vanuit Hakodate, Hokkaido, het Scandinavie van Japan

Hupsakee, hier ben ik weer. Tis leuk geweest sinds ik Tokyo verlaten heb. Kwas wat lui geworden in die grootstad en had een te negatief beeld gevormd over de Japanners omdat de mensen in Tokyo zelf over het algemeen heel gesloten zijn in Tokyo, maar nu ik al een tijdje meer op de buiten ben, amuseer ik me veel meer. Het is veel avontuurlijker, ik ontwikkel veel ideeen via mijn Lonely Planet reisgids en dingen die ik op internet lees en ik begin ook goedkoper te reizen en heb mooie natuur gezien en ben naar een paar "onsens" geweest, warmwater publieke baden, waarbij het water lekker heet is omdat het van de vulkanische bergen komt. Ik zal mijn parcours chronologisch schetsen, dan weet ik het voor mezelf later ook weer... Dus ja, het zal misschien wat in het lang en het breed zijn, maar hoe meer ik schrijf, hoe beter voor mijn eigen herinneringen ;-))

Na Kawaguchiko en Mount Fuji was ik een beetje besluiteloos over waar ik precies zou gaan en toen heb ik uiteindelijk, na Lonely Planet lezen en internetten, besloten om Japan Romantic Road te proberen: http://www.japan-guide.com/e/e7450.html De reden waarom ik dit wilde doen, was omdat ik het beu was om de ganse tijd westerse toeristen tegen te komen en ik wat avontuurlijker en meer off the beaten path wilde reizen en ook omdat ik dacht dat het een mooi parcours zou worden natuurlijk. Volgens bovenstaande website vind je langs dat parcours bijna geen westerse toeristen omdat er weinig en tussen bepaalde steden geen rechtstreeks publiek transport is. Geen probleem want ik zou liften, wat een uitdaging is en meer avontuurlijk en goedkoop natuurlijk!

Van Kawaguchi-ko naar Kofu: Dus ja, in de namiddag in Kawaguchiko vlakbij Mount Fuji besloot ik dan om die route te gaan doen en dus moest ik naar Nagano geraken. Dus begon ik naar het meer te wandelen met mijn volle rugzak (ik heb het eens gewogen en twas 19kg - veel te zwaar eigenlijk) en vanaf het meer had ik al rap een lift te pakken voor een paar km verder. Vanaf dat nieuwe punt had ik dan al snel een andere lift te pakken (het was een leerkracht Japans en Engels, maar ik denk dat hij beter was in het geven van Japans dan in Engels haha) en die bracht me naar Kofu station. Op het einde begon ik door te hebben dat hij eigenlijk daar zelf niet moest zijn maar me gewoon wilde brengen, dus dat was wel heel erg vriendelijk! Maar normaal gezien probeer ik zoiets uiteraard te vermijden, want dat is niet het principe van liften... Omdat het dan al wat later was en ik moe was, besloot ik dan om te overnachten in Kofu. Aan het station kreeg ik dan hulp van een Japanse oudere dame en het bleek dat ze goed Duits kon, dus kon ik goed communiceren in Duits: super! Dat was extra handig in die stad want in het toeristen informatie centrum daar konden ze haast geen woord Engels (in tegenstelling tot veel andere toeristen informatie centra in Japan - in iedere stad heb je er een wat geweldig is - in tegenstelling tot in Rusland waar je nergens dat hebt en zelf je kaart mag kopen in de kiosk op straat - al dan niet in cyrillische letters). Uiteindelijk ben ik dan naar een business hotel dichtbij het station gegaan voor 3980 yen of ongeveer 24 euro...

Van Kofu naar Nagano: De volgende dag ben ik dan redelijk vroeg opgestaan en na een blikje heerlijke koude koffie gedronken te hebben van een van de ontelbare automaten op de straat en een kleinigheid gegeten te hebben van een convenience store, ben ik dan met volledige bepakking een km of vijf gewandeld naar de snelweg. Het zou de eerste keer worden dat ik echt via de snelweg lift, want de eerste keer vanuit Toyama was niet gelukt (nu weet ik wat ik verkeerd deed). Normaal gezien mag je niet op de snelweg liften en vanaf het begin van de oprit van de snelweg mogen nog maar enkel auto's, maar desalniettemin is dat de plaats bij uitstek waar je moet staan om op de snelweg te kunnen liften en nergens anders... ik probeer wel een beetje uit het zicht te blijven van de peage hokjes om problemen te vermijden omdat ik daar normaal gezien niet mag staan (in Japan is de snelweg betalend en daarnaast zijn andere gratis wegen, maar dan ga je niet snel). Dus ik stel me op in de bocht van de oprit en na een paar minuten stopt er een auto, maar die blijkt naar de andere richting te gaan. Een aantal minuten later stopt er een andere en nu heb ik beet. Na een beetje communiceren heb ik door dat hij mijn richting uitgaat en hij besluit me mee te nemen voor een eindje.... Juist als ik in de auto wil springen komt er een auto van de Japanse pechverhelping aangereden - die dacht blijkbaar dat we pech hadden omdat die auto stil stond op de pechstrook ;-) Vanaf daar bracht hij me naar de parking nabij Suwa, vlakbij een heel groot meer, naar een grote parking. Vanaf daar vond ik dan na een beetje rondvragen een lift naar Nagano, met Tadashi en zijn familie. Ze moesten eigenlijk niet naar Nagano gaan, maar toen ik zei dat ik niet wilde dat ze speciaal voor mij daar zouden gaan, zei hij dat hij me perse mee wilde nemen omdat hij ook wilde dat zijn kinderen Engels zouden leren. Dus hup, naar Nagano. Dan ben ik samen met Tadashi en zijn familie naar Zenko-Ji, een fameus tempelcomplex in Nagano geweest en hij vertelde me hier en daar een beetje extra info die ik anders op mijn eigen niet zou geweten hebben. In de belangrijkste tempel is er iets speciaals dat je in geen enkele andere tempel, behalve misschien een, in Japan aantreft: een soort ondergrondse heel donkere gang: als je erin gaat is het zogezegd alsof je dood gaat en als je er weer uitkomt, wordt je opnieuw geboren. Er was ook een soort speciaal beeld in die tempel dat niemand meer gezien heeft in vele honderden jaren omdat het zozegd zo heilig is. In die ondergrondse gang moest je dan voelen waar je een soort gesloten deur vond en daarboven was zogezegd dat beeld. Ik heb daar ook verschillende Japanse gepickelde groenten geproefd, zoals augurkjes en champignontjes en zo en ook de typische Japanse koekjes, met vanbinnen een vulling van "geplette zoete bonen". Tadashi toonde me ook een altaar dat daar te koop stond, zoals er een stond in de gastenkamer waar ik sliep tijdens mijn eerste nachten in Japan. Hij vertelde me dat dat meer iets was dat zijn grootouders kochten vroeger, maar hij niet meer. Hij kocht liever met het geld een auto, want de prijs was omgerekend zo'n 20000 euro!!! Dus dan afscheid genomen van Tadashi en zijn familie, waarbij ik nog een klein souvenirtje kreeg van zijn vrouw - ter bescherming van de reiziger - en dan op zoek naar het station, want daar vind je altijd het toeristen informatie centrum... Vlakbij het station merkte ik nog een internetcafe op en het bleek dat je er snachts zeven uur lang kon verblijven om te slapen voor 1480 yen of 9 euro ongeveer. Dus ik dacht om dat maar eens te proberen, dan kon ik terwijl ook nog eens mijn mail checken en zo. De internet cafes in Japan hebben heel veel manga boekjes en dvds die je kunt bekijken, eigenlijk heten die internet cafees "manga kissa". Ook kun je kiezen tussen een computer in openbaar, of prive in een kotje en voor de computer in een kotje kun je dan kiezen of je een bureaustoel wilt of gewoon een plaats om te liggen met leder. Dus besloot ik dat laatste maar te nemen... Een ander iets wat die internet cafees dikwijls hebben is eten en een douche, tegen betaling, en drank a volontee, veelal gratis. Klinkt allemaal goed en wel, maar uiteindelijk heb ik die ganse nacht niet geslapen, vanwege lawaai en waarschijnlijk ook omdat ik er uit wilde zijn tegen vijf uur zodat ik niet extra moest betalen en daarmee een beetje met de klok in mijn gedachten zat en minder relaxed was... Andere kleinigheden die ik nog wil vermelden is dat Nagano de Olympische winterspelen in 1998 georganiseerd heeft, dat ik er rauw paardenvlees (basashi, een soort dunne sneetjes) gegeten heb in een "izakaya" (japanse kroeg) vermeld in Lonely Planet en een glas "ichigo" (aardbei sake) en "mikan" (mandarijn sake) gedronken heb en dat ik er twee Japanse meisjes per toeval opnieuw tegenkwam die ik de vorige dag in Kofu had gezien, die 3000 yen (18 euro ongeveer) betaald hadden voor de trein van Kofu naar Nagano.

