goed besparen als je dat weet, want ze zullen je sowieso eerst de duurdere expresstrein voorstellen. Verder heb je hard seat, soft seat, hard sleeper en soft sleeper. Bij de eerste twee heb je alleen een zitje, terwijl je bij de laatste twee een bed hebt. Bij de hard sleeper lig je met drie boven elkaar en met zes in een ruimte, terwijl je bij de soft sleeper maar met twee boven elkaar ligt, maar dan uiteraard ook veel meer hiervoor betaalt. Voor mij is de hard sleeper meer dan goed genoeg. Het middelste bed is normaal gezien het beste en iets duurder, omdat je meer plaats in de hoogte hebt dan bij het bovenste bed, door het raam kan kijken en omdat tijdens de dag niemand op je bed komt zitten zoals bij het onderste bed. Maar tot nu toe heb ik alleen het bovenste bed gehad en was daar content van. Het voordeel voor mij is dat ik mijn waardevolle spullen naast mij leg op het bed tegen de muur, onder mijn deken, en dat eventuele dieven al heel hoog moeten kruipen om eraan te kunnen... Ik had die dag al wat rondgekeken voor thermisch ondergoed in Xian, maar eigenlijk niets gevonden, buiten heel duur spul in sommige outdoorwinkels. Toen hoorde ik van Casper dat ze op het plein tegenover ons hostel lang ondergoed stonden te verkopen, dus ging ik er savonds een kijkje nemen. Uiteindelijk heb ik lekker dik warm ondergoed, mooi donkerblauw, voor een twintigtal euro gekocht. Ik zou het echt wel nodig hebben straks in de bergen in de vrieskou in Xiahe... Rond 22u50 vertrok de trein dan naar Lanzhou...

China - Qingdao en Beijing

Woensdagmorgen kwamen we dan in China aan, in Qingdao. We waren heel rap China binnen, zonder al te veel formaliteiten en checks. Ik ben samen met Sarah en Tom die dag opgetrokken. We waren nog maar buiten en er waren al een paar taxichauffeurs die ons aanspraken, maar al bij al viel dat goed mee. Tschijnt dat dat in Thailand nog andere koek is, volgens wat ik heb van horen zeggen. Misschien dat ik daar dan eens een matrak op elektriek ga moeten kopen om ze van me af te slaan ;-)) We zijn dan maar te voet naar het centrum van de stad gewandeld, wat op zich wel leuk was, ook al waren we dan bepakt met de volle rugzak. Sarah en Tom wilden geld afhalen met hun kaart, maar het lukte hen niet (later bleek waarom: Toms kaart was vervallen en ze hadden een nieuwe naar zijn adres in Engeland gestuurd, maar dat wist hij niet), maar na een beetje tijdverlies en wat geld wisselen geraakten ze toch aan Chinese Yuan. We zijn dan verder naar het strand gewandeld, hebben daar een kort wandelingetje gedaan en zijn dan een restaurant binnengestapt. We hadden elk iets besteld, maar al snel bleek dat het eigenlijk eerder de bedoeling was om die schotels te delen. Maar aangezien ik een soort van soep met kip had besteld, heb ik die maar alleen opgegeten, want ik vind dat nu niet echt de beste schotel om te delen. Nu moet je niet denken dat er een mooie kippenfilet in mijn soep te bespeuren viel... Het leek eerder alsof de kip in het wilde weg in stukjes gehakt was, op de halve kippenkop na ;-) We zijn dan nog een klein beetje verder langs de dijk gewandeld en later nog eens naar McDonalds geweest. Dan zijn we een treinticket gaan kopen en daar hebben we ook wat moeite mee gehad, want in het treinstation verstonden ze geen Engels. Dus we hadden een briefje met Chinees van het toeristeninformatieloket meegekregen, maar de datum stond er eerst niet op zodat we twee keer over en weer moesten. We hadden wel geluk dat we niet in de lange rij moesten wachten om ons ticket te kopen. Er was een loket voor informatie waar je normaal gezien geen ticket kon kopen, maar ze maakten een uitzondering voor de enige westerlingen die we die dag in die stad gezien hadden :-) Vriendelijk van die Chinezen! Eigenlijk heb ik die dag vooral vriendelijke mensen ontmoet... Om 17u30 vertrok onze trein naar Beijing. We hadden gewone zitjes, maar het was een moderne snelle trein die er maar zes uur over deed. Eens in Beijing moesten we een taxi nemen naar de jeugdherberg, maar dat viel best wel mee omdat we de prijs ook door drie konden delen en de chauffeur was eerlijk. Ik was toch wel wat onder de indruk die nacht van de reusachtige laan met al die rijvakken waar we door reden met de taxi op weg naar ons hostel (of tenminste toch een nabijgelegen plek). Het Hostel was vlakbij het Tienanmenplein en de Verboden Stad. Ik wilde daar verblijven omdat Iain daar ging verblijven tijdens het weekend, een jonge Schot waarmee ik via email al sinds het begin van mijn reis regelmatig contact onderhoudt en die een gelijkaardige reis als ik doet, maar met wat voorsprong...

Donderdag wilde ik dan weer een dagje voor mezelf en ben ik er alleen op uit getrokken. Ik heb gewoon wat rondgelopen in Beijing vertrekkende van mijn hostel het noorden en dan het oosten op, door de hutong wijken, de eenvoudige volkswijken in Beijing en toen ik merkte dat ik dichtbij de Lamatempel uitgekomen was, ben ik daar dan maar naartoe getrokken. De Lamatempel was een grote Tibetaanse Buddhistische tempel in Beijing en was wel eens de moeite om te zien, maar nu ook niet zo heel erg als je zoals ik al zoveel tempels in Japan en Korea gezien hebt. Achteraf hoorde ik dat er in een van de gebouwen een reusachtig Buddhabeeld te bewonderen was uit een en dezelfde boom gehouwen, maar dat heb ik dus gemist :-( Maar tja, ik heb sowieso al de grote houten Buddha in Nara in Japan gezien, dus zoveel maakte dat ook niet uit. Nadien ben ik dan nog langs een vijver gewandeld op de terugweg, wat 's avonds wel een leuke sfeer had. Wat opvalt in China is dat het vol met treurwilgen staat, waar ik totnutoe geweest ben. Dat vind ik wel mooi al die bomen, vooral langs het water. Die dag heb ik ook te doen gehad met mannetjes die je willen vervoeren in de fiets en je dan beginnen aanspreken of lastig te vallen (maar het valt best wel mee, vind ik). Meestal probeer ik het dan met humor op te lossen als ze mij aanspreken om iets te verkopen of ik probeer hetzelfde te doen als zij: Als ze me willen vervoeren, zeg ik dat mijn fiets een paar meter verderop staat en of ze niet met mij mee willen voor een paar yuan... Als ze postkaarten willen verkopen, vraag ik of ze geen postkaart van mij willen kopen... Soms vraag ik of ik een gratis monster (free sample) mag hebben van een t-shirt of een terracottabeeld om eerst even thuis te proberen... Of ik zeg dat mijn liefje thuis de baas is en ik daar niets over te zeggen heb... Of als het oude vrouwtjes zijn, vraag ik soms: Wil je met me trouwen? ;-) Ik vind altijd wel iets als ik zin heb en anders negeer ik het gewoon.