Van Nagano naar Karuizawa: De volgende dag zou ik dus die Japanische Romantische Strasse proberen, dus smorgens vroeg nam ik de trein naar Ueda, een beetje ten zuiden van Nagano, waar ik een aantal tempels bezocht en ook een bezoekje bracht aan Bessho Onsen: na twee weken eindelijk mijn eerste "Onsen" (publiek bad met heet water afkomstig van de bergen door de vulkaan opgewarmd) ervaring in Japan!!! Terwijl er duizenden Onsens in Japan zijn... Er was een binnenbadje en een "rotemburo" (buitenbadje). Toen ik van het binnenbad in het buitenbad ging viel ik bijna flauw door opeens van die hitte... Dan ben ik naar Komoro gegaan per trein, waar eigenlijk niet veel te beleven viel, behalve dan een bezoekje aan een park waar vroeger een kasteel stond - kaikoen ("koen" betekent park in Japans). En dan vanaf Komoro per trein naar Karuizawa, waar het boemvol zat met Japanse toeristen: het was Obon week, de week in midden augustus waar alle Japanners vakantie hebben en reizen. Karuizawa is een soort duur vakantiestadje waar veel rijke Japanners uit Tokyo een tweede verblijf hebben. Er komen ook veel Japanners om te trouwen, want ik heb een paar winkels gezien voor trouwkleren en zo en iemand waarmee ik sprak op straat was er ook naar aanleiding van de trouw van haar vriendin. Het stadje zelf is eigenlijk niet veel soeps voor westerlingen, want het biedt weinig echt Japans: het probeert een beetje westers te zijn op een net-niet kitschige manier. Je kunt er Duitse worsten eten en zo, veel winkels verkopen zogezegd Duitse produkten en het is er ook redelijk duur. Na Japanse automerken zie je in Japan trouwens meest Duitse automerken: bmw, volkswagen en mercedes. Ik heb er ook geen moeite gedaan om te vragen of er nog logies beschikbaar waren, want het zat toch bomvol met Japanners en goedkope accomodatie zou er zeker niet te vinden zijn... Maar ze hadden wel informatie over Japanische Romantische Strasse in het toeristen informatie centrum! Op internet had ik ergens gelezen dat je veelal in Japan onder een brug kon slapen omdat de stad altijd wel naast een rivier ligt, dus heb ik dan maar wat rondgewandeld savonds om een slaapplaats te vinden onder een brug, maar ik heb veel gewandeld zonder een deftige brug te vinden, dus heb ik dan maar, bij gebrek aan beter gratis of goedkoop logement, geslapen aan de zijkant van het station, op het balkon van de eerste verdieping, waar er snachts toch niemand passeerde... Twas ook lekker dicht bij het toilet wat altijd handig is en in Japan is het toch heel veilig. Ik had zelfs mijn rugzak een paar uur in het station laten staan terwijl ik rondwandelde en toen ik terugkwam stond hij nog op exact dezelfde plaats. Dus ik zou eens een nachtje volledig gratis slapen ;-) Gelukkig heb ik een thermarest slaapmatje en een lekkere donzen lichte slaapzak mee, want anders zou ik zo niet kunnen slapen. Dus uiteindelijk heb ik daar toch een uur of vijf kunnen slapen... Smorgens kwam er dan een man eens gepasseerd die foto's wou trekken van de zonsopgang en dan heb ik ook maar eens mijn camera bovengehaald en ook nog eens mijn slaapplekje gefotografeerd...