Wat me wel opviel is dat de toeristische attracties in China vrij duur zijn en de trein en accomodatie is toch ook nog duurder dan ik verwachtte. Eten kan wel vrij goedkoop zijn en kledij ook, maar ik vind Korea prijs/kwaliteit tot nu toe wel beter. Vooral de toeristische attracties waren spotgoedkoop in Korea, maar nu moet ik wel toegeven dat er in China meer toeristische kleppers te bewonderen zijn dan in Korea. Maar Korea is toch nog altijd een land waar je vrij onbezorgd kunt reizen en nooit het gevoel hebt dat ze het geld uit je zakken willen kloppen en dat waardeer ik er wel echt. In China heb ik eerder het tegenovergestelde gevoel bij de bezienswaardigheden. Ik denk dat er toch vrij veel rijke Chinezen ook rondlopen, ook al maken die dan slechts een kleiner percentage van het geheel uit, dan zijn het er nog meer dan genoeg! Wellicht is het te wijten aan het feit dat toerisme als luxe beschouwd wordt in China, terwijl het in Korea als normaal en voor iedereen toegankelijk beschouwd wordt. Hier in China heb ik bvb. nog nooit massa's schoolkinderen gezien bij bezienswaardigheden, terwijl je in Korea of Japan soms niets anders zag als je ergens binnenging.

Vrijdag heb ik dan een wandeling van tien km op de Chinese muur gedaan, samen met Sarah en Tom. We hadden voor het gemak een tour geboekt via het hostel zodat we zelf niets moesten regelen. Inbegrepen was het transport en de toegangstickets voor de verschillende stukjes muur (in totaal meer dan honderd yuan toch voor de toegangstickets, met 8.4 yuan voor 1 euro) en een gids die we eigenlijk niet gezien hebben, maar verder ook geen last van gehad hebben ;-) Het stuk dat we gedaan hebben was van Jinshanling naar Simatai. Vooral het eerste stuk muur vond ik heel mooi. De muur golfde langs de bergen zover als het oog reikte en dat was echt wel de moeite om te zien. Heb dan ook heel veel foto's getrokken. Er waren eigenlijk ook bijna geen toeristen buiten ons. Dit was eigenlijk tegen mijn verwachting in, dus extra positief (Vlakbij Beijing is er een stukje muur speciaal gemaakt voor de toeristen naar het schijnt waar je als sardientjes in een blikje de muur kunt bewandelen...) Aan de ingang heb ik een paar handschoenen gekocht voor 10 yuan (ze vroegen eerst 30), want het was smorgens toch heel fris daar. In het begin waren er een paar mensen die ons een tijdje volgden omdat ze postkaarten wilden verkopen, maar na een tijdje waren we volledig op ons gemak. Op het laatste stukje kwamen we nog twee Engelsen en een Schots koppel tegen, die zelf hun muurbezoekje georganiseerd hadden, maar daar een nacht waren blijven slapen. Ze verbleven in een hostel vlakbij het onze, maar waar het bier wel veel goedkoper was dan in het onze. Normaal kostte het vier yuan (tegenover tien yuan in ons hostel) of iets minder dan een halve euro voor een halve liter, maar tijdens happy hour kreeg je drie halve liters voor acht yuan. Ik ben dan met Sarah en Tom, met het Schotse koppel en de twee Engelsen peking eend gaan eten. Voor mij was het zeker ok, maar het was de eerste keer dat ik dat gegeten heb, dus kon ik moeilijk vergelijken en misschien was het ergens anders nog veel beter. Eerst eet je wat van het vel dat lekker krokant geroosterd is (naar het schijnt blazen ze met een rietje erin om het vel los te laten komen voordat ze het roosteren, maar zou dat eens moeten opzoeken hoe het juist in zijn werk gaat) en later komen dan de andere stukjes aan bod. In totaal koste het ons slechts 45 yuan per persoon, wat vrij goedkoop was, vond ik. Na het eten gingen we nog een pintje drinken in het andere hostel en eens terug in ons eigen hostel checkte ik nog even mijn mail en Iain had blijkbaar een half uurtje eerder ingecheckt.

Zaterdag namen Sarah en Tom heel vroeg de trein naar Mongolie en toen ik de lounge van het hostel binnenging zag ik Iain achter de computer zitten. Wel leuk om iemand waar je al lang af en toe mee mailt dan toch uiteindelijk te ontmoeten. Die dag zijn we 's morgens naar het vlakbijgelegen Tienanmenplein gegaan. Zo veel was er eigenlijk niet aan. Een groot plein dat wel. Er is ook een mausoleum van Mao waar je zijn restjes kan bewonderen, maar ik had meer zin om in plaats daarvan een hapje te gaan eten. We zijn dan naar de eetmarkt in Beijing gegaan, waar we een aantal hapjes geprobeerd hebben. We hebben onder andere een rijstschoteltje gegeten dat niet te veel voorstelde en gefrituurde inktvis op een stokje en nog een paar andere lekkernijtjes en ik heb ook een soort heel kleine appeltjes op een stokje gegeten met een laag doorzichtige suiker errond. De gefrituurde schorpioenen, zeepaardjes en zeesterren op een stokje hebben we voor de volgende keer gelaten. Nadien zijn we naar de Verboden Stad gegaan, waar de keizer leefde in centraal Beijing en waar voor de rest niet te veel volk mocht komen. Zo veel was er eigenlijk niet aan te zien als je al veel tempels gezien hebt zoals ik. Op zich was het wel groot en impressionant, maar op den duur is het allemaal een beetje hetzelfde. De tuin ervan was wel eens iets anders. Maar om eerlijk te zijn, vind ik de Koreaanse tempelgebouwen mooier dan de Chinese en vind ik persoonlijk dat de Chinese gebouwen meer Kitscherig aandoen met de lichtbruine glanzende dakpannen en door het feit dat er veel minder gebruik gemaakt wordt van hout in de constructie. Er wordt veel meer gebruik gemaakt van steen en misschien ook baksteen, maar dat laatste is enkel een vermoeden omdat de pagodes in China normaal gezien van baksteen zijn, maar je kunt dat niet zien als erover een laag geplamuurd en dan geschilderd is. Als iemand daar meer over weet, plaats gerust een reactie... Nadien zijn we dan naar Beihai gegaan, China's klassieke keizerlijke tuin of met andere woorden een park met een vijver en dan een soort toren waar je nog eens apart geld moest voor betalen (wat we niet gedaan hebben). Twas wel leuk om eens rond te lopen en eens mooi om te zien. Water, bomen en hier en daar een bruggetje is altijd mooi, vooral bij zonsondergang.

Zondag ben ik dan opnieuw met Iain op stap geweest. Het was wel leuk om opnieuw samen met iemand die je al iets meer kent, dingen te gaan verkennen. De eerste dag dat je iemand leert kennen, is het meestal vrij saai omdat je altijd over hetzelfde babbelt: waar kom je vandaan? Hoe lang reis je (al)? Waar ben je geweest, ga je naartoe? Blablabla... Dat is de initiele informatieuitwisseling. Als je elkaar dan de volgende dag niet meer ziet, is het dikwijls een tijdverspilling, tenzij je interessante reisinformatie gekregen hebt. Het begint pas leuk te worden vanaf de tweede dag, als je samen een bezienswaardigheid gaat bezoeken of iets gaat doen. Tot nu toe heb ik redelijk weinig met anderen voor een dag opgetrokken, omdat de landen waar ik geweest ben, niet echt zo toeristisch zijn, behalve Japan dan, maar daar kom je er niet veel tegen die voor langere tijd reizen en in het noorden kwam ik heel weinig andere westerlingen tegen. Ik vind dat wel leuk en ik doe graag dingen die niemand anders doet omdat ik het meer avontuurlijk en echter vind en ik tenslotte niet reis om alleen mijn eigen volk te ontmoeten, maar soms ben je dan wel veel alleen onderweg. In Korea kende ik echter Ciska en Jae Won en op de boot kwam ik dan Sarah en Tom tegen en nu met Iain op stap... Dat deed wel eens deugd om zo eens een weekje de ervaringen te kunnen delen en als je alleen bent, lach je ook minder dan als je met twee bent. Maar op zich ben ik liever alleen en vrij dan met twee en gebonden aan iemand met andere interesses of waarmee het niet zo klikt. Enfin, dit even terzijde... Die dag zijn we dan met de metro (drie overstappen - de metro zou mss de grootste ter wereld moeten worden, maar ze zijn nog volop bezig stukken aan te leggen, net als in vele andere Chinese steden trouwens - binnen een paar jaar zal alles weer veranderd zijn hier en zullen veel dingen waarschijnlijk nog duurder geworden zijn) naar het vogelnest geweest, het olympisch stadion voor Beijing 2008. Eigenlijk was het meest interessante stuk van de constructie de buitenkant en dus gratis te bezichtigen. Maar we zijn toch eens naar binnen gegaan om de Kentucky Fried Chicken te proberen en een fotootje van onszelf met de groene panda te hebben... Later zijn we naar het zomerpaleis (Summer Palace) geweest, na de metro opnieuw te nemen, dan een beetje verloren te lopen en dan onder begeleiding van twee Chinese dames waar we de weg aan vroegen nog een paar km gewandeld te hebben. De reden waarom de plaats zomerpaleis heette, was ons al snel duidelijk: welke keizer zou daar nu de winter willen spenderen? Het was met voorsprong de koudste plaats van Beijing! Er was een reusachtig meer en de sterke wind veroorzaakte lichte golven op het meer zodat het haast meer een zee dan een meer geleek. Maar het was wel eens mooi opnieuw om 's avonds te wandelen en zonder wind geen vliegers... Enfin, we zijn ons dan nog erg moeten haasten om terug in het hostel te geraken (eerst bijna een uur wandelen en dan een paar keer overstappen op de metro), want om 21u30 had ik een trein naar Xian te halen. Rond 20u10 kwamen we uiteindelijk opnieuw in het hostel aan en ik ben dan nog naar de lokale supermarkt wat voedsel gaan inslaan voor de treinreis. Had die dag nog geen avondeten gehad... Toen we afscheid namen, gaf Iain me nog een postkaartje met een invitatie om naar Schotland te komen wanneer ik terug ben (wat ik eigenlijk al sowieso van plan was, nadat ik eens wat foto's gezien heb van Schotland) en ik gaf hem een kaartje van Knokke en toen zei hij dat hij er geweest was! Hij was slechts een dagje in Belgie gebleven, maar had bij het begin van zijn reis een ferry naar Zeebrugge genomen en was dan eens langs Knokke gepasseerd... Ik nam dan een taxi en kwam mooi op tijd aan in het treinstation. Even later bleek dat mijn trein naar Lhasa, Tibet ging! Ik was in een hard sleeper compartiment met zes bedden, drie boven elkaar langs elke kant en ik lag vanboven. Boven mij was er een opening, ik geloof om de kamer onder druk te brengen als hij op meer dan 4000m hoogte door Tibet gaat, maar weet dat niet zeker. Het had er alleszins iets mee te maken. Het was een redelijk moderne trein. Op het bovenste bed kon ik niet rechtop zitten, maar ik heb wel comfortabel geslapen die nacht en was er tevreden over. Op de Chinese treinen is het ook zo dat ze je wakker maken als je eraf moet, vooral handig als je trein vroeg aankomt. In dit geval kwam ik rond 08u30 in Xian aan...

Terug in Seoul

Zaterdagmorgen nam ik dan de bus van Busan naar Seoul. Het was de goedkoopste en kostte maar 20900 won, maar je had wel niet zoveel ruimte om vijf uur op de bus te zitten. Maar voor mij was het ok. 's Middags heb ik dan niet te veel meer uitgestoken. 's Avonds ben ik dan een Koreaanse barbecue gaan eten met twee andere kerels van mijn hostel, de Nieuw-Zeelander Paul (de zwaarste op de foto) en de Australier Ben. Dat was ergens aan een tafeltje dichtbij het hostel, buiten. Leuk om te zitten, maar ik vond het eten niet om naar huis te schrijven en vond ook niet dat ik volledig gevuld was voor 10000 won (terwijl ik voor 4000 won me dikwijls boordevol kan eten aan bibimbap of andere goedkope en smaakvolle gerechten)... Twas een barbecue van varkensspek, waar de Koreanen zot van zijn, maar ik persoonlijk minder omdat meer dan de helft vet is in plaats van vlees. Maar ondanks dit, vond ik het toch leuk om in gezelschap te eten. 's Avonds hebben we dan nog op twee andere plaatsen een pintje gedronken en daarna zijn we met een taxi naar een of andere studentenbuurt gegaan. Daar gingen we naar een soort cocktailbar waar Paul met nog een aantal mensen had afgesproken en het leuke was dat ik er een paar van kende, doordat ze eerder al in de guesthouse verbleven hadden. Dat vind ik toch altijd leuk, als je de gelegenheid hebt om mensen na een tijdje opnieuw te zien. Dan kun je eens vragen wat ze ondertussen gedaan hebben en moet je niet telkens opnieuw de verkennende gesprekken uitvoeren. Rond 1u ben ik dan alleen met een taxi naar de guesthouse terug geweest, omdat het te ver was om te wandelen en ik niet te laat naar bed wou omdat ik uitgenodigd was bij Ciska thuis voor het middageten de volgende dag en ik toch een beetje fris wilde zijn. Ik moest daar tussen 12u en 12u30 zijn, dus mikte ik erop om toch rond 11u de metro te kunnen nemen. Ik had schrik om me te overslapen, dus besloot mijn gsm nog eens aan te schakelen om als alarm te gebruiken, maar die bleek een platte batterij te hebben. Het vervelende is dat de reislader die ik gekocht heb in Rusland niet perfect werkt: ik moet druk uitoefenen op het pinnetje wanneer het in de gsm steekt want anders laadt hij niet op. Meestal steek ik hem dan onder de matras of zo op een manier dat die druk automatisch uitgeoefend wordt, of tussen een schuifraam of zo, maar deze keer vond ik niets dus heb ik hem na eerst wat sukkelen maar een kwartiertje zo vastgehouden, zodat ik toch een klein beetje batterij had om het alarm in stand te houden... Pfff... Ik ga eens een nieuwe moeten kopen...