Van Karuizawa naar Kusatsu Onsen: De volgende morgen heb ik dan eerst nog wat tijd in Karuizawa gespendeerd. Smorgens vroeg ben ik eerst naar de vijver gewandeld. Dat was echt heel mooi, vooral het eerste deel van de vijver omdat de bomen zo mooi weerspiegeld werden in het water. Ik denk dat ik er toch mooie foto's van heb. Er zwommen ook wel grote vissen daar. In het informatiecentrum hadden ze me verteld dat er een gratis onsen was en ze hadden me die aangeduid op het stadsplan en de naam erbij geschreven, dus ging ik me daar eens lekker wassen mmmm... Uiteindelijk, na eerst de trein voor een halte genomen te hebben en dan 2km licht bergop met mijn volle rugzak gewandeld te hebben en een paar keer de weg gevraagd te hebben, kom ik bij die onsen aan en wat blijkt: het kost verdomme 1500 yen of 9 euro, wat toch erg veel is aangezien de vorige onsen me maar 150 yen gekost had... Dus ik heb dan maar besloten om me een klein beetje hogerop in de frisse bergbeek te wassen ;-) Dat zal vast en zeker ook gezond zijn en goed voor de weerstand en om wakker te worden! Het water was idd lekker fris ;-) maar ik rook weer goed! Dan ben ik weer naar het station gegaan en naar de andere kant ervan een km gewandeld om naar de "coin laundry" wasautomaten te gaan om mijn kleren eens lekker te wassen. Uiteindelijk heb ik het droogprogramma een klein beetje voortijdig stop gezet omdat ik nog rap de bus van 13u50 naar de Shiroita waterval wilde nemen. Omdat ik de weg naar Kusatsu Onsen met twee stops wilde maken, een stop aan de waterval en een stop aan het park van de Asama vulkaan, moest ik 3 verschillende bussen nemen en ik moest immers zien dat ik op de laatste bus naar Kusatsu kon springen. Toen ik aan het treinstation kwam, kwam ik opnieuw een oudere Japanner tegen die me juist daarvoor de weg naar de wasserij getoond had en ik vertelde dat ik naar de volgende halte moest, maar dat de trein spijtig genoeg te laat vertrok om mijn bus te halen. Hij moest ook naar daar gaan en opeens zei hij dat hij een taxi ging nemen ipv de trein en dat ik mee moest komen. Ik vertelde hem dat het echt niet nodig was en dat ik wel de volgende bus ging nemen, maar zijn besluit stond vast, dus hup de taxi in. Dat ritje van een kwartiertje en een 3tal km koste meer dan 10 euro en toen ik voorstelde om ook iets te betalen, werd dat weggewuifd. En uiteindelijk had de bus ook vertraging en ben ik niet eens uitgestapt aan dat park van die vulkaan omdat het hard regende en omdat ik niet zeker was dat die halte wel echt voor dat park was en ik al een beetje moe was. Dus eerst naar die mooie waterval, een heel breed gordijn en dan naar Kusatsu Onsen! Eenmaal aangekomen in Kusatsu Onsen was er onmiddellijk een Japanner om me te vragen of ik hulp nodig had... Dus ben ik maar met hem naar het toeristeninformatiecentrum gegaan en heb ik direct alle nuttige info gehad over alle Onsens en busverbindingen en zo. Het goedkoopste logement was iets van 7000 yen maar alles zat daar toch ook vol met de Obon week van de Japanners, dus ze moesten geen moeite doen... Ik vertelde die Japanner dat ik wel in het station zou slapen, wat voor hem natuurlijk een rare manier van reizen was ;-) Ze zijn altijd een beetje bezorgd waar ik ga slapen die Japanners ;-) Uiteindelijk besloot ik een wandelingetje te maken in het stadje en naar een gratis onsen te gaan en iets te eten en heb ik mijn bagage in drie delen verdeeld: mijn kleine rugzak om met me mee te nemen, mijn gerief voor tijdens de nacht (slaapmat, slaapzak en twee fleeces als kussen of om aan te doen mocht het koud zijn maar dat was totaal niet het geval) en het gerief dat ik tot de volgende dag kon missen. De twee laatste delen stak ik dan in twee verschillende kastjes (eentje van 400 yen en eentje van 200 yen voor het slaapgerief) in het station, waarvan ik ene terug ging open maken savonds voor ik ging slapen. Na een bento (lunchbox) maaltijd verorberd te hebben van de convenience store (die daar trouwens gratis voor je opgewarmd wordt in minder dan een minuut), buiten op een bankje, deed ik dan mijn wandelingetje en zo kwam ik in een heel mooi parkje terecht met talrijke onsens, prachtige natuurlijke heetwater bronnen die langs alle kanten daar tevoorschijn kwamen, juist buiten het dorpje, waar hutjes met bankjes en een dakje waren tussen het bos en waar snachts natuurlijk geen kat kwam!!! Ideaal dus om de nacht op mijn gemak door te brengen! Ik heb dan ook dankbaar van de gelegenheid gebruik gemaakt! Maar eerst ben ik dan nog eens naar het centrum van de stad geweest, waar de grote yubatake onsen was waarvoor het skistadje bekend is (enkel om te kijken niet om te baden), waar enorm veel heet water elk uur voorbij stroomt en wat snachts heel mooi verlicht is. Ik heb dan een alcoholisch drankje tot mij genomen om mijzelf een goede nachtrust te verzekeren, ben dan om mijn slaapgerief geweest en heb dan lekker gebaden in een heel klein gratis onsentje en dan tenslotte nog voor een kwartiertje in een heel grote onsen in het park, in open lucht, die normaal 500 yen kost, maar waar ze me gratis inlieten na 20u30 (het was open tot 21u). Dat was een bad waar honderd man (letterlijk, want in dit bad, zoals in de meeste, is het gescheiden baden voor mannen en vrouwen (tis in je bloten), wat er op neer komt dat er twee verschillende grote baden zijn - ik zal nog eens een hoofdstukje ook wijden over Japanse baden en de etiquette die erbij hoort want das ook wel eens interessant) en heel mooi om in te relaxen en ik was alleen. Uiteindelijk ben ik dan naar mijn slaaphutje ergens in een hoger plekje van het park gegaan, waar ik dan mijn zelfopblazend slaapmatje zijn werk heb laten doen en heb ik dan nog eventjes, van het licht van mijn goedkoop zaklampje af en toe gebruikmakend, gewacht, alvorens heel lekker in het park geslapen te hebben - in die mooie groene rustige omgeving- zaaalig!!! Ik heb er zelfs een uur of zeven geslapen... rond 5u30 passeerde wel de eerste Japanse ochtendwandelaar al...

Van Kusatsu Onsen naar Numata: De volgende dag ben ik dan nog eens terug gegaan naar het centrum van het stadje om de yubatake bij daglicht te bewonderen en heb ik me opnieuw gewassen in de kleine gratis onsen. Dan wilde ik, na mijn slaapgerief weer in een 200 yen kastje op te bergen, Mount Shirane gaan bewonderen, een vulkaantop van ongeveer 2500m hoog, met een heel mooi groen meer in de krater (heel heet en heel zuur water - niet aan te raden om er eens je vinger in te doppen!) en er vlak naast nog een heel mooi meer dat vooral in de lente en herfst het omliggende landschap mooi weerspiegeld in het wateroppervlak. Ik had geen zin om een bus van ongeveer 1500 yen (ongeveer 9 euro, enkel heenreis) te betalen, dus begon ik maar wat bergop te wandelen, gebruik makend van het plannetje dat ik meegekregen had. Na een tijdje wandelen, ontdekte ik al snel dat het redelijk ver was, dus besloot ik maar om te proberen te liften. Terwijl ik wandelde stak ik dus mijn duim uit naar de auto's en uiteindelijk toen niemand stopte, begon ik maar te glimlachen en te zwaaien, en na nog een beetje langer te wandelen, stopte er dan toch een auto. Hij bracht me naar de parking van het begin van de kabellift, want hij moest daar naar toe. Het bleek de man te zijn die de fotos van de twee meren bovenaan de top had genomen, die in de toeristische brochures te bewonderen waren. De kabellift nemen was 900 yen heen en 1500 yen heen en terug en ik had ook geen zin om dat te betalen, dus besloot ik maar weer mijn kans te wagen, want het was een heel eind bergop (ik besefte achteraf dat ik wel zeker drie uur had mogen wandelen om volledig aan de top te geraken vanaf het begin van mijn wandeltocht dus het was echt onbegonnen werk). Ik ging de parking af en ik zag een ander autootje ook de parking af rijden en hij ging bergop, dus ik besloot mijn kans maar te wagen en hem aan te spreken en ik had prijs: ik mocht mee! Na een hele reeks bochten en mist geraakten we dan op de top, waar mijn chauffeur dan weer een paar honderd yen moest betalen om te mogen parkeren (toen ik voorstelde om de helft te betalen, zei hij dat ik de gast was en niet hoefde te betalen). En daar hadden we dan na een tiental minuutjes een prachtig uitzicht op het 30m diepe kratermeer en heb ik vele fotos genomen, maar spijtig genoeg had ik geen breedhoeklens om het volledige meer in een enkele foto te vatten ;-(... En uiteindelijk bracht hij me dan terug naar het park waar ik geslapen had, wat langs zijn weg lag en hij zette zijn weg verder naar Tokyo, want zijn vakantie zat erop... Dan heb ik een bus genomen naar Nakanojo, waar er ook een goeie onsen scheen te zijn volgens japanguide.com, maar toen ik daar aankwam begon het echt enorm te regenen en ook te bliksemen (begin van typhoon seizoen zeiden ze) en de treinen reden zelfs niet meer vanwege de veiligheid. Ik besefte ook dat ik in een boerengat terecht gekomen was en nergens goed ging kunnen slapen, zeker niet met die regen, dus besloot ik maar verder te reizen naar Numata, wat een grotere stad was. Ik moest dan een treinbiljet kopen en uiteindelijk met de plaatsvervangende bus reizen, met een tussenstop in Shibukawa of zoiets. In Numata ging ik dan op zoek naar slaapplaats rond het station en heb ik me dan ergens onder een afdakje geinstalleerd, een beetje weg van de rijbaan, maar uiteindelijk heb ik daar maar een drietal uur geslapen, want toen het om drie uur snachts weer begon te regenen bleek het afdakje uiteindelijk te smal te zijn: slechte slaapplaats gekozen!!! Ik denk dat er ook niet al te veel goeie slaapplaatsen daar te vinden waren...