Zondag ging ik dan Ciska en Kiseon, haar Koreaanse man, een bezoekje brengen. Ze had een nauwkeurige routebeschrijving gegeven vanaf het dichtste metrostation en samen met mijn kompas stelde dit me in staat om aan de deur van hun appartement om 12u30 stipt te verschijnen. Ik had een paar "Hallabong" mandarijnen en een doosje met wat Koreaanse zoetigheid voor hun meegebracht. De Hallabong mandarijnen zijn een soort speciale mandarijnen van Jeju eiland, geel van buiten en met een speciale vorm. Hoewel ik het Vlaamse eten niet echt bewust mis, was het toch een heel aangename ervaring om nog eens tomatensoep en stoverij met frietjes te eten (er lag een exemplaar van "Ons kookboek" op het boekenrek)! Stom dat ik pas na het eten eraan dacht om een fotootje te trekken!! Het appartement was niet zo groot, maar wel modern en gezellig ingericht. Vanuit het appartement was er een mooi uitzicht op de omliggende bergen met hun herfstkleuren. Het was vrij leuk om opnieuw nog eens Vlaams te praten met Ciska en om Kiseon te ontmoeten (we spraken ook wel Engels, maar alleen als het iets was dat hij ook mocht weten ;-p ). Kiseon zocht ook informatie op voor me via internet over de boten voor China en ik heb de trouwfoto's gezien. Waarschijnlijk is er geen enkele cultuur ter wereld waarin de bruid comfortabel gekleed trouwt, maar twas wel vrij exotisch en kleurrijk om te zien. Uiteindelijk denk ik dat ik er rond een uur of vijf vertrokken ben... en ik denk dat het vrij lang zal duren voor ik er nog eens opnieuw toevallig langs moet, maar je weet nooit natuurlijk... Kom eens langs als je in Belgie bent Ciska en Kiseon, zou ik zeggen!!! (Maar wel een cadeautje meebrengen he! Dat hoeft niet veel te zijn hoor: met een nieuwe digitale reflexcamera of een Rolex horloge ben ik al content :-))) Daarna ben ik nog eens gaan kijken voor een nieuwe bril, rond de Nandaemun markt. Tis namelijk handig om ook een bril te hebben voor het geval ik een lens zou verliezen of mijn oog geirriteerd zou raken of als het moeilijk is om mijn lenzen op een propere en comfortabele manier uit te nemen of in te brengen. Na een paar winkels te proberen, heb ik uiteindelijk vrij snel een Koreaans montuur dat me min of meer aanstond en goedkoop was gevonden. Voor 30000 won of minder dan 20 euro had ik een nieuwe bril, in vijf minuten na keuze van montuur en testen van sterkte. Kwalitatief zullen de montuur en de glazen mss wel niet het beste op de markt zijn, maar of ik nu een goedkopere of duurdere bril heb, hij verslijt toch altijd rap bij mij...

Maandag had ik rond de middag met een Koreaans meisje afgesproken waarmee ik eens op de metro had gebabbeld. Ze heeft me uitgenodigd voor een koffie. Ze had een elektronisch woordenboek mee ;-) Daarna heb ik met Jae Won, mijn Koreaanse vriend van op de trein in Rusland afgesproken. Eigenlijk zijn er maar twee Koreanen die ik ken met gemakkelijke namen: Jae Won (klinkt als "J heeft gewonnen") en Kiseon (doet me denken aan "kussen"). Met Jae Won ben ik dan iets gaan eten en achteraf zijn we naar een publiek bad geweest. Twas mijn laatste dag in Korea en lang geleden dat ik nog eens naar een publiek bad was geweest, dus ik wilde er nog eens van profiteren. Jae Won legde me uit dat ze in Korea hun huid pellen wanneer ze naar een bad gaan en heb dat dan ook maar eens gedaan. Je moet dan eerst lang genoeg in het hete water weken en dan op je huid wrijven met een speciaal schuurdoekje (qua vorm gelijkaardig met een dun en klein washandje) totdat de dode huid er af komt (gelijkaardig als de huid die eraf komt wanneer je vervelt bent door de zon). Dit doe je uiteraard buiten het bad en dan spoel je de zone schoon met heet water. Daarna hebben we nog twee sauna's uitgeprobeerd en twee andere heetwaterbaden. Tis altijd goed om de heetwaterbaden met een koudwaterbad af te wisselen. Dan kun je het ook beter verdragen en de temperatuurverandering doet deugd. Het doet zowel deugd om opeens frisheid te ervaren wanneer je het koude water in gaat, maar het doet evenwel deugd wanneer je daarna opnieuw in het hete water gaat en je je huid voelt tintelen. Daarna zijn we nog iets gaan eten en ben ik een Lonely Planet voor China gaan kopen, in een boekwinkel waarover Ciska me verteld had. Ik zag het niet echt zitten om tot laat uit te gaan die dag omdat ik de volgende dag de boot moest nemen, dus ik dacht dat het beste zou zijn om met Jae Won naar het hostel te gaan en wat in de keuken verder te babbelen en een koffie te drinken. Toen ik de weg vroeg naar een plaats dichtbij mijn guesthouse aan twee Koreaanse meisjes, stelde ik voor dat ze er ons naartoe brachten en na een beetje gebabbeld te hebben, nodigde ik ze uit om ook een koffie met ons te komen drinken. Dat vond ik wel leuk aan de plaats waar ik verbleef, dat ze daar geen probleem van maakten en dat je in de keuken een aparte ruimte had om rustig op je gemak te babbelen. De meisjes geraakten later nog thuis via de metro, maar mijn vriend niet omdat er geen metro meer op dat uur naar zijn woonplaats ging, dus stelde ik voor dat hij nog wat bij mij bleef in het hostel. Ik stelde voor dat ik hem een bed betaalde in het hostel, maar dat wilde hij niet, dus stelde ik voor dat hij wat in de zetel sliep in de computerruimte totdat de eerste metro vertrok. Maar toen ik naar bed ging, was er niemand meer aan de receptie en ik was ook de enige in de slaapkamer, dus stelde ik hem voor om gewoon gratis een bed te nemen en een dutje te doen. Dat was best wel grappig: ik, de toerist die komt naar Korea, ben degene die een Koreaan uitnodigt in mijn dormitory ipv omgekeerd ;-) In elk geval, het is een plezier geweest om nog eens wat tijd met vrienden door te brengen alvorens naar China te gaan...

Dinsdag zou ik dan de boot naar China nemen. Mijn plan was om de ferry naar Tanjin te nemen rond 13u, maar ik was eigenlijk wat te laat vertrokken van het hostel en had ook een verkeerde bus genomen (de bus op internet vermeld ging een andere kant op en nadat ik daarachter kwam nam ik een taxi maar was ik toch te laat). Dus heb ik maar de ferry naar Qingdao in China genomen. Voordat ik de ferry nam, heb ik nog een paar boekjes naar huis verstuurd via de post en heb ik mijn resterend Koreaans geld ingewisseld voor Chinese yuan. Ik ben hiervoor verschillende wisselkantoren binnengestapt tot ik een goeie prijs ervoor kreeg. In de ferry terminal had ik al met een Chinees meisje gebabbeld en op de boot ben ik 's avonds iets gaan eten met haar en ze heeft me zelfs getrakteerd ;-) Ik denk dat ze wel bij de rijkere Chinezen behoorde: ze had 200000 won betaald voor een kajuit met vier personen terwijl ik 98000 won betaald had voor het goedkoopste, wat voor mij al vrij goed was want ik had een eigen bed met een gordijntje ervoor. Toen ik haar mijn bed eens toonde, vond ze dat het er wat stonk, maar ik rook eigenlijk maar weinig. Twas de werkvolkklasse, maar so what... Tgaat even snel en tis toch maar om te slapen! 's Avonds later kwam ik dan nog een Engels koppel op de boot tegen, Sarah en Tom, die een jaar in Korea Engelse les hadden gegeven en ook naar Beijing gingen. We hebben wat gebabbeld en dan hebben we naar een film gekeken in het cinemazaaltje van de boot, "The Water Horse", het was iets met een klein jongetje en het monster van Loch Ness en zo...