Nikko (http://www.nikko-jp.org/english/index.html): De volgende morgen heb ik dan de eerste trein naar Nikko genomen, of beter gezegd, twee treinen, want ik moest overstappen in Tochigi. Ik besloot niet te liften omdat het een heel lange weg was waar bijna geen auto's zouden passeren en omdat het heel slecht weer was. Eenmaal ik in Nikko aankwam, had ik echt een klotegevoel want het was vol met Westerse toeristen en er was een geweldige drukte rond het toeristeninformatiecentrum in het stationgebouw. Deze keer wilde ik toch wel nog eens in een jeugdherberg slapen, want je kunt niet altijd buiten slapen en ook omdat ik een tweetal dagen daar wilde blijven en op mijn gemak wilde zijn en mijn bagage wilde kunnen achterlaten. Ik was gepikeerd met al die toeristen omdat ik dacht dat de goedkoopste jeugdherberg weer vol ging zitten. Het toeristeninformatiecentrum probeerde twee goedkope plaatsen op te bellen, maar ze pakten niet op, dus ging ik maar zelf op pad en ik ging eerst ook eens internet checken in een andere plaats om te zien of ik via die weg ook geen jeugdherbergen kon vinden. Dus in de gietende regen op zoek naar het andere informatiecentrum van de stad waar je op internet kon. Eenmaal op de computer, begon ik te babbelen met Agata, een Pools meisje dat ook alleen op stap was en ze vertelde me dat ze in de goedkope jeugdherberg verbleef sinds gisteren en dat ze ook niet gereserveerd had en dat het geen enkel probleem was geweest voor haar en dat ze me ernaartoe zou brengen. Dus een half uurtje later bracht ze me ernaartoe en ik was enorm blij dat er nog een bed voor mij was (zelfs meer dan een eigenlijk). Zo goedkoop was het ook weer niet, maar toch het goedkoopste, 2730 yen of ongeveer 17 euro. De checkin was 4pm dus liet ik mijn bagage achter en ik ging samen met Agata van een (gescheiden) onsen genieten. We moesten hiervoor een bus nemen. Het enige probleem was dat ik net in die stad aangekomen was, heel vermoeid en liever op haar orientatie vertrouwde, wat achteraf een minder goed idee was ;-) Zo kwamen we op de verkeerde bus terecht die ons op een andere halte afzette en na een tijdje sukkelen om ons te orienteren en de correcte bus te vinden (zoveel mogelijk schuilend voor de gietende regen) hadden we eindelijk de correcte bus te vinden en gingen we naar de "yashio no yu" onsen van 500 yen. Er was een groot heetwaterbad, een kleine jacuzzi, een sauna en een rotemburo (buitenbad). Het was een leuke ervaring, alhoewel ik weer een beetje duizelig werd toen ik eruit kwam. Veel langer dan een half uur hou ik het trouwens niet vol in zo'n centrum en meestal blijf ik niet langer dan 5 tot 10 minuten in zo een bad. Het bad was wel minder heet dan in Kusatsu Onsen, waar het in de kleine gratis onsen zo heet was, dat het eerst zelfs een beetje pijn deed toen ik er traag in ging. Toen ik eruit was, wachte ik een beetje achter Agata in een zaaltje waar je iets kon drinken of eten en raakte ik aan de praat met een Japanse familie en toen we op de terugweg naar de bushalte aan het wandelen waren, passeerden ze ons en stopten ze om te vragen of we niet mee wilden met hen ;-) (weer een 450 yen uitgespaard!) In het dorpje hebben we dan een beetje rondgewandeld om iets goedkoops te vinden om te eten en uiteindelijk vonden we een plaatse terug waar Agata de vorige dag gaan eten was en heb ik daar noodles met yuba gegeten (een soort lokale specialiteit - bijproduct van tofu bereiding of zoiets - googlen vereist om de exacte betekenis te vinden). De volgende dag ging Agata naar Kyoto en ben ik dan alleen op pad getrokken en heb ik er een ferme lap op gegeven! Ik ben redelijk laat vertrokken, rond 8u smorgens (wat de laatste tijd laat voor mij is) en heb eerst het befaamde tempelcomplex rond Nikko bezocht, Tosho-gu, voordat de grootste horde van toeristen er aankwam. Na een half uur kwamen er al een paar honderd schoolkinderen met gele mutsjes en petjes aan eigenlijk ;-) Een van de gebouwen in het complex heeft de afbeelding van de befaamde aapjes van horen, zien en zwijgen, drie principes van Tendai buddhisme. Na het tempelcomplex heb ik een wandelingetje gemaakt naar Gamman-Ga-Fuchi Abyss, waar er een collectie van jizo beeldjes te bewonderen was, de buddhistische beschermer van reizigers en kinderen. Daarna passeerde ik een aantal potentiele gratis slaapplaatsen (maar had al betaald voor de nacht in de jeugdherberg :p) en ben ik verder gewandeld langs de hoofdweg die naar het dorpje Chuzenjiko aan een meer (ko is meer in japans) leidt, met de bedoeling een lift te versieren. Dat was ook wel nodig want het was een 17km verder. Na een paar km wandelen was ik op het punt gekomen waar ik kon liften en er was een verkeerslicht zodat het verkeer moest stoppen en het was eigenlijk een heel goede plek om te liften. Na een vijftal minuten had ik mijn lift al beet. De weg was met veel bochten en heel mistig en uiteindelijk kwam ik dan aan het meer aan, wat niet zo heel goed zichtbaar was door de mist en ik trok een paar fotos, ook van de waterfietsen in de vorm van een zwaan. Daarna ging ik naar een ander tempelcomplex een beetje verderop langs het meer en dan ging ik de berg een stukje op zonder goed te weten waar ik terecht ging komen (later zag ik op een kaart in de jeugdherberg dat ik verder de berg had op gekund en dat ik dan op de top van Nantai-San ging gekomen zijn, maar echt de moeite was dat niet want door de mist kon je toch niets zien. Na een half uurtje klimmen zag ik een weg voor auto's en ik besloot die dan maar te nemen omdat het bergaf de richting in ging van waar een mooie waterval te bewonderen moest zijn. Het duurde echter langer dan ik had gedacht, de wandeling langs die weg, zonder iemand anders tegen te komen in het mistige bos en ik begon op den duur te twijfelen waar ik ging uitkomen maar uiteindelijk kwam ik heel dicht bij de waterval uit die ik wilde gaan bewonderen. Toen ik daar dan aan die 100m hoge waterval kwam, bleek die niet zichtbaar te zijn vanwege de mist. Twee jongens hadden me verteld dat ze 500 yen hadden betaald om met de lift naar een soort uitzichtplatform aan de voet van de waterval te gaan en dat ze niets hadden gezien vanwege de mist dus dat ik beter mijn geld kon uitsparen. Ik ging eens kijken naar een ander platformje vlakbij de parking en wat bleek: ik kwam juist op het goeie moment daar, want de waterval was voor een tweetal minuten zichtbaar en dat was net genoeg om toch een fotootje ervan te trekken (ik had al een affiche van de waterval getrokken en was van plan een andere foto van de mist te trekken als grapje)!!! Misschien had ik geluk omdat ik een paar uurtjes geleden 10 yen had in een bakje gesmeten aan de tempel en eens aan de touw had getrokken om de bel te doen klinken voor goed geluk... Na het bezoekje aan de waterval ging ik op zoek naar een andere lift om me terug naar Nikko te brengen. Ik probeerde eerst op de parking de auto's aan te spreken die eraf reden, maar dat lukte niet meteen, dus ging ik maar op de weg staan en na een paar minuutjes stopte er een koppel dat naar Tokyo ging en die brachten me dan bijna terug naar Nikko, tis te zeggen, die brachten me terug op de plaats waar ik voordien gelift had, waar ook een oprit voor de autostrade was. Toen ik terug naar het centrum wandelde, stond er een truck voor het rood licht en ik besloot hem maar eens aan te spreken en zo had ik opnieuw een lift voor een aantal km en dan ben ik uitgestapt en heb ik nog een wandelingetje gedaan naar een andere waterval voordat het donker werd, een 2.5 km stappen en evenveel terug. Er was niemand langs die weg, zalig rustig alleen... Na veel stappen kwam ik uiteindelijk terug in het hostel en wilde ik zoveel mogelijk in mijn reishandboek lezen om te besluiten wat ik morgen ging doen en of ik een dagje langer in Nikko zou verblijven om een bergtop te beklimmen of verder zou reizen. Uiteindelijk besloot ik verder te reizen.

Van Nikko naar Morioka: Ik wilde naar het Noorden reizen, uiteindelijk naar Hokkaido, het noorderlijke grote eiland van Japan, waar er een gematigder klimaat voor het moment was, het Scandinavie van Japan, maar ik wilde een tussenstop eerst maken in het Bandai nationaal park waar een aantal mooie meren ook te bewonderen waren. Dat was tenminste het plan. Dus smorgens stond ik redelijk vroeg op om naar de oprit van de snelweg te wandelen, ditmaal een andere oprit die dichter gelegen was. Na een beetje zwaaien had ik een lift te pakken, die me een honderdtal km verder kon brengen naar het noorden en me op een parking zou afzetten. Op die parking sprak ik dan twee Japanse kerels aan en die gingen naar Morioka, een driehonderdtal km verder naar het noorden. Mijn originele plan was om me te laten afzetten een beetje voor de splitsing die naar het westen ging om verder naar dat nationaal park te liften, maar het regende zo hard dat ik opeens geen goesting meer had, vooral omdat ik uiteindelijk naar Hokkaido wilde en ik zon lekker lange rit te versieren had gekregen en het veel gemakkelijker was om te blijven zitten dan om een aantal andere liften weer te versieren, want in een enkele rit ging het waarschijnlijk niet lukken en daarbij, liften in de regen is geen optie... Dus heb ik uiteindelijk beslist om mee te gaan naar Morioka. Het was 15u30 en ik besloot me te laten afzetten op een parking vlak voor Morioka en nog te proberen naar Aomori, een kleine 200km verder naar het noorden te liften, aan de kust zodat ik de volgende dag naar Hokkaido kon gaan. Maar na een aantal mensen aangesproken te hebben en niemand gevonden te hebben die die richting op ging besloot ik maar met iemand mee te gaan die me kon afzetten in Morioka centrum... Het was een kloteweer... Eerst ben ik dan naar het toeristeninformatiecentrum geweest voor stadsplannen, regioplannen (weg naar de autosnelweg om volgende dag te liften) en zo en dan ben ik naar een hoger gelegen, maar dichtbij, stadspark (een voormalig Japans kasteel (ko-en) gewandeld tijdens een droge periode om te kijken voor een gratis slaapplaats en er bleken verschillende geschikte hutjes daar te zijn. Dan ben ik naar een plaats geweest in een gebouw met toeristeninfo en gratis internet (normaal maar een half uur maar er was niemand anders daar) en heb ik een groot deel van dit bericht geschreven (een tweetal uur mee bezig geweest), maar ik heb gewacht om het te posten totdat ik uptodate zou zijn met mijn bericht, zodanig dat het laatste dat ik schrijf idd gaat over de plaats waar ik op dat moment ben. Toen die plaats sloot, ben ik dan naar de Mc Donalds geweest voor een hamburger menu (wat ik hier veel vaker doe dan thuis) en ben ik dan wat blijven zitten en heb ik in mijn gidsen gelezen wat ik allemaal nog kon doen de volgende dagen. Das het handige als je iets gaat eten ipv naar de supermarkt gaat, dan kun je daar achteraf nog een uur of langer op je gemak blijven zitten, toch zeker als er weinig volk is en als de plaats niet onmiddellijk sluit. Om 22u sloot de McDonalds dan en dan ben ik naar het stadspark gewandeld, op zoek naar mijn hutje voor de nacht. Ik besloot in het stadspark nog even naar het toilet te gaan en toen viel mijn oog op het toilet voor gehandicapten: zalig lekker ruim om mij te leggen en mijn rugzak te plaatsen, proper, afsluitbaar, volledig waterproof, directe toegang tot het toilet en zeg nu zelf: hoeveel gehandicapten gaan er snachts nog naar het park? Dus geen kans om gestoord te worden... Ideaal dus!!! Ik ging nog eventjes naar het toilet en toen drukte ik op de verkeerde knop om door te spoelen en het alarm ging een tweetal minuten af!!! Dat was een soort noodknop voor als de gehandicapte niet meer weg kan... Maar toen stopte het gelukkig. Ik heb me dan geinstalleerd met mijn thermarest en mijn slaapzak, mijn voeten gewast, de tl lamp eruitgehaald (het licht ging automatisch aan en ik wilde dat het donker was) en ben dan maar in mijn slaapzak gekropen en heb redelijk goed geslapen. Toen ik wakker werd, merkte ik wel dat mijn slaapmat iets platter geworden was, dus ik vermoed dat er ergens een klein gaatje moet in zitten, maar ik heb het nog niet kunnen opsporen. Ik denk dat ik het eens in water ga moeten steken voor het gaatje te vinden, maar ik zal het voorzichtig moeten doen, zodat ik de stoffen bovenkant niet nat maak.