Jeju-Do

Donderdag kwam ik dus aan in Jeju-Do... Ik voelde me eigenlijk redelijk moe, want had niet al te best geslapen op de boot. Ik ben eerst wat gaan eten die dag, dan ben ik naar het postkantoor mijn mail gaan checken en dan ben ik nog eens gaan eten, in de McDonalds. Voor 3500 won of minder dan 2 euro aan de wisselkoers waartegen ik laatst geld afgehaald heb had ik een BigMac Menu... In Belgie ga ik misschien een keer per jaar naar de McDonalds, maar ik herinner me dat je een paar jaar geleden voor 2 euro slechts een dunne cheeseburger voor kreeg, met niets extra erbij. Dan ben ik naar een minbak (een soort familie-uitgebaat huis met gastenkamers) geweest, de goedkoopste logies die in Lonely Planet vermeld stond, Chincheol minbak (vriendelijke minbak), met voor 15000 won per nacht een eigen kamer met "badkamer" (=toilet met kraan en douche in) wat wel leuk is. Ter vergelijking: in Seoul betaalde ik meer voor een verblijf in een stapelbed! De naam van het verblijf in Koreaans betekende "vriendelijk" en dat waren ze wel. De oudere man die het openhield voelde zelfs eens aan mijn baard (misschien twijfelde hij aan de echtheid?) en toen ik mijn kamer ging binnengaan gaf hij nog een tikje op mijn achterwerk. Tzal wel bij een vriendelijke Koreaanse service horen zeker... Ik heb voor de zekerheid toch maar mijn deur op slot gedaan voor het slapengaan ;-) Ik heb verder ook nog eens mijn teva sandalen een nachtje laten weken in zeepsop, want echt fris roken die niet meer. Maar het duurt altijd een eeuwigheid tegen dat de stoffen riemen droog zijn. Tvoelde wel zalig om nog eens een kamer en badkamer voor mezelf te hebben en al mijn spullen nog eens te kunnen uitspreiden over de kamer ;-) en me van niemand anders iets te moeten aantrekken...

Vrijdag ben ik dan vroeg opgestaan (allee ja, voor zover ik eruit geraakte) om Mount Hallasan te beklimmen, met 1921m de hoogste berg van Zuid-Korea. Er is niet echt een piek bovenaan, tis eerder een vulkaankrater die wat doet denken aan een voetbalstadium met een grote plas water in het midden van het veld (allee ja, dat was de indruk die ik kreeg via het informatiebord bovenaan). Er waren twee wandelpaden toegankelijk om volledig tot de rand van de krater te komen: de Gwaneumsa route langs de noordkant, waarlangs het zogezegd 5 uur duurde om tot de top te raken en de Seongpanak route langs de oostkant waarlangs de beklimming 4.5 uur in beslag zou moeten nemen. Via Gwaneumsa had je wel het nadeel dat er geen bus stopte aan het begin van het pad, dus je moest in dat geval nog 3km wandelen tot aan het begin van het pad. Ik besloot maar via "The North Face" naar boven te gaan, via Gwaneumsa, omdat ik geen zin had om twee keer hetzelfde pad heen en terug te nemen. Dat was ook niet echt een probleem, want gewapend met een duim in de lucht en een glimlach, kreeg ik al snel een lift naar het begin van het pad. Toen ik aan de beklimming begon, was het 10u en aan de entree zeiden ze me dat ik niet meer helemaal naar boven kon, omdat ik te laat eraan begon. Ik dacht bij mezelf: dat zullen we wel nog eens zien haha ;-) Ik moest geen toegangsgeld betalen en kreeg een kaart van het park. Toen ik aan de klim wilde beginnen, moest ik nog een oudere Koreaanse man van me afschudden die me wilde overtuigen om nog een beetje te babbelen en die zei dat je voor 12u30 aan de laatste hut moest zijn of je mocht niet meer naar boven gaan, maar ik had niet de bus genomen om aan de entree te staan klappen noch om halfweg dat bergje terug te keren... Zelfs een Koreaanse sirene (in de mythologische betekenenis) had me op dat moment niet kunnen weerhouden ;-) Ik ben dan maar in vijfde versnelling naar boven gewandeld en deed het in twee uur en veertig minuten in plaats van de voorgeschreven vijf uur. Eens boven stond ik, letterlijk jammer genoeg, met mijn hoofd in de wolken... Van de krater was niets te zien, behalve op het informatiebord bovenaan en het was bovendien ijzig koud, zodat ik al snel terug naar beneden ben gegaan, ditmaal langs de Seongpanak route. In vijf uur was ik naar boven en terug naar beneden gegaan. Ik heb dan terug de bus genomen naar Jeju-Si en voor de rest niet meer zoveel uitgespookt. Ik heb eens mijn tijd genomen om een gaatje te dichten in mijn Thermarest zelfopblaasbaar matje. Ik had dat eigenlijk al eerder moeten doen, maar ik zie mezelf zoiets niet doen in een of andere jeugdherberg waar je nauwelijks plaats hebt om die matras nadien uit te hangen om te drogen en waar op elk moment iemand kan verschijnen om op je vingers te kijken of te vragen waar je mee bezig bent. Nee, ik heb daarvoor mijn tijd nodig en moet dat op mijn gemak kunnen doen. Twas eigenlijk ook de eerste keer dat ik zelf een gaatje dichtte, want thuis is er iemand die niets liever doet dan dit soort werkjes ;-) Maar er moet voor alles een eerste keer zijn... Na de instructies gelezen te hebben van de reparatieset, begon ik eerst redelijk bescheiden en spreidde ik slechts een klein beetje water met zeep (ik wilde de matras niet te nat maken omdat die anders misschien te lang moest drogen) uit over de opgeblazen matras, waarna ik druk uitoefende op de matras om te zien waar een zeepbelletje zou komen. Ik deed dat in de kamer omdat ik de matras toch niet te nat zou maken en omdat ik hem dan volledig kon uitspreiden over de vloer. Na vruchteloos op zoek te gaan naar dat zeepbelletje, besloot ik het wat harder aan te pakken en sleurde ik de matras in de badkamer en dompelde ik hem onder in een teil met water, maar die teil was veel te klein daarvoor en het was veel te onhandig. Ik kreeg er genoeg van en besloot maar meteen de grote middelen in te zetten. Ik sloot de deur van de badkamer, zette de matras schuin rechtop (de kamer was te klein om hem horizontaal uit te spreiden) en begon hem overvloedig te besproeien met water en nadien goed in te zepen, alsof hij al jaren geen bad meer genomen had en na hier en daar wat druk uit te oefenen verscheen er opeens een belletje aan de horizon! Eureka: ik had het gaatje gevonden ;-) Na de matras proper te hebben gespoeld, droogde ik hem zoveel mogelijk af met een handdoek en spreidde ik hem terug over de vloer van de kamer, om het gaatje te kunnen lijmen. Twas wel vervelend dat ik enkel een zwarte alcoholstift had en dat de achterkant van de matras heel donker van kleur was en het gaatje bijna niet zichtbaar zonder microscoop en daglicht. Maar na nog een paar keer er als een detective terug naar op zoek te gaan, met mijn anderhalve euro zaklampje gekocht in Japan, bracht ik een goede dosis lijm aan en liet het een nachtje rusten. Sindsdien heb ik hem niet meer gebruikt, maar ik vermoed dat er verder geen gaatjes waren, want de matras loste echt heel langzaam. Dit geheel terzijde ;-)