Van Morioka naar Aomori: De volgende dag heb ik dan eerst een viertal km gewandeld naar de oprit van de snelweg om me daar te installeren. Onderweg at ik nog iets van de convenience store en dronk ik een heerlijk blikje koude koffie (maar koffie met melk en suiker, niet volledig zwart), hetgeen ondertussen een deel van mijn ochtendritueel geworden is. Het weer zag er niet te best uit, maar het regende nog niet, dus liften was mogelijk. De oprit was een heel lange bocht en ik zocht een beetje naar de plaats waar de snelheid het laagst was en verplaatste me een beetje. Er passeerden heel veel auto's en het leek een moeilijke plaats te worden. Als er teveel auto's passeren is het dikwijls ook moeilijk: ze denken allemaal dat een ander gaat stoppen of ze zijn wat te verlegen mss om dan te stoppen door de andere auto's? of ze denken dat ze de andere auto's gaan hinderen. Uiteindelijk passeerde er eens een autootje niet in een sliert en hij stopte. Het was een klein autootje van Kyocera en het was een kerel op de baan voor zijn werk en hij besloot me mee te nemen tot in Kazuno, een 70tal km hogerop en in de goeie richting voorbij de splitsing waarvan de goeie kant naar Aomori en de andere naar Hachinoche ging. Een beetje voor Kazuno vroeg ik of hij me wilde afzetten op een parking area, maar toen we er passeerden stonden er maar drie auto's dus ik vroeg om me toch verder af te zetten. Uiteindelijk zette hij me af aan de oprit van de autosnelweg aan Kazuno. Ik had echt vreselijk pech want slechts een drietal km verder was er een service area, een parking met benzinestation, waar vast en zeker veel meer auto's zouden staan en waar het gemakkelijk zou zijn om een nieuwe lift te versieren en regen ook geen probleem vormde bij het liften. Ik stond een kwartiertje dus aan de oprit van Kazuno en kon verschillende auto's doen stoppen, maar velen gingen naar Hachinoche of naar Tokyo en geen enkele naar Aomori (ik probeer altijd eerst te vragen waar zij naartoe gaan) en toen begon het pijpestelen te regenen en besloot ik te schuilen in een vlakbijgelegen winkel. Ik besloot dan maar tussen de regenbuien in naar het dorpje te wandelen twee km verder en dacht dat ik mss langs de regionale weg meer succes kon hebben om een lift in de juiste richting te hebben, maar dat bleek een verkeerde inschatting te zijn: veel auto's en heel slecht weer. Dus na een paar uur mijn tijd verspild te hebben met wachten heb ik uiteindelijk een treinticket gekocht voor 2200 yen en een sjiek (een 15tal euro) om me een honderdtal km verder te brengen naar Aomori. Er was een overstap en het duurde ongeveer drie uur om er te geraken, maar ik ging er tenminste geraken, weer of geen weer... Toen ik dan in het station van Aomori aankwam, ging ik naar het toeristeninformatiecentrum op zoek voor stadsplannen en ik keek ook op het stadsplan aan het station en sprak met een andere buitenlander die daar niet veraf gewoond had als Engelse leraar in een ander dorpje en ik vroeg hem of er een park was met hutjes en er bleek een park te zijn een viertal km verderop, naast het strand. Ik kon eigenlijk de ferry snachts nemen, maar ik voelde me moe en wilde slapen, dus besloot ik maar om naar dat park te gaan wandelen. Daar installeerde ik me in een hutje onder een afdakje, maar ik had niet gezien dat het een strooien afdakje was, dus snachts rond 01u30 werd ik wakker omdat ik nat aan het worden was. Ik heb dan maar mijn boel opgekraamd en een klein beetje gewacht en toen heb ik besloten om naar een toilet te gaan om beter te schuilen en toen bleek daar ook een ruim toilet voor gehandicapten te zijn, hetgeen ik eerder niet had opgemerkt en heb ik daar dan maar verder geslapen tot 6u.

Van Aomori naar Hakodate, Hokkaido: smorgens heb ik dan mijn grote rugzak achtergelaten in een ander, iets verder afgelegen toilet voor gehandicapten en dan ben ik gaan wandelen naar het grootste Buddhabeeld van Japan. Het bleek ongeveer een wandeling van een uur om te geraken en eerst was ik verkeerd gegaan en heb ik een wandeling in het bos langs de achterkant van het beeld gedaan. Toen vroeg ik de weg aan een paar oude vrouwtjes en eentje bracht me met haar camionetje naar de ingang. Dan moest ik 400 yen entree betalen en ben ik het maar gaan bewonderen. Echt oud was het beeld niet, van 1984, maar het was zo groot dat het wel indrukwekkend was. Dan ben ik maar terug gewandeld naar mijn rugzak en dan met volle bepakking naar het station geweest en heb ik gebruik gemaakt van gratis internet daar voor een uur, hetgeen ik de vorige avond daar ook al had gedaan. Toen ben ik twee km verder gewandeld naar de ferry terminal en heb ik de boot genomen naar Hakodate, een 3.5 uur varen. Nadien moest ik dan een 4tal km weer wandelen naar het centrum van de stad en ik denk dat ik gisteren wel een twintigtal km gewandeld heb, maar das goed voor de gezondheid... Uiteindelijk heb ik dan een kamer genomen voor 3000 yen en vanmorgen heb ik beslist om daar twee nachten te verblijven. Morgen zal ik dan proberen verder te liften naar Sapporo. Ik heb een couch daar gevonden via couchsurfing. Vandaag in dat hostel heb ik ook de eerste andere lifter tegengekomen in Japan en hij gebruikt een soort boekje met tips. Vanavond ga ik met hem gaan eten.

Ik ga jullie nu allemaal laten, want anders moet ik bijbetalen voor internet. Ik hoop dat jullie een beetje kunnen genieten van mijn verhalen. Ik ben nog van plan om eens een rubriekje over budget tips te schrijven en over Japanse baden...

Groetjes uit Hokkaido,
Christophe

Mount Fuji beklommen!

Gisteren　om 21u15 vertrok mijn bus vanuit Kawaguchiko naar Kawaguchiko 5th station (2305 m), vanwaar ik de beklimming van Mount Fuji (3776m) rond 22u30 zou starten. Gewapend met twee fleeces, twee tshirts, wat bananen, noten, drank, chocolade en een zaklampje dat ik voor 270 yen (minder dan 2 euro) gekocht heb en nog wat andere brol moest en zou ik die top halen! Volgens de informatie van het bureau voor toerisme duurt de klim ongeveer zes uur, zodat ik dan rond 4u30 aan de top zou zijn en de zonsopgang zou zien. Al snel merkte ik echter dat die tijd wat overdreven was. Ik wandelde op mijn gemak en na een uur was ik al aan het 7e station, waar volgens de info anderhalf uur over gedaan wordt. Onderweg stak ik de ene groep hijgende Japanners achter de andere voorbij, precies alsof ze niets anders doen dan videospelletjes spelen en mangaboekskes lezen ;-) Dus besloot ik maar om dan een half uurke daar te wachten, want het is beter om daar te wachten dan op de top, waar het ijskoud is. Het volgende stuk was weer van hetzelfde - ik had 2/3 van de opgegeven tijd nodig om boven te geraken en dan maakte ik me nog niet moe - terwijl sommige Japanners volop zuurstof uit spuitbussen die hier te koop zijn, aan het inademen waren, precies alsof het de mount everest was. Dus ik wachte dan maar weer even bij de volgende hut (veel Japanners en ook westerlingen beginnen de klim rond de middag en verblijven snachts dan voor 40 euro of zo in een berghut en staan dan snachts terug op om verder te klimmen), eigenlijk tegen mijn zin maar gewoon om niet te vroeg op de top te zijn. Uiteindelijk besloot ik dan toch maar verder mijn weg te zetten en dat was maar goed ook, want het was opstropping!!! Aanschuiven!!! Het goeie van al dat volk is dat ik mijn zaklampje eigenlijk bijna niet nodig had ;-) Vanaf het moment van de file begon de opgegeven tijd ook te kloppen, hoewel ik ook wel langs zij zoveel mogelijk voorbijstak ;-) en zo raakte ik net op tijd op de top voor de zonsondergang! Het was idd heel koud op de top, maar het was toch een leuk gevoel om op de hoogste berg van Japan te staan, ook al was het zicht dan toch niet zo spectaculair omdat er wolken waren. Ik dacht er even aan om eens rond de krater te gaan, maar dat heb ik laten varen, want veel zou er van de omgeving toch niet te zien zijn door de wolken, het was vrij koud en ik wilde ook mijn knieen sparen voor de afdaling. De afdaling was langs een andere weg btw. Rond 5u30 begon ik aan de afdaling en rond 8u32 was ik beneden, net te laat voor mijn bus :-( dus een klein uur wachten pfff... Ik deed redelijk lang over de afdaling omdat ik pijn had aan mijn knieeen - op het einde liep ik achteruit bergaf en dat was wel beter. Ik haat het zo enorm om bergaf te gaan!!! Bergop steek ik bijna iedereen voorbij op mijn eigen tempo, maar bergaf was ik een sukkelaar en het was een lange afdaling. Uiteindelijk kwam ik rond 10u in de jeugdherberg aan en nam ik een douche en stak ik mijn kleren in de wasmachine en probeerde ik rond 11u te slapen (normaal is check in vanaf 14u maar ze maakten een uitzondering omdat ik van Mt Fuji kwam) maar dat lukte niet zo goed dus ben ik maar rond 15u30 weer opgestaan. Mijn dagritme is helemaal naar de vaantjes. Hoop vannacht goed te slapen zodat alles weer in orde is. Ik heb daarnet nog eens gekeken naar mijn fotos van Mt Fuji op de computer en ben toch wel wat teleurgesteld, want er zijn er veel met ruis bij, maar ik heb ze nog niet kunnen uploaden. Maar ik heb toch de top van Mt. Fuji bereikt, het enige waarvoor augustus in Japan eigenlijk deugt! Wat mijn knieen betreft, ik zal het wat rustiger aan doen en het komt wel in orde. Ik ga de trappen alleszins achteruit af. Om horizontaal en bergop te lopen heb ik geen enkel probleem en wanneer ik mijn knieen plooi en strek hoor ik ook geen klik en ik heb ook geen pijn als ik stil zit, dus het zal niet zo erg zijn. Gewoon een beetje kalm aan doen. Als ik nog eens van die tochten maak, ga ik eens kijken voor twee zo'n wandelstokken...