Zaterdag was ik nog even aan het overwegen om een fiets te huren om in een dag of vier rond het eiland te fietsen, maar ik zag het niet zo zitten om dan een rugzak met kledij en zo de hele tijd op mijn rug te dragen en had ook niet veel zin om vier dagen alleen te spenderen, al weze het fietsend. Ik ging dus naar het busstation om naar het oosten naar Seongsan Ichulbong te gaan, maar uiteindelijk belandde ik aan de zuidkust van het eiland in Jungmun... Wat er misgelopen is? Wel, in het busstation begon ik te babbelen met een Amerikaanse, Bethany, die op weg was naar een Halloween feestje van Amerikaanse leraars en leraressen Engels en ik werd uitgenodigd om mee te gaan. Ik had niet veel zin om de hele tijd alleen op mijn eiland te zitten, dus de beslissing was rap genomen. Toen we daar toekwamen, namen we een taxi tot aan het strand en na kennisgemaakt te hebben met de groep, namen we een taxi naar een andere bezienswaardigheid. Nu ja, de taxi's zijn hier redelijk goedkoop en als je de prijs kunt delen...We gingen naar Jusangjeollidae, waar kliffen te bewonderen waren met hexagonaal gevormd vulkanisch gesteente. Daarna gingen we naar een van de stadia die gebruikt werden voor het wereldkampioenschap voetbal van 2002 (waar Zuid-Korea de vierde plaats kon bemachtigen onder leiding van de Nederlandse coach en inmiddels in Korea als halfgod uitgeroepen Guus Hiddink) en na wat drank en versnaperingen in te slaan, gingen we naar het pension dat ze gehuurd hadden voor twee dagen. We zijn dan gaan eten in een Koreaans restaurant vlakbij en hebben eens het lokale zwarte varken geprobeerd onder de vorm van een Koreaanse barbecue. Veel verschil proefde ik eigenlijk niet met een gewoon varken en het was veel meer vet dan vlees, maar het was wel eens leuk om in groep te eten. Eigenlijk vind ik in Korea het goedkoopste eten nog het beste van al! Ik hou van Bibimbap, bulgogi deopbab, "octopus" deopbab, mandduguk, Kimchi Jigae... Allemaal maaltijden die minder dan 3 euro kosten en je je buikje rond van kunt eten ;-) Enfin, later hebben we dan nog wat gedronken op het apartement (de Amerikanen hebben een soort drankspelletje waarbij ze aan weerszijden op een tafel bekertjes gevuld met bier plaatsen en dan proberen ze elk om beurten om een pingpongballetje te mikken in een van de andere partij zijn bekertjes. Als het prijs is, moet de ander dan het bekertje uitdrinken. Ze noemen het "beer pong" of sommigen met weinig verstand in Amerika noemen het "Beiroet", verwijzend naar al de bommen die ze op Libanon gegooid hebben. Ik verkoos maar om op de normale manier te drinken, want het leek me niet echt vrij hygienisch: ze hadden een potje met water om het balletje te spoelen als het in een bekertje bier was gevallen, maar tussen twee rake pogingen belande het balletje veelvuldig op de grond...). Later hebben we ons Halloween kostuum opgezet en zijn we naar Gecko's geweest, een soort van Amerikaanse bar vlakbij. Ik ben maar in mijn korte broek en mijn poncho gegaan, want we dachten dat er misschien een entreegeld moest betaald worden als je niet verkleed was, maar dat bleek niet zo te zijn. Later toen ik terug ging naar het appartement, stootte ik me nog met mijn been tegen een pot die ergens in het donker in de gang stond. Volgens mij was die pot toch vrij onzichtbaar in het donker, maar ik had ook wel mijn lenzen uitgedaan alvorens uit te gaan omdat ik dacht dat het anders mss later moeilijk ging zijn en ik had een paar pintjes op. Twas maar een sneetje van nog geen cm lang, maar toen ik smorgens wakker werd, zat mijn deken wel onder de bloedvlekken (en er hingen een paar van mijn beenharen aan die pot). Ik heb het wondje dan maar goed uitgewassen met zeep en er wat ontsmetting en een pleister op aangebracht. Uit ervaring weet ik dat een wonde redelijk rap begint te ontsteken bij mij, dus ik moet het goed verzorgen. Nu wanneer ik dit schrijf, bijna een week later, is het goed aan het genezen.

Zondag ben ik dan weer mijn eigen weg gegaan. Na een beetje wandelen kwam ik aan een busstop en nam ik heel goedkoop een bus naar Seogwipo. Ik ging daar op zoek naar het pension "Jeju Hikin Inn" vermeld in Lonely Planet. Ik dacht dat ik er misschien wat andere jonge backpackers ging ontmoeten zoals mij, maar het waren meer oudere mensen die ik er tegenkwam. De prijs die ze vroegen was 22000 won voor een kamer met badkamer en er was gratis internet, maar ik vroeg een korting en betaalde 20000 won. Het vervelende was wel dat ik pas vanaf 16u in de kamer kon, want ze moesten eerst nog schoonmaken (Echt vrij goed vond ik het later toch niet schoongemaakt: er was nog een haar van mijn voorganger in de badkuip te bespeuren...) Die dag ben ik dan twee watervallen gaan bezoeken, waarvan een dichtbij en de andere een half uurtje wandelen. De eerste was de Cheonjiyeon waterval, waar ik twee Vietnamese meisjes tegen kwam die met mij op de foto wilden. Ze hingen precies aan mij als kleren op een kapstok. Niet dat ik daartegen een bezwaar had natuurlijk ;-) Ik heb er in het water onder een brug ook de grootste eenden ooit in mijn leven gezien. Amaai, die wogen mss wel tien kg, zo'n reusachtige beesten! En zo'n enorme gekleurde vissen die ik daar ook zag. Op de foto is het eigenlijk moeilijk in te schatten, je zou het in het echt moeten zien. Een leukigheidje was ook dat ik voor de tweede keer gelogen had over mijn leeftijd: ik had gezegd dat ik 23 was om maar 1000 won in plaats van 2000 te betalen. Intussen weet ik ook nog meer over de Aziatische manier om je leeftijd te tellen: ze zijn allemaal 1 jaar oud als ze geboren worden en dan verjaren ze allemaal op dezelfde dag van het jaar (ik herinner me nu niet meer of dat op hun nieuwjaar was of een andere dag)! Dus een baby van een dag oud, kan in Azie al twee jaar oud zijn als hij de dag voor die speciale dag geboren word! Volgens de Japanse jaartelling waren ze in Japan trouwens in het jaar 20 ipv 1980. Ik geloof dat ze vanaf 0 of 1 daar beginnen te tellen wanneer er een nieuwe keizer is of iets gelijkaardigs, maar zou het moeten opzoeken. Daarna ben ik nog naar de Jeongbang waterval gewandeld, onderweg mandarijnenbomen passerend. Het speciale van de Jeongbang waterval zou het feit zijn dat ze hier denken dat het de enige waterval in Azie is die zich direct in zee stort (niet dus: in Japan heb ik er zo genoeg gezien in Shiretoko...) Toch vond ik het wel een mooi watervalletje, met de zwarte vulkanische rotsen en de subtropische planten errond. Het was ook niet iets met een parking of kraampjes of waar je entree voor moest betalen, dus het was er dan ook rustiger dan rond de andere waterval.

Maandag heb ik dan de bus naar Seongsang-Ri genomen, na eerst nog wat mandarijnen meegestekt te hebben van het pension (er lagen er toch genoeg en we mochten er gratis nemen) Toen de bus daar aankwam, maakte de chauffeur me gelukkig wakker, want ik lag te slapen... Een oud vrouwtje in een winkel begon met me te praten en te vragen of ik slaapplaats nodig had en het bleek de uitbaatster van de goedkoopste minbak vermeld in Lonely Planet te zijn. In de Lonely Planet zeiden ze dat het 25000 won per nacht was en ze vroeg 20000 won per nacht, maar ik toonde een briefje van 10000 won in plaats van dat. Uiteindelijk toonde ze nog een briefje van 5000 won en zei ze dat het goed was voor 15000 won ;-) Dat mocht ook wel want veel volk was er eigenlijk in dit seizoen niet te bespeuren... Er was geen internet, maar het was anders echt wel een vrij goede deal. De kamer was heel ruim en ook proper en er was een veranda met plaats om te koken en zelfs met uitzicht op en vlakbij Seonsang Ichulbong of "Sunrise Peak", de voornaamste attractie van het dorpje. Seonsang Ichulbong is een vulkanische krater helemaal in het oosten van Jeju Island en het is een plaats waar de meeste Koreanen toch een keer in hun leven de zonsopgang willen aanschouwen. Twas redelijk moeilijk om in Seongsang-Ri goedkoop eten te vinden, omdat het allemaal visrestaurants waren, met aquariums en wat vissen in en dan vangen ze en kloppen ze de vis dood die jij wilt eten. Bovendien wordt de vis meestal rauw gegeten, zoals in Japan. Ikzelf ben eigenlijk niet echt zot van rauwe vis. Ik lust het wel in de vorm van sushi, op een stukje rijst uitgespreid, maar zomaar een grote portie rauwe vis moeten ze mij toch niet brengen. Eigenlijk eet ik zelfs graag sushi, omdat de rijst de smaak van de rauwe vis verzacht en omdat je er sojasaus op doet, maar zelfs dat ben ik beu gegeten omdat ik het zoveel keren gegeten heb in Japan. Maar uiteindelijk heb ik dan wel iets anders gevonden om te eten. Later op de avond ging ik op zoek naar een internetcafe maar dat bleek onbestaande te zijn in dat dorpje... Er waren wel sporen van wat ooit een internetcafe moet geweest zijn. Veel ambiance leek er niet echt te zijn en ik voelde me eigenlijk wat alleen op dat moment. Maar toen kwam ik twee jonge Koreanen, Lee en Kim, tegen van Seoul en begonnen we te babbelen en ze nodigden me uit om samen met hen iets te eten en wat Hallasan Soju te drinken, een lokale variant van de Koreaanse nationale alcohol genoemd naar de hoogste berg van het eiland. We aten gefrituurde kip en het was verdomd lekker! De ene kip was gewoon gefrituurd met een korst en de andere baadde nog in een soort zoete saus en wat sesamzaad, iets dat je wel meer in koreaanse gerechten aantreft. Het werd uiteindelijk nog een leuke avond en ze nodigden me uit, volgens Koreaanse traditie.

Dinsdagmorgen stond ik vroeg op, heel vroeg, te vroeg... om 5u15 zelfs! Ik wist niet precies op welk uur de zonsopgang plaatsvond en wilde zeker op tijd boven op de krater zijn. In Japan in Augustus was dat al om 4u30 zelfs, dus ik vermoedde rond 6u of zo, te meer omdat die andere kerels rond 5u30 gingen opstaan... Uiteindelijk was ik de eerste op de top en kwam de zon pas rond 7u op. Tegen dat uur stond er dan ook al meer volk. Twas wel spijtig dat er wolken aan de horizon waren, dus een zon die net uit het bad kwam zat er in :-( Maar uiteindelijk kwam de zon wel eens van tussen de wolken en het was het wel de moeite. Enkel Lee kwam ik boven tegen, de andere Koreaan was in zijn bed blijven liggen ;-) Pas toen ik weer beneden was, merkte ik aan de ingang informatie op met het tijdstip van alle zonsopgangen van het jaar ;-)) Ik probeerde nog een paar uurtjes te slapen in mijn kamer, maar dat lukte niet zo goed. Rond de middag heb ik dan nog eens een eindje gewandeld langs een strand om de vulkanische krater vanop een afstand te kunnen fotograferen en dan heb ik de bus naar Manjanggul genomen, een van de grootste en langste lavagrotten ter wereld, ettelijke kms lang (ongeveer 8km lang, waarvan 1km toegankelijk voor het publiek). De busstop was wel nog een paar km verwijderd van de grot, maar ik kreeg redelijk snel een lift van een koppel (tja, veel koppeltjes op dat eiland, ze noemen het ook soms honeymoon island en als je dan een koppel ziet met twee keer dezelfde tshirt en broek dan zijn het honeymooners ;-p ). Mijn entree werd betaald door een Koreaanse man die er met zijn familie was en nee zeggen was niet een optie! Onvoorstelbaar dat iemand zoiets in Belgie zou doen voor een buitenlander waar hij zelfs nog niet mee gesproken heeft!!! Hetzelfde geldt voor al de mandarijnen die ik aangeboden krijg als ik ga wandelen... Misschien zie ik er behoeftig uit? In elk geval, het is echt wel een mooi gebaar van de Koreanen. Er was ook een gratis Engelstalige gids voor het bezoek aan de grot, die me trouwens ook nog koffie en een paar mandarijnen aanboodt ;-) Van de grot zelf heb ik geen foto's omdat het te donker was. De vorming van een lavagrot komt ruwweg op hetvolgende neer: Een grote hoeveelheid magma stroomt, waarvan de buitenkant veel rapper afkoelt dan de binnenkant en hard wordt. Ondertussen blijft het binnenste magma vloeibaar en stroomt dus verder en zo vormt zich een soort pijp en het begin van de lavagrot. Als er dan zich nog andere lavastromen in deze reeds gevormde grot voordien dan kan er een tweede verdieping ontstaan of langgerekte lavabanken aan de wand van de rots. De Manjanggul grot is redelijk uniek omdat ze zo groot is, 300000 jaar geleden gevormd is en zo goed bewaard gebleven is. De grot is maar een paar decennia geleden ontdekt. Na een bezoek aan de grot, ging ik weer op pad met de duim in de lucht en al snel kreeg ik een lift van een ander koppel, ditmaal naar Jeju-Si stad. 's Avonds ging ik terug naar dezelfde minbak als voordien, chincheol minbak (twee keer nog ergens binnengestapt en proberen af te dingen met mijn briefje van 10000 won, maar ze wilden daar niet. 't Ambetante van Chincheol minbak was dat het wat ver van de busterminal was).