Voila zie,
ik ben er weer mee weg,
Christophe

Vanuit Kawaguchiko

Voila, ik ga nog eens iets voor mijn blog schrijven se...

Ik ben een dik uur geleden aangekomen in Kawaguchiko, een van de populairste dorpjes om de beklimming van Japans hoogste en heilige berg, Fuji San (Mount Fuji) te beklimmen. Ik wil vannacht een poging wagen om op de top (een kleine 3800m hoog) te geraken. De bedoeling is dan om rond 4u30 op de top te staan, wanneer de zon opkomt. Het zal waarschijnlijk heel druk zijn langs het pad van de beklimming (ze zeggen dat je soms zelfs moet aanschuiven), maar ok, ik ben dan ook niet alleen en dat is ook wel goed. Het zal wel zwaar worden, want ik ben eigenlijk al wat moe want heb de vorige nachten niet regelmatig geslapen en snachts zoveel inspanning doen, dat zal ook niet te onderschatten zijn, maar kom... op karakter moet het lukken... en het zal ook wat frisser zijn dan overdag hier. Ik heb enorm veel geluk gehad daarnet dat ik nog een bed in een jeugdherberg kon krijgen voor morgennacht, want het is echt toeristenseizoen en alles zit bomvol... het enige goede van juli en augustus in Japan is dat je de mogelijkheid hebt om tijdens deze maanden mount fuji te beklimmen, maar voor de rest is het een volledig slechte periode: veel te warm en alles zit vol, noch de mooie kleuren van de kersenbloesems in de lente noch de mooie kleuren van de gevallen bladeren van de herfst...

Ik heb ongeveer een weekje in Tokyo verbleven, twee dagen in een jeugdherberg in de kelder(12 euro) en vijf dagen in een goedkoop capsulehotel (17.5 euro). Ik had eens zin om wat langer in een plaats te blijven na al dat snel gereis, maar nu ben ik Tokyo wel volledig beu en wilde ik andere oorden opzoeken. In Tokyo heb ik verschillende dingen en wijken gezien:
- centraal Tokyo
- de hippe jongerenbuurt Shibuya waar vooral zondag jongeren met alternatieve kledij en kapsels rondlopen - er is ook een heel bekend kruispunt in Shibuya (Shibuya crossing) en het is speciaal omdat er zoveel mensen daar tegelijk de straat oversteken. Wanneer de lichten op groen slaan zet de menigte zich in beweging. Tegelijk steken alle mensen het kruispunt over, in alle richtingen en ook in diagonaal (er zijn op sommige kruispunten diagonale zeebrapaden in Tokyo, zodat je nooit geen twee keer na elkaar moet oversteken.
- het zakencentrum Shinjuku
- de tempels van Asakusa (waar ik verbleef in het capsulehotel, eigenlijk slecht gelegen want overal een half uur van met de metro - vooral om uit te gaan is het slecht, want te ver voor te voet zodat je tot vijf uur moet wachten totdat de metro weer vertrekt),
- de uitgangsbuurt Roppongi (vol met zwarten die je aanspreken met "hello man, how youl doing? I know a very nice place... Do you want to go to my place?" Als je dan meegaat met hen, dan kom je in een soort bar terecht waar er niemand anders is behalve een aantal opgesmukte Japanse vrouwen die dan meedrinken met jou zodat je een vette rekening gepresenteerd krijgt. In de meeste andere buurten zijn dat soort gelegenheden en andere gelijkaardige enkel toegankelijk voor Japanners (bij ons zou dat discriminatie heten en kun je stappen naar het centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding) Op het einde zei ik dan ook tegen de zwarten die me aanspraken: "Hello man, do you want to have a look at my capsule, man? How your doing man?" ;-) Dan lieten ze me wel met rust. Er waren ook vrouwen die vroegen of ik een massage wilde - sommigen namen me zelfs bij de arm - zo gegeerd ben ik ;-)
- de vismarkt van Tsukisji smorgens vroeg om zes uur (na het uitgaan want anders zou ik er nooit zo vroeg uitgeraken lol spijtig genoeg had ik mijn camera niet mee): er is een geweldige drukte en kleine karretjes rijden er de hele tijd af en aan zodat je erg moet oppassen dat je er niet onder geraakt. Ik heb veel verschillende soorten vis en schelpdieren gezien, zelfs een soort paling (ze eten dat hier ook) en heel grote tonijnen die dan per opbod verkocht worden (er is dan een japanner op een verhoogje die met een belletje rinkelt en dan mogen ze beginnen te bieden)
- Ginza
- Ueno
- Ekibukuro, waar het eerste hostel waar ik verbleef gelegen was
Tokyo is eigenlijk best wel een geschifte stad, met al die lichtreclame en soms grote schermen met reclame. Het is ook vol met seksshops en dat soort dingen en dan heb ik waarschijnlijk 75 procent ervan nog niet opgemerkt omdat zoveel in Japans alleen aangeduid is en omdat er meestal op elk verdiep een andere winkel is zodat je veel niet onmiddelijk ziet vanaf de straat en zeker als je geen japans kunt lezen om te zien wat er is. Zelfs voor een internetcafe moest ik dan dikwijls het vragen aan andere mensen in de straat, maar dat heb ik weinig nodig gehad omdat er meestal gratis internet in de hostels is. Aan de andere kant, voor eten is het veel gemakkelijker dan in Rusland want heel veel restaurantjes hebben fotos van het eten of zelfs namaakschotels in plastic uitgestald in het raam terwijl je in Rusland wijs moest geraken uit wat cyrillische letters. In sommige restaurantjes moet je zelfs een ticketje kopen uit een automaat waar je op een nummertje drukt en dan geef je dat ticketje af en krijg je je eten.

Ik heb ook een daguitstap naar Kamakura gemaakt, een uurtje weg van Tokyo met de trein. Daar staan vele mooie tempels en het tweede grootste Buddhabeeld van Japan.　De stad is een tijdje, ik dacht een tweehonderdtal jaar of zo, de hoofstad van Japan geweest. Op de trein ernaartoe kwam ik een groep Amerikanen tegen en Veena, een Indische, was de enige van de groep die de tempels nog niet bezocht had en dan zijn we maar samen op stap geweest. Onderweg kwamen we dan ook nog een Mexicaanse, Alejandra, tegen en zijn we met zijn drieen verder gegaan. 's Avonds ben ik met Alejandra en een hoop vrienden van haar in Tokyo, Roppongi dan nog ene gaan drinken tijdens de openingsceremonie van de Spelen en naar een karaoke geweest - een privekamertje voor karaoke. Al bij al viel dat wat tegen, want die mannen konden dat zo goed dat ikzelf eigenlijk nog weinig goesting had om te zingen en na het eerste liedje had ik eigenlijk al zeer in mijn keel gekregen :-( Maar kom, ik ben ook eens naar een karaoke geweest in het geboorteland van de karaokes...

Ik heb ook een tweetal dagen met Erik, een Zweed, opgetrokken. Dat was best wel leuk. Hij arriveerde in het hotel en toen ik zei dat ik een Belg was, vroeg hij of ik Steffi uit Duitsland kende en bleek dat hij een goede vriend van haar was. Ik had Steffi via couchsurfing een avond in Berlijn ontmoet voor een pintje en dat was wel plezant en ze wist via een mailtje dat ik in dat hotel ging verblijven en had het tegen Erik gezegd. Ze was de dag voordien in Tokyo geweest maar dan hadden we niet afgesproken - tis ook zo lastig als je geen gsm hebt die werkt. Erik was best wel een speciale kerel - hij had twee jaar gewerkt als bagage lader voor een vliegtuigmaatschappij en hij kon gratis vliegen en op de dag zelf beslissen om te vertrekken op voorwaarde dat er plaats vrij was op het vliegtuig (hij ging dat wel niet meer al te lang kunnen doen). Hij vertelde me ook dat hij wat geld verdiende met poker te spelen via internet - dat het heel populair was in Zweden en er veel zijn die er geen bal van kunnen. En dan vertelde hij me ook dat hij de vorige nacht, samen met Steffi, op straat geslapen had. En eigenlijk is dat hier nog zo slecht niet denk ik, want het is veilig, zeker als je je spullen in een locker steekt, en het is heel de nacht toch lekker warm in Tokyo en heel goedkoop. Maar of je goed zult slapen is wel iets anders ;-)

Japan is eigenlijk in het algemeen vergelijkbaar met thuis wat prijsniveau betreft, maar het hangt ervan af wat je wilt. Je kunt goedkoper gaan dan bij ons, maar ook veel duurder: er is een veel groter verschil tussen het goedkoopste en het duurste. Zo kun je voor 3 a 4 euro in veel plaatsen redelijk veel eten, wat naar onze normen enorm goedkoop is, en het voordeel is ook dat je altijd gratis water zoveel als je wilt bij je eten krijgt. In Toyama verbleef ik een nacht in een hotel voor 25 euro en het was een heel propere kamer met een televisie en airco en zo, wel met gedeelde badkamer en toilet. Ik weet niet of je dat bij ons zo gemakkelijk vindt. Ik denk dat buiten in de jeugdherbergen en campings alle accomodatie duur is bij ons. Transport is wel duur hier, nog duurder dan bij ons denk ik, en de afstanden zijn ook veel groter dan bij ons. Het goede hier is dat je overal ook gratis naar het toilet kan gaan, je hoeft het ook niet te vragen als je ergens een plaats om te eten of zo binnenstapt kun je gewoon het toilet gebruiken en het kraantjeswater is ook drinkbaar zodat ik volop kraantjeswater drink (alhoewel de straten vol staan met automaten met allemaal verleidelijke maar dure drankjes).

Japanners zijn best wel een speciaal volk. Ze kijken ook niet op naar Westerlingen zoals in alle andere Aziatische landen, integendeel, sommigen kijken er zelfs op neer. Ze zijn heel nationalistisch en hebben een heel sterk groepsgevoel en zelfs al ken je hen langer, dan nog zullen ze altijd je eraan herinneren dat je geen Japanner bent en er nooit een zult worden. Het is een totaal verschillende cultuur dan de onze. Ze zijn ook heel trots, maar aan de andere kant verlegen. Ze zijn altijd heel beleefd en gebruiken heel veel woorden om telkens maar "dank u wel" en dat soort zaken te zeggen, maar aan de andere kant kunnen ze vanbinnen denken dat je een idioot bent. Je kunt eigenlijk nooit weten wat ze echt denken. Ze zijn eigenlijk wat vals op dat vlak. Er zijn zelfs woorden voor: "honne" is het Japans voor innerlijk gezicht, de echte gevoelens, en "tatemai" is het uiterlijke gezicht, dat getoond mag worden naar de buitenwereld toe. Ze zijn eigenlijk in het algemeen heel gesloten en laten nooit hun "honne" zien (mss dat ze daarom nood hebben aan extremiteiten om wat stoom af te laten wie weet) en ik denk dat hoewel ze op een oppervlakkige manier heel vriendelijk kunnen zijn, dat het moeilijk is om goeie vrienden met hen te worden. Russen zijn wat dat betreft het omgekeerde, die zijn heel open en los en zeggen wat ze denken. Sommige Russen zijn niet zo vriendelijk, maar andere zijn enorm vriendelijk en na een beetje babbelen geven ze je al het gevoel dat je een goeie kameraad van hen bent. De diensten in Rusland zijn ook het omgekeerde van Japan: ronduit slecht!!! Japanners zijn ook helemaal anders denk ik, in huis, in vergelijking met op straat. Toen ik bij die familie twee dagen verbleef was het echt wel heel leuk en ze waren heel curieus en toonden veel interesse in mij en dat was aangenaam. Terwijl Japanners die je op straat ontmoet meestal niet veel vragen aan je stellen, precies alsof ze nooit interesse voor je hebben, maar ik denk dat het te maken heeft met verlegenheid en ook een soort van beleefdheid.

Ik weet nog niet precies waar ik naartoe ga overmorgen. Aan de ene kant wil ik naar Kyoto voor de tempels en de cultuur, aan de andere kant wil ik naar het noorden, naar hokkaido, om de toeristen te ontvluchten, voor de prachtige natuur en het mildere weer, maar dat is dan redelijk ver en bijgevolg kan dat redelijk duur zijn. Misschien ga ik nog eens proberen te liften. Hier is het toch veilig en zeker als man - als vrouw is het wel anders want naar het schijnt zijn er veel perverts hier - op de metro is er een wagon enkel voor vrouwen tijdens de spits omdat er sommige mannen de vrouwen dan proberen te betasten als de metro boemvol zit. Ik heb het liften eens geprobeerd voor een langere afstand in Toyama, om naar Tokyo te geraken, maar niemand wou me meenemen. Om dan terug naar het station te geraken om een busticket te kopen wilde iemand me al na twee minuten meenemen en de volgende dag had ik na tien minuten ook een lift naar het strand en voor de weg terug kon ik rekenen op een aantal Japanners die ik op het strand ontmoet had en me op een pintje en barbecue trakteerden. Een ervan ging met alle Japanse meisjes babbelen en vroeg dan om een foto te trekken met mij - daarmee dat ik zoveel fotos van Japanse meisjes in bikini heb met mij tussen de twee in ;-)

Ik zal later wel nog eens meer vertellen.
Vele groeten vanuit het land van de rijzende zon (zonder zomeruur en nu om 4u30 licht en om 18u donker),
Christophulus