Woensdag ging het, net als de dag ervoren, prachtig weer worden en dus had ik besloten om nog eens Hallasan te beklimmen, maar ditmaal in de andere richting, naar boven langs Seongpanak en naar beneden via Gwaneumsa. Vorige keer had ik niets te zien gekregen van de krater, dus had ik er de wandeling wel voor over, zeker met het goede weer... Ik besloot er een sportoefening van te maken en was in 2u15m boven ipv de voorgeschreven 4u30m. Op de top had ik een prachtig uitzicht over de krater! Het zag er wel een beetje anders uit als op het informatiebordje. Het meertje was nl. opgedroogd. Op de top heb ik dan wat gegeten en dan begonnen er ook wat jonge kerels met me te babbelen. Ik kwam zelfs een Koreaan tegen die Nederlands kon praten! Hij had 15 jaar geleden een paar jaar in Nederland gewoond om te studeren of zo en hij kon nog altijd redelijk goed praten, vond ik. Was wel een leuke verrassing! De afdaling heb ik vrij op mijn gemak gedaan, om zoveel mogelijk te genieten. Vorige keer had ik er niets van gezien, maar dit keer was het echt wel mooi om te zien. Aan de Seongpanak route vond ik eigenlijk weinig speciaals, maar de afdaling langs Gwaneumsa had toch enkele mooie zichten. Ik heb ook even de regels overtreden door te wandelen langs een padje waar je niet mocht komen. Op die manier kon ik nog een aantal mooie foto's van de krater en enkele rotsen nemen. In principe kon ik ook zo afdalen tot in de krater, maar op de top stond er iemand van het park de boel wat in de gaten te houden, dus ik wilde niet echt in zijn oog springen... Tijdens de afdaling kwam ik dan nog een Koreaanse jonkvrouw tegen die zo slim was geweest om op haar sokken te komen... In Azie hebben ze een soort sokken met een stevige onderkant die je zonder schoenen draagt. In Korea heb ik die eigenlijk nooit gezien, behalve bij dat meisje, maar in Japan zag ik af en toe wel eens de gelijkaardige ninjasokken. Typisch in Japan is ook sokken waarbij de dikke teen en de andere tenen apart verpakt zitten of elke teen apart verpakt zit (zoals handschoenen ten opzichte van wanten). Enfin, die heeft ferm afgezien! Het pad van 18km bestond vrijwel volledig uit wat stenen naast en achter elkaar gelegd. Ik ben wat samen met haar naar beneden gegaan. Ik denk dat een Belgische veel meer zou geklaagd en gevloekt hebben in dezelfde situatie. Ze had haar reis geboekt via een reisagentschap en die kwamen haar en sommige andere Koreanen oppikken via een minibusje en brachten ze naar de luchthaven en zo heb ik een lift naar daar gekregen. Vandaar ben ik dan naar Yongduam Rock (drakenrots) gewandeld, een rots langs de kust waarin je de vorm van een draak zou moeten zien... Twas al wat te donker om er een klare foto van te trekken, maar veel was er eigenlijk toch niet aan te zien. Een beetje later had ik nog een babbeltje met een Koreaanse man. Het eerste dat hij tegen me zei, was "Welcome to Jeju!". Dat vond ik eigenlijk wel een heel mooi gebaar, dat die man mij zomaar welkom daar heet. Dat is nog anders dan het op een bord te moeten lezen. We hebben dan nog wat gepraat en soms duurde het wel een paar minuten vooraleer hij een zin kon uitbrengen in het Engels omdat hij zo moest nadenken voor zijn woorden, wat een beetje lastig soms voor mij was, maar ik had echt wel respect voor die man dat hij zo'n inspanning deed om met mij in het Engels te babbelen. Dat zijn zo van die momenten dat je beseft dat we allemaal elkaars broers en zusters zijn, onafhankelijk van ras en plaats, hoe "bond zonder naam"-achtig dat ook mag klinken. Later die avond had ik nog afgesproken met Amanda, een Amerikaanse die sinds drie weken daar Engels gaf en die ik had ontmoet op Halloween, in de bar waar we naartoe waren geweest. Als ze ooit eens naar Belgie komt, ga ik haar nog eens moeten terugtrakteren ;-)

Donderdag heb ik dan gewoon lang uitgeslapen en ben ik in Jeju-Si gebleven. Ik heb ook mijn kleren laten wassen en ik ben naar het postkantoor geweest om het internet gratis te gebruiken. Ik ben daar een tijdje zoet geweest met foto's roteren en vergelijken en de mindere eruit te pikken en met te bloggen. Voor de rest niets speciaals gedaan. Het was ook heel de dag regenachtig weer, dus eigenlijk was het geen slechte dag om het rustig aan te doen (en de dag voordien had ik misschien wel een 35tal km gewandeld)

Vrijdag heb ik dan eigenlijk opnieuw niet te veel gedaan. Het regende opnieuw en buiten wat gaan eten en het internet in het postkantoor gebruiken, heb ik niet te veel gedaan. Om 19u nam ik dan de ferry naar Busan, vanwaar ik dan de volgende ochtend na aankomst de bus zou nemen naar Seoul. Deze keer was het een beetje anders op de boot. Toen ik mijn slaapzaal binnenging, deden er een paar teken om bij hen te komen, dus ging ik daarnaartoe. Het was een jonge Indier en een oudere Japanner en een beetje later kwam er nog een oudere Koreaan bij. Twaren redelijk intelligente types (de Indier was lector of zoiets en de anderen waren ingenieurs) en ze konden allemaal goed Engels. Vooral de Koreaanse man vond ik aangenaam en interessant om mee te babbelen. De Japanner luisterde precies niet altijd goed naar wat je zei en hij leek me wat een vrouwenzot. We hebben dan nog wat buiten de slaapzaal gebabbeld en kregen nog wat mandarijnen en bier van een vriendelijke Koreaan die wat dronken was, maar rond 1u ben ik toch gaan slapen. In sommige andere slaapzalen werd er redelijk wat gedronken, maar onze slaapzaal telde precies al de lammetjes (vlakbij ons was er een groepje Koreaanse missionarissen en die lagen al allemaal stil rond 21u) Nu ja, om te slapen is zo'n situatie wel positief natuurlijk. Beter dan de vorige keer... En ook niet onbelangrijk: mijn Thermarest slaapmatje heeft de eerste test doorstaan! Toen ik smorgens wakker werd, lag ik nog altijd lekker op een volgeblazen matje te slapen :-))